Elegant 

 

Οι λασπωμένοι, ιδρωμένοι και η αξιοπρέπεια μας 

 (ένα αμήχανο κείμενο) 

 Δίωξη Μπαξεβάνη και Παπαδάκου: Αυτό που μένει είναι η λάσπη. Και η λάσπη απωθεί. Αν αυτοί οι δύο δημοσιογράφοι είχαν δύναμη στα Μέσα και είχαν στριμώξει κάποιους πολιτικούς θα το έβλεπα διαφορετικά. Είναι έτσι; Δε νομίζω. Αλλά ποιος νοιάζεται.. 

 Γενικεύσεις παντού, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, "η δημοκρατία είναι σάπια" , και προχωράμε τη ζωή μας οι περισσότεροι, τηρουμένων των αναλογιών, εντασσόμενοι σε αυτά τα συστήματα για τα οποία κουνάμε αποδοκιμαστικά το κεφάλι, όταν αφορούν τους επώνυμους. Business as usual. Μόνο η ακροδεξιά κάνει χρυσές δουλειές , υγρός χρυσός που λάμπει στα μάτια και τα χαμόγελα του περιβάλλοντος μας. Είναι πια η ζωή και η καθημερινότητά μας. 

 Έχει σημασία να βγάλουμε άκρη οι πολίτες. Έχει σημασία να γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες. Αλλά που να προλάβουμε. Καθημερινότητα , survivor, bachelor, dancing, dressing, ανακαίνιση προσώπου, ρούχων, σπιτιού, στυλ, εκμάθηση τεχνικών επιβίωσης και καριέρας, εμβολιαστές, αντιεμβολιαστές, following και άλλα δυσφορικά της τέχνης μας και της ζωής μας, και ήδη όλα αυτά μια μικρή λεπτομέρεια μέσα στον καθημερινό αγώνα του καθενός. 

 Έπειτα άλλοθι. Εντάξει δεν βγάζουμε άκρη με τη Novartis, και κρατάμε αποστάσεις , αλλά κάνουμε άλλα καλά. 

 Τέλος πάντων μάλλον αυτονόητα όλα αυτά. Απορεί κανείς πως ακόμα κάποιοι παίρνουν τέτοιους ρόλους σαντην Παπαδάκου και το Βαξεβάνη, όταν είναι σαφής ο δρόμος της σύνεσης και της σοφίας. Φαντάζομαι όλα θα παίζονται στα ευάλωτα νιάτα. Και μετά μονόδρομος. 

 Κάτι γκροτέσκες μαριονέτες (όλοι μας) δυνάμεων που είμαστε μέρος τους. Έρχονται στο νου μου εικόνες που ακόμα απωθούν, από εκείνη την τέχνη "την εκφυλισμένη" του Μεσοπολέμου και πιο πριν. Κάτι εκφράστηκε τότε για ένα τέρας, μια σκοτεινιά, που κυρίευσε τις πρώτες μεγαλουπόλεις με αφετηρία τα χωριουδάκια, τη μιζέρια τους και την κακία τους. Δυσώδης, δύσμορφος σκοτεινός ταξιδιώτης που γιγάντωνε συνέχεια καθώς έτρεχε κι αυτός να κάνει την τύχη του προς το Μεγάλο Όνειρο. Του μοντέρνου σύγχρονου κόσμου μας.

