http://www.acmi.net.au/exhibitions/past-exhibitions/2011/bill-viola-the-raft/


Ο κόσμος του Ναι, είναι ο κόσμος μας, ο καθημερινός. Ας πούμε υπάρχουμε και συνυπάρχουμε. Μπαίνουμε στο λεωφορείο, ή στο μετρό, ή στο θέατρο, μαζί, περπατάμε μαζί στους δρόμους, τις πλατείες, μας εξυπηρετούν ή όχι, δουλεύουμε δίπλα δίπλα, καμιά φορά και μαζί, φλερτάρουμε ή αντιπαθιόμαστε. Σηκώνουμε ένα μαντήλι που έπεσε από το συνάνθρωπο, του δίνουμε τη θέση μας, του χαμογελάμε. Καμιά φορά όταν μπαίνει ένας επαίτης στο μετρό κοιτιόμαστε με αμηχανία, άλλοι αποδοκιμάζουν τον επαίτη, άλλοι γελούν.Άλλοι δίνουν κάτι. Άλλοι μας δίνουν απόδειξη, αλλού κάνουμε σκόντο, άλλοι είναι καλοί πελάτες, μερικές φορές μας φέρθηκαν ή τους φερθήκαμε άσχημα, ή γενναιόδωρα. Άλλοι είναι καλλιτέχνες, άλλοι αμόρφωτοι, άλλοι έτσι κι άλλοι αλλιώς. Τέλος πάντων πρέπει να νοιώθουμε ότι απειλείται αυτή η καθημερινή συνύπαρξη για να γινόμαστε ξαφνικά και κάτι άλλο, η συσπείρωση του Ναι, η διατράνωση του αυτονόητου, ότι θέλουμε να ζούμε απλά , όπως ζούμε, να είμαστε έτσι μαζί, καθημερινά, να μην αλλάξει τίποτα, αν είναι δυνατόν. .Ίσως ακριβώς συνειδητοποιούμε ότι μέσα στο δάσος όλοι αναζητούμε απλά την ανθρώπινη παρουσία, ένα σπιτάκι με φως,. Όμως αυτή η ξαφνική ενότητα του Μένουμε Ευρώπη, απαντάμε Ναι στο δημοψήφισμα, στην ουσία ως κέρδος έχει αυτή τη συνειδητοποίηση της πολύτιμης καθημερινότητας. Έχει; Έστω.. Όμως, ας σκεφτούμε το Τρούμαν Σόου, Το Κουρδιστό Πορτοκάλι, το Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν,και κυρίως όταν σβήσουν τα φώτα του ερωτήματος για το δημοψήφισμα τι θα έχει μείνει από αυτή την ενότητα; Υπάρχει κάτι εδώ που θα πρότεινα να το σκεφτούμε.Και οι Ναι και οι Όχι μάλιστα, μαζί θα είμαστε και την επόμενη μέρα, και η καθημερινότητα έχει απαιτήσεις. Αλλά το δημοψήφισμα ρωτάει κάτι. Και έχει ακριβώς τον κίνδυνο, το ρίσκο, της θέλησης για αλλαγή. Για κάτι άλλο. Ακριβώς αχαρτογράφητο, αδιανόητο, να θέλεις κάτι άλλο, και για το διπλανό σου. Κι ίσως κάποιοι του Ναι νοιώθουν ότι οι του Οχι τους προδίδουν , όπως ο Ανδρέας  τη Ρήνη στην Τιμή και το Χρήμα, και δεν μπορούν μετά να τους πουν , όπως ο Ανδρέας στη Ρήνη, "και δεν την έχω τώρα την αγάπη; "Όχι, του λέει η Ρήνη, πέταξε σαν το πουλί! Όμως η ανάγκη της απλής συμβίωσης , δεν είναι σχέση, έρωτας,  θα υπάρχει και την άλλη μέρα , η Ανάγκη είναι ο μεγάλος μας σύντροφος, ο μεγάλος μας Συνοδός, και την Ανάγκη, το ζυγό της τον ξέρουμε, ηθελημένα και αθέλητα, να γιατί δεν μπορούμε να τον επιλέξουμε, είναι σόλοικο, τα δεσμά της Ανάγκης λύνονται για λίγο και ο άνθρωπος αναπνέει , και τότε γιορτάζει, ονειρεύεται. Να γιατί, όσο κι αν φαίνεται παράλογο, κάτι συμβαίνει εκεί στους τροχούς του καθημερινού Ναι, και δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε, απλά για να νοιώσουμε μία νύχτα ζεστά ο ένας δίπλα στον Άλλο. Βέβαια όμως και μπορούμε. Εγώ το έχω κάνει πολλές φορές. Κι εσείς ίσως το έχετε κάνει πολλές φορές. Μπορούμε να φτάσουμε πολύ μακριά για να μην αλλάξουμε. Μπορούμε να δεχτούμε πολλά, όταν έχουμε εκτιμήσει τα λίγα που έχουμε, και θέλουμε να τα κρατήσουμε. Υπάρχει όμως ένα ερώτημα. Θέλουμε κάτι να αλλάξει; Υπάρχει λόγος σε αυτές τις καθημερινές διαδρομές μας κάτι να αλλάξει; "Τίποτα δεν αλλάζει. Ίσως. Ναι, λένε άλλοι". Αλλά,  έστω,  πως; Θα το κάνει, λοιπόν, ο καθένας μόνος του, όταν δεν βλέπει ο διπλανός του; Θα το κάνουν οι άλλοι για μένα με τρόπο που δεν θέλω, θα το κάνουμε "εμείς" γι αυτούς με τρόπο που δεν θέλουν, θα το κάνουν άλλοι για μας με τρόπο που "δεν θέλουμε"; Πώς μπορούμε να μετατρέψουμε αυτή την απλή συμβίωση σε ενότητα αλλαγής; Είμαστε βαρείς, αδρανείς, δεν θα συγκινηθούμε εύκολα από κραυγές επαναστατικές, γνωρίζουμε τη βία τέτοιων ιστορικών στιγμών από το παρελθόν, τα αδιέξοδα , και τις διαφορετικές προσγειώσεις στα ίδια και χειρότερα, γι αυτό καθόμαστε ήσυχα κάτω από την ομπρέλα του Ναι, και με πείσμα.( Γι αυτό, ίσως, καθόμαστε άβολα κάτω από τον ίσκιο του ΟΧΙ, σφιγμένοι). Όμως οι άνθρωποι θέλουν να βρεθούν κοντά, έστω και για να πουν θέλω να παίρνω και σήμερα το μετρό, όπως το έπαιρνα και χθες, και να κάνω τα ίδια με χθες, "δος μου την προίκα σου και θα ζήσουμε για πάντα μαζί" λέει ο φτωχεμένος Ανδρέας, που έχει γίνει λαθρέμπορος για να μη φανεί ότι αρχοντόπουλο αυτός, πρέπει να δουλεύει, και η Ρήνη του λέει "θα πάω στην πόλη, θα δουλέψω και θα κουναρήσω μόνη το παιδί μου". Και το ζευγάρι χωρίζει. Και έτσι αρχίζει ο 20ος αιώνας. Που τώρα όμως έχει περάσει.

                                     https://en.wikipedia.org/wiki/The_Raft_of_the_Medusa