Καλύτερα να είσαιαφελής παρά χειριστικός. Στις εκλογές του 2015 την κωλοτούμπα την έκανε ο
Τσίπρας μαζί με άλλους πολίτες της αριστεράς και κεντροααριστεράς που κατάλαβαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση για κάτι καλύτερο , και θα μας έβγαζαν από την Ευρώπη.
Αυτό είναι που λέμε μια κρίσιμη πλειοψηφία
ανθρώπων σε μια κοινωνία, που παθιάζονται με κάτι , γιατί το θεωρούν
σωστό. Και κάνουν την μπαλάτζα να γύρει προς τη μια ή την άλλη πλευρά.
Άνθρωποι σαν και μένα, νομίζω , που έγραφαν με πάθος στα κοινωνικά δίκτυα, καλοκαίρι -
φθινόπωρο του 2015, συζητούσαν, σχολίαζαν, παρακολουθούσαν με όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον την πορεία
της διαπραγμάτευσης, εκφράζονταν , άλλαζαν , και συντελούσαν στη
διαμόρφωση κλίματος. Αυτός ο κόσμος , νομίζω, δραστηριοποιείται σε
περίοδο κρίσης, δεν είναι οπαδός, και έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει
αυτή την αποφασιστική μάζα μέσα σε ένα σώμα πολιτών, που θα καθορίσει
την πορεία του εκλογικού σώματος.Στις εκλογές του 2019 αυτό δεν
υπάρχει. Απλώς μετριούνται, και θα μετρηθούν κουκιά, στην παρούσα
συγκυρία.Αναμέτρηση στρατών, συμφερόντων, επιδιώξων.. Πραγματικών ή
φανταστικών..
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τσίπρας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τσίπρας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Πέμπτη 4 Ιουλίου 2019
Εγκώμιο κωλοτούμπας
Καταθέτω λοιπόν τη γνώμη μου ότι η κωλοτούμπα του Τσίπρα το καλοκαίρι του 2015 ήταν ό, τι πιο ενδιαφέρον και δημιουργικό έγινε τη μεταπολίτευση. Αποδέσμευσε πολλούς ανθρωπους από αναμενόμενες συμπεριφορές και τους έκανε να κινηθούν διαφορετικά. Π.χ. άνθρωποι που δεν είχαν στηρίξει ποτέ οποιαδήποτε κυβέρνηση, στήριξαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που ίσως δεν κατάλαβε και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν τη στήριξαν σαν αριστερή κυβέρνηση, αλλά σαν κυβέρνηση να κάνει μία δουλειά. Η οποία , κακώς - καλώς ήταν αναγκαία: Να μείνουμε Ευρώπη, να φύγουμε από τα μνημόνια, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για την περίσταση.
Αυτό
είναι κάτι που οι νέοι δεν μπορούν να το καταλάβουν.Είναι ήδη μακρινό.
Και σήμερα τους λένε: Μα στο τσάκ είμασταν το 2014, να ανακάμψουμε, να
βγούμε από τα μνημόνια κ.λ.π...Μα οικονομικά φτάσαμε εκεί που είμασταν και το 2014.
Όχι όμως, οι κυβερνήσεις τότε, δεν ήσαν στο τσακ. Ήσαν σε
αδιέξοδο. Δεν είχαν περάσει τις αξιολογήσεις των δανειστών, και ό, τι
είχαν καταφέρει δεν πήγαινε παρακάτω λόγω της ισχυρής αντίδρασης των
πολιτών στα μνημονιακά μέτρα. Και ένας από τους πρωταγωνιστές αυτής της
αντίδρασης ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ.
Υποστηρίζω λοιπόν ότι ήταν έντιμη η διαπραγμάτευση, και έντιμη και η παραδοχή αποτυχίας, και ανάγκης συμβιβασμού.Και ότι σε αυτό τον ακολούθησε ένας κόσμος που παλιά δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτεί ήσυχα μνημονιακά μέτρα.
Υποστηρίζω λοιπόν ότι ήταν έντιμη η διαπραγμάτευση, και έντιμη και η παραδοχή αποτυχίας, και ανάγκης συμβιβασμού.Και ότι σε αυτό τον ακολούθησε ένας κόσμος που παλιά δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτεί ήσυχα μνημονιακά μέτρα.
Υποστηρίζω
επίσης ότι όσοι από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ λυσσάνε γιατί αυτοί είχαν
καταλάβει τις δυσκολίες από παλιά, είχαν κάνει τους συμβιβασμούς τους ,
και είχαν και το ΣΥΡΙΖΑ να τους βγάζει γλώσσα, και να τους λέει προδότες
, κατά κάποιο τρόπο, δεν καταλαβαίνουν την ψυχολογική αλήθεια που μας
υποδεικνύει η ιστορία του άσωτου υιού, η παραβολή του απωλολότος
προβάτου και λοιπά. Όσο και αν είναι οδυνηρό για αυτούς, ψυχολογικά,
σημασία έχει πως στον τοίχο που συνάντησε ο Τσίπρας, στο φροντιστηριακό
καλοκαίρι του 2015, έφτασε και μεγάλο μέρος του λαού , και μαζί με τον
Τσίπρα έκανε την κωλοτούμπα, την κυβίστηση προς τα πίσω, προσπάθησε να
το πάρει αλλιώς.