Το Βλέμμα των Αρχηγών

Μανώλης Κοττάκης στην ΕΡΤ: "Ἁν αξιολογούσε αυτός τη σημαντική είδηση από τη χθεσινοβραδυνή εκδήλωση στο Προεδρικό Μέγαρο για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας θα ήταν το βλέμμα των Αρχηγών του ΓΕΕΘΑ, ΓΕΝ, ΓΕΣ...Το βλέμμα που έδειχνε την ετοιμότητά τους!" Και να νοιώθω τόσο ανίσχυρα θυμωμένη καλοί μου φίλοι! Ακόμα και κάποιοι μεταξύ μας τον θέλουν, τον περιμένουν στωϊκά, τον περιμένουν σα θυσία στην αντιπολιτευτική επιτυχία απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ! Μιλάω κυρίως γι αυτή την πλευρά αποδοχής και προσμονής του πολέμου! Οι άλλοι ποτέ δεν θα είχαν πάρει το πάνω χέρι αν ο κόσμος της ειρήνης δεν είχε διχαστεί και παραιτηθεί. Αν το μίσος και το πείσμα δεν είχαν παρεισφρύσει παντού. Βεβαίως πρόκειται για αμυντικό πόλεμο, μου το επεσήμαναν με αγανάκτηση διάφοροι σε σχόλια που θριαμβολογούσαν για τον πόλεμο και τη στάση μας! Τόση μόρφωση, αντιπολεμική λογοτεχνία , ταινίες, να πω τα ελάχιστα μιας γενιάς , τίποτα , σε τίποτα δεν θα χρησιμεύσουν;! Και όλοι άνω των σαράντα, σέξι και τρέντι, όπως ο κ. Κοττάκης, (καμία σχέση με τον παλιό δημοσιογράφο με το ντύσιμο και το ύφος παρεκκλησιαστικού) καμαρώνουμε και ομνύουμε στην ετοιμοπόλεμη γενιά που ετοιμαζόμαστε να οδηγήσουμε στην απώλεια. Απώλεια ζωών, ψυχών, κ.λ.π. Για μια ρεβάνς με τη σημερινή αντιπολίτευση , και για να κρατηθούν κάποιοι στην εξουσία.Και γιατί δεν νοιάζονται για τις συνέπειες ενός πολέμου. Είναι οι μόνοι που ξέρουν τη διαχρονικότητα της εξουσίας, και τη διαχρονικότητα της σχετικοποίησης της ζωής των απλών ανθρώπων. Και εξουσία που δεν το θυμίζει αυτό ηχηρά δεν μπορεί να σταθεί. Με κάθε τρόπο όλα τα κέντρα εξουσίας προσπαθούν να ελέγχξουν το είδος του πολίτη και των αντιλήψεων , και του τρόπου ζωής του που διαμορφώθηκε στο δυτικό κόσμο μεταπολεμικά.Λοιπόν η δυτική μεταπολεμική ύβρις πρέπει να πληρωθεί, ε;Μία ισότητα προς τα κάτω, ακριβώς! Με τον ορθολογισμό να επιβιώνει μόνο στις διαδικασίες των επιστημονικών εργαστηρίων. Να κάνω το σταυρό μου να μη γίνει πόλεμος;! Όχι ούτε αυτό δεν μπορώ! Ο σταυρός έχει προ πολλού μπει μπροστά και περιμένει ανυπόμονα τις φριχτές λιτανείες του πολέμου.

Εγγονόπουλος

https://www.facebook.com/hartismag/videos/235237770860493/?t=2

Το ψηλομύτικο ΟΧΙ, ή αλλιώς και μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε

