Σαν επιστολή στον πρωθυπουργό



Σκέφτομαι, ως απλός πολίτης:Αν εγώ είμαι τόσο κοντά ανάμεσα στο ΟΧΙ και στο ΝΑΙ, και αν νομίζω ότι είναι και άλλοι, ακόμα και ανάμεσα στους αποφασισμένους, (πόσα ΟΧΙ υπάρχουν μέσα στα Ναι. και πόσα ΝΑΙ μέσα Οχι,) τότε κάτι είναι πολύ λάθος με αυτό το δημοψήφισμα!

 Και όσο κι αν πιστεύω ότι και ο ανορθολογισμός έχει την αξία του και τη σημασία του στην εξέλιξη της ζωής ζορίζομαι πολύ να συνταχθώ μαζί του αυτή τη στιγμή , και μάλιστα αντιμετωπίζοντάς τον σαν λογική και ψύχραιμη επιλογή.

Λέω λοιπόν: Στην Ελλάδα έχουμε μια εξοικείωση με τον αριστερό λόγο, τα όνειρα και τις πρακτικές, που είναι πολύ διαφορετική και από τις πρώην ανατολικές και απο τις κεντροευρωπαϊκές χώρες. Ας πούμε λοιπόν ότι αυτό το συνειδητό κομμάτι της κοινωνίας, αρκετά περιθωριοποιημένο γενικότερα στην επιρροή του, τα τελευταία χρόνια,  επί της ουσίας, θα ψηφίσει ΟΧΙ, γιατί σχεδόν δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς. Έτσι, είναι ο τρόπος που έχει διαμορφωθεί από νεότητας, έχει τα δικά του εργαλεία ανάλυσης, θέλει έναν καλύτερο , πιο δίκαιο κόσμο. Πάντως και από αυτούς ένα κομμάτι θα ψηφίσει ΝΑΙ. Παρόλη τη συνειδησιακή πίεση.Θα προσπαθήσω να εξηγήσω μετά το γιατί.

 Στους προηγούμενους ανήκει και ένα κομμάτι της νεολαίας που έχει ριζοσπαστικοποιηθεί πολιτικά, τα τελευταία χρόνια, με τον παλιό τρόπο των αριστερών ομάδων και κινημάτων. Κάποιοι από αυτούς συναντούνται και με αντίστοιχες τάσεις διεθνώς που είναι σε στάδιο εξέλιξης και ωρίμανσης. Άλλοι εξελίσσονται μέσα σε περίεργα θερμοκήπια, άμβλυνσης του χάσματος γενεών, σύνδεσης με τις πατρογονικές εστίες, ιδεολογικές, ψυχολογικές, πολιτιστικές..
Έπειτα έχουμε παραπλήσιους άλλους που θα ψηφίσουν ΟΧΙ μετεξελιγμένοι σε αυτόν τον πρόσφατο εθνικόστροφο αριστερισμό. Εδώ θα συναντηθούν και με τους βαμμένους του εθνικισμού, που και από αυτούς πάλι , κάποιοι (πόσοι;) θα ψηφίσουν ΝΑΙ, γιατί έχουν τα μαγαζιά, τις δουλειές, κ.λ.π. που φανταζει ανησυχητικό να χαθούν μέσα στον κυκεώνα των μετεξελίξεων.

 Οι άλλοι θα ψηφίσουν ΝΑΙ. Μα ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι; Διάφοροι!  Και , κατά κάποιο τρόπο αδιάφορο! Υπάρχει μέσα από αυτά που περιέγραψα δυναμική υπέρ του ΟΧΙ; Υπάρχει κουράγιο να φυσήξει από μας τους ίδιους τέτοια πνοή;Μα αν ήταν έτσι θα υπήρχε έξαρση, επικοινωνία, όχι σφιγμένα χείλη, και καχυποψία, και άλλα σημάδια που δείχνουν ότι δεν έχει διαμορφωθεί αυτή η κρίσιμη πλειοψηφία που να συνεπάρει προς το ΟΧΙ. Αντίθετα νομίζω ότι διαμορφώνεται μια σταθερή τάση αμυντικής συσπείρωσης προς το ΝΑΙ. Βεβαίως όπως εξηγούσα και στο σχόλιο μου για τους ανθρώπους του ΝΑΙ, σημασία έχει το ΟΧΙ. Αυτό είναι το σημαντικό σε μια κοινωνία, σε αυτές τις συνθήκες. Αυτοί που θέλουν κάτι να αλλάξει. Όμως και στο ΝΑΙ, πολλοί κατέληξαν επειδή πιστεύουν πώς έστω και η συσπείρωση προς τα εκεί κάποια βάση θα βάλει στα κοινωνικά μας. Άρα κατά τη γνώμη τους κάτι θα αλλάξει.