Επίσης ένας άλλος λόγος και της αντίδρασης του
ΣΥΡΙΖΑ στις μνημονιακές αποφάσεις, πριν το 2015, ήταν ότι ένα μεγάλο
μέρος του πολιτικού προσωπικού τις θεωρούσε μεταρρυθμίσεις
εκσυγχρονιστικές . Ότι δηλαδή έδινε την ευκαιρία το μνημόνιο να
εκσυγχρονιστούμε ως κράτος.
Αυτό όμως σε εποχή ισχνών αγελάδων είναι γκροτέσκο.
Η
εποχή να βρει μια τέτοια κρίσιμη πλειοψηφία κάποια κυβέρνηση και να
περάσει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις είχε περάσει με την εποχή Σημίτη. Και
δεν έγινε δυνατόν. Ο Σημίτης και άλλοι, γενικότερα μετά το 1990, δεν
βρήκαν τον τρόπο να κινητοποιήσουν, να εμπνεύσουν ανθρώπους μέσα στο λαό
που θα στήριζαν τέτοια προσπάθεια. Δεν είχαν το όραμα, την ειλικρίνεια,
τους ανθρώπους, τις ιδέες. (;) Δεν είχαν εμπιστοσύνη σε αυτά που
επεδίωκαν. Δεν ήταν εύκολο ένα τέτοιο όραμα μετά την ευφορία της
οικονομίας της δεκαετίας του ΄90 (βλέπε φούσκα εν πολλοίς..) , αλλά και
τις εθνικιστικές κορώνες της ΝΔ κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί κάτι
εκσυγχρονιστικό. Και όμως η ύπαρξη σχημάτων κομματικών , όπως της ΔΗΜΑΡ
π.χ., δείχνει ότι πολλοί από την αριστερά και κεντροαριστερά ήταν
πρόθυμοι να στηρίξουν μέτρα και μεταρρυθμίσεις εκσυγχρονισμού, τότε.
Στη
φτώχεια όμως των μνημονίων, στο περιβάλλον της ανεργίας, της
φτωχοποίησης, της πείνας, δεν μπορείς να εμπνεύσεις μεταρρυθμιστικό
πάθος , και μάλιστα με άλλοθι τα μνημόνια που επιβάλλονται στους
πολίτες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν τα κατάφερε με τη κωλοτούμπα να
συμπαρασύρει πολλούς να στηρίξουν αυτήν την προσπάθεια, ως προσπάθεια
επιβίωσης του έθνους, γιατί η αποτυχία του στο τραπέζι των
διαπραγματεύσεων ήταν πιο πειστική, η οδύνη του γι αυτό επίσης, τα
συμμερίστηκε και τα δύο πολύς κόσμος, που δεν κατέστη δυνατόν να το
νοιώσει αυτά με το Σαμαρά και τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Και
αυτό έκανε τα υπόλοιπα να αντιμετωπιστούν με ελπίδα παρότι ήταν σκληρά.
Υπήρχε σε πολλούς πολίτες ένα είδος αλληλεγγύης, και στα capital
controls και μετά.
Άνθρωποι όπως ο Χατζηδάκης της ΝΔ, ο Οικονόμου
της παλιάς ΔΗΜΑΡ, Ο Παπανδρέου, ο Κουμουτσάκος κ.λ.π. δεν μπορούν να
αποδεχτούν γιατι δεν έγινε αυτό κατανοητό,όταν το προσπαθούσαν οι
ίδιοι, και έγινε με το ΣΥΡΙΖΑ, που ακριβώς ήταν ένας από τους παράγοντες
διάβρωσης των δικών τους προσπαθειών.. Κατανοητή λοιπόν η αντίδρασή
τους, ο θυμός, η μνησικακία, η αγανάκτηση... αλλά μέχρι ένός σημείου.
Μετά αποδέχεσαι την ψυχολογική εξέλιξη της κοινωνίας, και δεν δουλεύεις
πάνω στη δική σου μνησικακία και εκδικητικότητα για να δείξεις ότι εσύ
είχες δίκιο τότε, και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας αλήτης που φώναζε στους δρόμους,
όταν εσύ πάσχιζες τόσο σκληρά να κάνεις τη δουλειά, που σου ζητάει
βοήθεια να την κάνει αυτός σήμερα. Αυτή η λύσσα και η μνησικακία έφερε
το σημερινό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, καθώς και τις προβλέψεις για τις
βουλευτικές εκλογές της Κυριακής.
