Οι λασπωμένοι, ιδρωμένοι και η αξιοπρέπεια μας
Δίωξη Μπαξεβάνη και Παπαδάκου: Αυτό που μένει είναι η λάσπη. Και η λάσπη απωθεί. Αν αυτοί οι δύο δημοσιογράφοι είχαν δύναμη στα Μέσα και είχαν στριμώξει κάποιους πολιτικούς θα το έβλεπα διαφορετικά. Είναι έτσι; Δε νομίζω. Αλλά ποιος νοιάζεται..
Γενικεύσεις παντού, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, "η δημοκρατία είναι σάπια" , και προχωράμε τη ζωή μας οι περισσότεροι, τηρουμένων των αναλογιών, εντασσόμενοι σε αυτά τα συστήματα για τα οποία κουνάμε αποδοκιμαστικά το κεφάλι, όταν αφορούν τους επώνυμους. Business as usual. Μόνο η ακροδεξιά κάνει χρυσές δουλειές , υγρός χρυσός που λάμπει στα μάτια και τα χαμόγελα του περιβάλλοντος μας. Είναι πια η ζωή και η καθημερινότητά μας.
Έχει σημασία να βγάλουμε άκρη οι πολίτες. Έχει σημασία να γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες. Αλλά που να προλάβουμε. Καθημερινότητα , survivor, bachelor, dancing, dressing, ανακαίνιση προσώπου, ρούχων, σπιτιού, στυλ, εκμάθηση τεχνικών επιβίωσης και καριέρας, εμβολιαστές, αντιεμβολιαστές, following και άλλα δυσφορικά της τέχνης μας και της ζωής μας, και ήδη όλα αυτά μια μικρή λεπτομέρεια μέσα στον καθημερινό αγώνα του καθενός.
Έπειτα άλλοθι. Εντάξει δεν βγάζουμε άκρη με τη Novartis, και κρατάμε αποστάσεις , αλλά κάνουμε άλλα καλά.
Τέλος πάντων μάλλον αυτονόητα όλα αυτά. Απορεί κανείς πως ακόμα κάποιοι παίρνουν τέτοιους ρόλους σαντην Παπαδάκου και το Βαξεβάνη, όταν είναι σαφής ο δρόμος της σύνεσης και της σοφίας. Φαντάζομαι όλα θα παίζονται στα ευάλωτα νιάτα. Και μετά μονόδρομος.
Κάτι γκροτέσκες μαριονέτες (όλοι μας) δυνάμεων που είμαστε μέρος τους. Έρχονται στο νου μου εικόνες που ακόμα απωθούν, από εκείνη την τέχνη "την εκφυλισμένη" του Μεσοπολέμου και πιο πριν. Κάτι εκφράστηκε τότε για ένα τέρας, μια σκοτεινιά, που κυρίευσε τις πρώτες μεγαλουπόλεις με αφετηρία τα χωριουδάκια, τη μιζέρια τους και την κακία τους. Δυσώδης, δύσμορφος σκοτεινός ταξιδιώτης που γιγάντωνε συνέχεια καθώς έτρεχε κι αυτός να κάνει την τύχη του προς το Μεγάλο Όνειρο. Του μοντέρνου σύγχρονου κόσμου μας.