 Και στις δύο περιπτώσεις δεν υπάρχει ένα όραμα ελπίδας, παρά μόνο ένα όραμα να πάρουμε αποφάσεις και να δουλέψουμε πολύ. Πολύ δουλειά. Και εκεί νομίζω είναι η εφαπτομένη της καλύτερης πλευράς και των δύο. Τώρα είναι απογοητευτικό η δουλειά αυτή στο ΝΑΙ να συνδέεται με την παλαιού τύπου αφοσίωση στην εργασία, ατομοκεντρικής προκοπής , εν πολλοίς, που έχει όμως αρχίσει να νοηματοδοτεί τη ζωή μιας νεολαίας. Και κυρίως είναι απογοητευτική , γιατί μάλλον πρόκειται για αυταπάτη, αν το παγκόσμιο σύστημα αφεθεί ανεξέλεγκτο από θεσμούς,  σε αυτό που κάνει μέχρι τώρα. Είναι φανερό ότι δεν πάμε προς τα πίσω στην "προτεσταντική ηθική του καπιταλισμού", αλλά μάλλον στους Ρωμαίους πολίτες των επιδομάτων, του τζόγου, της φιλανθρωπίας, και άλλων δικτύων επιβίωσης, εν μέσω αστυνόμευσης, αποκλεισμού και βαρβαρότητας. Παρόλα αυτά το μόνο που βλέπω εγώ κοινό θετικό και στα δυο στρατόπεδα είναι η ανάγκη δουλειάς, που στα πιο αριστερά, στο ΟΧΙ, θα πρέπει να έρθει από πολλή  και ανιδιοτελή εργασία, σε ομάδες , γκρουπούσκουλα και  όπου αλλού, για διάβασμα, εργαλεία ανάλυσης, κοινωνικούς και παραγωγικούς πειραματισμούς, αναζήτηση προτύπων, πρακτικών, κοινών τόπων, καθημερινή προσφορά, αλλά και στο ΝΑΙ με άλλο τρόπο το ίδιο. Δημιουργικότητα, συνέπεια, επινοητικότητα, επιμονή, αντοχή, ευελιξία, συνεργασία, ανοχή, ξεπέρασμα προκαταλήψεων, συνεχή αυτοαξιολόγηση κ.λ.π  Κοινός ο παρανομαστής. .

Άραγε που βρισκόμαστε;Τι θα ψηφίσουμε;Και κυρίως , γιατί ο πρωθυπουργός ζητάει να ψηφίσουμε. Θα ερχόμουν πιο κοντά στην έκκληση του Κούλογλου, να σταματήσει το δημοψήφισμα. Τι θα μετρηθεί εκτός από το ότι τρώμε τις σάρκες μας, πόσες έχουμε;

Αν ζητάει από πολλούς μορφωμένους, έντιμους σχετικά νεοέλληνες , με κάποιες δουλειές, δουλίτσες ακόμα,  που πασχίζουν να επιβιώσουν να τα χάσουν  κι αυτά για να μετεξελιχτούν σε κάτι άλλο, συνυπολογίζοντας αυτή τη μετεξέλιξη ως χρέος τους και προς το ποσοστό των Ελλήνων που έχουν περιθωριοποιηθεί και ως καλύτερη μοίρα για το μέλλον, και αν το ζητάει αυτό ενώ ήδη στην πράξη οι συνέπειες του ΝΑΙ  και του ΟΧΙ δείχνουν εξίσου οδυνηρές, τότε και αυτός θα πρέπει να μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο. Αντίθετα από όσα έλεγε προχθές στη συνέντευξή του, ακριβώς. Ζητώντας από τον πολίτη να αντιταχθεί σε ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης θα έπρεπε κι αυτός να μπορεί να ξεπεράσει άλλα αντανακλαστικα! Και ή να παραιτηθεί , ή να διασώσει κάτι από το επιτελείο του, την ταυτότητα αυτού του κόμματος, που ο λαός τον εμπιστεύθηκε να κυβερνήσει.

