Η "Ειρήνη" του Αριστοφάνη στην Επίδαυρο 

Μια και ήμουν χθες (Παρασκευή, 21 Ιουλίου 2017) στην παράσταση του Εθνικού με την "Ειρήνη' του Αριστοφάνη, μεταφέρω κάποιες εντυπώσεις, απόψεις.
1. Αρκετά φάουλ στο Εθνικό. Ιδιαίτερη έμφαση στη διαφήμισή του. Άχαρο.
(Μόλις πέταξα τους διαφημιστικούς σελιδοδείκτες, 'δωράκι' από τον θεατρολόγο που συνόδευε το πούλμαν που μας μετέφερε στην Επίδαυρο. ΄Τα εισιτήρια ήταν σε πιο σκληρό χαρτί. Πολύ, πολύ αξιέπαινη προσπάθεια και η μεταφορά και ο θεατρολόγος!)
2. Η αφιέρωση της παράστασης στο τέλος από συντελεστή της (που λυπάμαι δεν κατάλαβα ποιος ήταν) στον κ. Λεωνίδα!
A propos, μετά από λίγη προσπάθεια, ακούστηκε αυτό που ήθελε να πει, χωρίς μικρόφωνο, εν αντιθέσει με τους ηθοποιούς)
3. Η χρήση μικροφώνων. Η σκληρή εκφορά του λόγου. Η έλλειψη δουλειάς στην εκφορά. Πολύ σημαντικό.
4. Ούτε κέφι, ούτε άποψη. Πολλά εφέ. (Ο γιος μου είπε ότι είναι σαν να κάνουν ζωντανά σινεμά..και δεν το είπε θετικά)
5. Επιτήδευση.
6. Υποψιάζομαι ότι, εκτός των άλλων , μια νέα γενιά, "διαβασμένη", "ενημερωμένη" , σπουδαγμένη, πολύ γρήγορα βρίσκεται σε τέτοιους φορείς.
7.Η παράσταση συνήθως είναι του σκηνοθέτη, του θεατρικού σχήματος, και μετά αναζητάει ο θεατής να δει και τη σφραγίδα του φορέα. Σημαντικό, βέβαια, αλλά έπεται.
8. Το πρόγραμμα επίσης φωναχτά μοντερνίζον (;) (2017;) επιτηδευμένα ανέμελο, χωρίς βιογραφικά των συντελεστών.
9. Καλές στιγμές, κάποιες, αλλά όχι το σύνολο. Ο Ερμής, η γυναίκα του Τρυγαίου.. Η κοινή προσπάθεια απελευθέρωσης της Ειρήνης, κάποια σημεία του βίντεο, κάποια σημεία γενικώς. Αλλά και πάλι άνευρα, χωρίς πάθος.
10. Το κυριότερο. Δεν αξίζει σήμερα να μιλήσουμε με πάθος για την Ειρήνη; Με ειλικρίνεια και κριτική (αυτοκριτική, επίσης) στάση για την έννοια της " παλιάς γιορτής" ;
11. Για τον Πανούση, τα ελάχιστα , να πω. Έντιμος και αμήχανος. Σε άλλες εποχές θα είχε και τη φωνή, αν δούλευε. Υπηρέτησε τη σκηνοθετική άποψη. (  :-( )