Σαν μνημόσυνο 

 Σκέφτομαι έντονα αυτόν τον καιρό, την τριάδα των γυναικών σκηνοθετών μας , των πρώτων, αυτών που άνοιξαν δρόμο, όπως λέμε. ( ; ) Πέθαναν νέες και οι τρεις. Νομίζω ότι δεν είναι τυχαίο. 

 Τώνια Μαρκετάκη: (28 Ιουλίου 1942 - 26 Ιουλίου 1994) 

Φρίντα Λιάππα: Μεσσήνη, 10 Φεβρουαρίου 1948 – Αθήνα, 28 Νοεμβρίου 1994

 Και σχεδόν 20 χρόνια μετά, τα πράγματα δεν έχουν καλύτερη εξέλιξη.

 Λουκία Ρικάκη: 14 Ιουλίου 1961 - 28 Δεκεμβρίου 2011 

Σαράντα χρόνια μετά κάτι γίνεται. Ας το ελπίσουμε , ας το ευχηθούμε.. 

 Πώς τα κατάφερε η Μαρία Πλυτά (1915 - 2006) να φτάσει σε τέτοια ηλικία και να αφήσει πίσω της τέτοιο έργο; Εδώ σας θέλω! 

 Σαν αίτημα για δικαίωση το αναρτώ αυτό. Για όποιον το νοιώθει.  

 Αναρωτιέμαι αν έχει κανείς ρωτήσει το Σαββόπουλο τα τελευταία χρόνια για τη στάση του τότε .." στα χρόνια της μεγάλης ζέστης" Τον ζεσταίνει ακόμα σε αυτά τα δικά του τελευταία χρόνια το "πατρίς θρησκεία , οικογένεια" ; με όσο ιδεαλισμό κι αν του αναγνωρίζω; με όση σπαραχτική ανάγκη επιστροφής στη μήτρα..που ο κάθε δημιουργός τη νοιώθει. Βλέπει το έλειμμα της δικής του θηλυκής πλευράς στο έργο του; Νοιώθει το μικρό πατ κιουτ του έρωτα στο έργο του;Την αποστασιοποιημένη από τον ίδιο και το πάθος; Την παλιομοδίτικη τριάδα της πόρνης,μάνας, μούσας; Θα το δουν άλλοι.. Και αυτό θα είναι μια μικρή δικαίωση.

 Όμως μακάρι να δούμε γυναίκες δημιουργούς.. 

Πώς το λέει ο Σαββόπουλος; 
 ¨Σαν μια Θεότητα που λύει τον πανικό της και διαστέλλεται ξεσπώντας.."