Να διασώσει και να θυσιάσει. Ακόμα και την κ. Κωνσταντοπούλου, αξιόλογη σε πολλά, που θα χρειαστεί να ωριμάσει κι άλλο, και όχι σε θέσεις εξουσίας. Αν και είναι κοντά στη στόφα των ανθρώπων που θα χρειαστούν κινήματα και κόμματα και κοινωνίες στα χρόνια που έρχονται. Έχουμε όμως ανάγκη να φύγει από πάνω μας αυτή η περίεργη μαγκιά, η οίηση, που σε άλλους εξισώνεται με την επίκληση στο δίκιο, και σε άλλους με τις φαντασιώσεις υπερδύναμης, λόγω πετρελαίων, ιστορίας, σείχηδων στη θέση των σείχηδων, που κάποιοι μας κρατούν και δεν μας αφήνουμε να λάμψουμε.

 Έρχομαι κοντά πρός την έκκληση του Κούλογλου, γιατί κι εγώ το βρίσκω κρίμα να χαθεί αυτή η κυβέρνηση, η φωνή της αριστεράς, ναι, μεταλλαγμένη και ψιθυριστή, έτσι είναι οι εποχές, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα χρειαστεί τεράστια δουλειά να κρατηθεί θερμή, και όχι ηχηρή και νεκρή, που χρειάζεται βέβαια κι ένα λαό μαζί να το υπογραμμίσει.Χρειάζεται κουράγιο να σκηνοθετήσουμε τη ζωή όχι τελετές ένδοξου θανάτου και θυσιών. Κυρίως όταν το έργο είναι δωματίου, δεν θα κινηθεί πάνω στον τεράστιο καμβά της ιστορίας, και μέσα στα δωμάτια των πολυκατοικιών μας θα εξακολουθήσουν να παίζονται τα μικρά και τα μεγάλα δράματά μας, που τα τελευταία χρόνια έχουν οξυνθεί.

Και αν αυτό σημαίνει ότι τελικά ψηφίζουμε ταξικά; Τι θλιβερό, λοιπόν, αν είναι αλήθεια, αλλά έτσι δεν θα έπρεπε να ηγηθεί ο πρωθυπουργός μιας τέτοιας κυβέρνησης έτσι κι αλλιώς. 

Είναι όμως αλήθεια; Δεν ξέρω. Έξω από το μπαλκόνι μου, κάποιος παίρνει συνέντευξη από κάποιον , κοντά στο άκτιστο οικόπεδο, είναι γειτονιά του κέντρου, γραφεία και κατοικίες πολιτικών, η εικόνα με θυμώνει, τι δουλειά έχω εγώ με όλους αυτούς, ναι, βολεμένοι, χαρτογιακάδες, παρατρεχάμενοι, αλλά που είναι οι άλλοι; Με ένα ΟΧΙ θα τους βρω; Θα βρεθούμε σε αγώνες;  Μιλάμε για μια χώρα να μετατραπεί σε μια συνεχή ζωντανή διαδήλωση; Τι να πω μπορεί και κάτι να φέρει αυτό. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Και όσο θα προσπαθούμε να σκεφτούμε κάτι εμείς στα σπίτια μας η ζωή είναι που; Εδώ και χρόνια δεν τη χώσαμε στις τράπεζες, στα σπίτια, στα νοσοκομεία, στην καθημερινότητα, στη ρουτίνα, και στην ανημπόρια; Στα όμορφα και στα άσχημα;  Θα επαναλάβουμε για χιλιοστή φορά ένα σκηνικό παραναλώματος και προδοσίας;