Ο Σόιμπλε ήταν και είναι αντιπαθής στην Ελλάδα και αλλού φαντάζομαι. Ο Μακρόν έχει στην Ελλάδα περισσότερους συμπαθούντες, ..νομίζω. Όμως και οι δύο προσπαθούν να δημιουργήσουν ατμομηχανές ανάπτυξης στην Ευρώπη. Όχι εσύ (Γερμανία) , αλλά εγώ προσπαθεί να αρθρώσει η Γαλλία. Δεν θέλει λοιπόν βαγόνια που θα καθυστερούν, κατά τη γνώμη της, την επιζητούμενη αναπτυξιακή πορεία της Ευρώπης.
Αυτά βλέπω εγώ αδαής εν πολλοίς πολίτης.
Και σκέφτομαι ότι αυτό δοκιμάστηκε με μια δυνατή Γερμανία, και δεν μπορεί να πετύχει. Γιατί μόνη της η Γερμανία δεν μπορεί να συναγωνιστεί Κίνα και άλλες ανατολικές οικονομίες , και μαζί με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, δεν είναι εύκολο να κινηθεί αυταρχικά , όπως "χρειάζεται" σε τέτοιο παιχνίδι στην παρούσα συγκυρία, και το διεθνές περιβάλλον.
Πώς να κάνεις τις ευρωπαϊκές χώρες, ακόμα και τις πρώην Ανατολικές, να σκύψουν το κεφάλι και να δουλέψουν για την όποια ατμομηχανή, ελπίζοντας σε επιβίωση ή κάποια ανάπτυξη, και αν..
Επομένως θα έπρεπε να βρεθεί άλλη λύση.
Με την Αλβανία και τη Βόρεια Μακεδονία εντός .
Τουλάχιστον για να μην υπάρχουν φασαρίες στο υπογάστριο της Ευρώπης , που έλεγαν παλιά.
Θα μπορούσαν να υπολογίσουν επίσης στο δυναμισμό αυτών των χωρών.
Αλλά ο Μακρόν και λοιποί δεν έχουν όραμα, δεν έχουν λύσεις. Απέτυχε ο Σόιμπλε σε αυτού του τύπου το σχέδιο. Άλλο;
Δεν ξέρω πως ακούγεται αλλά το έλλειμμα είναι κυρίως θεωρητικό, ανάλυσης.
Δεν υπάρχουν αναλύσεις και προτάσεις , μάλλον, από άλλους, πλην τους λεγόμενους νεοφιλελεύθερους, που δεν ξέρω αν παραδέχονται ότι η δική τους λύση είναι απλώς διάλυση κάθε Ευρώπης κ.λ.π.
Υπερδυνάμεις μπλεγμένες σε πολέμους, διστάζουν με χίλιους τρόπους να προχωρήσουν σε λύσεις, κυρίως στο πρόβλημα της Παγκοσμιοποίησης , όπως το προωθεί τώρα ο κινεζικός δράκος..
Αν ολοκληρώσει και τον άξονα που επιχειρεί με το BRICS τι θα γίνει;Συναρπαστικό για έναν παρατηρητή. Η αλλαγή από τον 20ο στον 21ο αιώνα.
Αλλά ο Δυτικός κόσμος της κας προέδρου της Ε.Ε. και άλλων κυρίων και κυριών δεν δείχνεται αντάξιος των προκλήσεων..
Κάθεται στη Σύγκλητο περιμένοντας, τι περιμένοντας, ήδη άρχισε τη λαμπρή υποδοχή των λεγόμενων πάντα βαρβάρων.. Που μόνο ως πρόσφυγες δεν μας αρέσουν.
Και οι οποίοι εν τω μεταξύ πεθαίνουν στην Συρία, στο Αιγαίο, στα σύνορα με την Τουρκία, και όπου αλλού, για τα πουκάμισα τα αδειανά, τα κρύα από την αδιαφορία όλων μας,  που ίσως τα φοράμε ήδη κι εμείς,  ή επίκειται να τα φορέσουμε με κάποιον τρόπο.
Να μιλήσω για Brexit τώρα;Να μιλήσω .. Ποιοι θα κάνουν την ηρωική έξοδο και προς τα πού;
Το CITY; Καϋμένε κόσμε! Καϋμένε βρεταννικέ  λαέ!
Θα κοιτάνε από τους ουραξονύστες τους την πόλη του Λονδίνου, περιμένοντας μια πτήση με τα ιδιωτικά τους αεροπλάνα, ελικόπτερα, και καθαρίζοντας τα δόντια τους με οδοντογλυφίδες τύπου Boris Johnson κ.λ.π.
Δείχνω στους μαθητές μου τη ζωηράδα του Αγγλικού κοινοβουλίου για να τους πω ότι κάπως έτσι θα ήταν η ατμόσφαιρα στην Εκκλησία του Δήμου στην Αθήνα του 5ου αιώνα.
Αλλά ακριβώς! Το οικονομικό παιχνίδι δεν έμπαινε και εκεί προς συζήτηση στην εκκλησία του Δήμου! Λεπτομέρειες, σημαντικές. καμιά φορά , ρυθμίζονταν.
Τι να σας πω:Οι δούλοι, οι γυναίκες εκτός παραγωγής, αλλά εντός οικονομίας, οι ξένοι μοχλός ανάπτυξης, οι γαιοκτήμονες και πολύ πλούσιοι έχουν τον κύριο λόγο, άτυπα βέβαια στην Αθήνα, αλλού και θεσμικά, σε ένα εκλογικό σώμα που έχει συρρικνωθεί αυστηρά στους λίγους που έχουν το δικαίωμα του πολίτη..
Μήπως είχαν δίκιο; Μήπως οι Ανατολικές χώρες και τότε δεν ήταν τόσο μακριά στην ουσία απ΄όσο ξελαρρυγίζομαι να τονίζω εγώ στους μαθητές, υπογραμμίζοντας τον ανατολικό αυταρχισμό-δεσποτισμό σε σύγκριση με τις μορφές συμμετοχής στην εξουσία, στις ελληνικές πόλεις;😁

Στον Γκουαλντακιβίρ του Λόρκα

Μια υπόμνηση της μελοποιημένης ποίησης του Λόρκα που μας μεγάλωσε.
Εδώ ο ποιητής Νίκος Καββαδίας γράφει τον δικό του Federico Garcia Lorca (19 Μαίου 1945) μελοποιημένο από τον Θάνο Μικρούτσικο (δίσκος “Ο Σταυρός του Νότου”, 1979) με το Γιάννη Κούτρα να το τραγουδά.
Το 1948, στην Ελευσίνα, θα γράψει ο Νίκος Εγγονόπουλος το δικό του ποίημα, αφιερωμένο στη δολοφονία του Λόρκα.
Επέτειος της δολοφονίας του σήμερα. 19 Αυγούστου 1936.

Frederico Garcia Lorca