Βεβαίως υπενθυμίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ
δεν είπε εφεξής ότι τα μνημόνια είναι ο μόνος τρόπος ο (απείθαρχος) Έλληνας να δεχτεί μεταρρυθμίσεις, που ήταν και η αχίλλειος
πτέρνα των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων. Είπε "ας δούμε πως
μπορούμε να το κάνουμε όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα", όσο το δυνατόν
καλύτερα. Και θα πετύχαινε περισσότερα αν είχαν μείνει μαζί του με όρεξη
για δουλειά , άνθρωποι που αποχώρησαν στην πρώτη περίοδο της κυβέρνησης
, όπως η Νάντια Βαλαβάνη κ.λ.π. Αλλά δεν θέλησαν. Ήσαν αριστεροί αυτοί
δεν μπορούσαν να ψηφίζουν μνημόνια... Εδώ ξεκινάει το άλλο σκέλος
αντίδρασης που προετοίμασε την ήττα των ευρωεκλογών.
Πάντως τελικά
, και τέσσερα χρόνια μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ τα κατάφερε.. Κρίμα που μάλλον δεν
θα χαρεί τους κόπους του εξελισσόμενος σε μία κανονική κυβέρνηση. Ίως η
αντιπολίτευση του κάνει καλό. Ίως όχι. Στιγμές αποφαστικές για τη ζωή
όπως το 2015 , που μας αλλάζουν και μας εξελίσσουν, δεν έρχονται κάθε
μέρα. Θα αντιμετωπίσει κι αυτός το μπανάλ της ύπαρξής του.
Το θέμα
είναι τι θα κάνει η χώρα με τη ΝΔ , η οποία θα συγκυβερνήσει άτυπα, όχι
θεσμικά , όπως ο ΣΥΡΙΖΑ , με ένα σμάρι ακροδεξιά και πολύ απείθαρχα
στοιχεία που έχουν δικές τους ατζέντες, καθώς επίσης στα σπλάχνα του
υπάρχουν και μετριοπαθείς ή σκληροπυρηνικοί μεταρρυθμιστές, και
νεοφιλελεύθεροι.. Ένα εκρηκτικό μείγμα..
Από το καλοκάιρι του
2015 έμεινε και μια αρμαθιά κόμματα με στοιχείο μια προσωπική
μνησικακία. Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης, Βαρουφάκης. Ειδικά τον τελευταίο
τον θαύμασα και τον υποστήριξα τότε. Ήμουν μια Βαρουφίτσα. Θα ήθελα
σήμερα να του πω, ότι δεν με πείθει ως κόμμα ότι δεν ξεπερνάει τη μνησικακία
του για το τότε. Επίσης μετά το ΟΧΙ κατάλαβα ότι η ηγετική ομάδα
που χειριζόταν τη διαπραγμάτευση δεν είχε καλή συνεννόηση μεταξύ της,
εμένα μου φάνηκε γοητευτική τότε, και ήταν, αλλά, ειδικά ο Βαρουφάκης ,
πιστεύω πήγε σε αυτή την παρέα με σκοπό να ηγεμονεύσει, να χειριστεί,
και ότι οριακά δεν το πέτυχε, γιατι ο Τσίπρας φοβήθηκε , και άκουσε τον
παππού Δραγασάκη. Πράγμα που κάνει ο Τσίπρας αρκετά συχνά. Η σχέση του με
πατέρες και παππούδες κυρίως. Όμως τι πιο ανθρώπινο.. Και τι πιο συνετό,
από το να μην προχωρήσει σε κάτι που δεν ήταν στα παπούτσια του..
Καλύτερα λοιπόν αφελής.. Προσωπικά δεν με πείραζε η λίγη τρέλα του 2015,
στη χώρα μας πολλά μπορούν να συμβούν με λίγη τρέλα, δεν είμαστε και
τόσο της συλλογικότητας, στρατηγικής κ.λ.π., αλλά δεν είμασταν τελικά
έτοιμοι γι αυτά που ήθελε ο Βαρουφάκης, και αυτός θέλησε να το επιβάλει
ακροβατικά, ντριμπλάροντας. Θα έπρεπε να είχαν ετοιμάσει τον κόσμο καιρό
πριν, ή έστω μεταξύ τους να έχουν γίνει οσμώσεις .
Ο Βαρουφάκης έκανε πολλές εσφαλμένες παραδοχές , και τελικά μάλλον πατούσε στη σφοδρή του επιθυμία να κάνει κάτι από αυτά που πίστευε, παρά σε οποιοδήποτε κοινό έδαφος. Έστω και στενή νησίδα.
Και τόσο όμως που έκαναν, ως ομάδα διαπραγμάτευσης, η ώθηση που δόθηκε σε ένα κίνημα αμφισβήτησης των ευρωπαϊκών επιλογών, η συζήτηση για τα χρέη, ήταν πολύ σημαντικά.
Ο Βαρουφάκης έκανε πολλές εσφαλμένες παραδοχές , και τελικά μάλλον πατούσε στη σφοδρή του επιθυμία να κάνει κάτι από αυτά που πίστευε, παρά σε οποιοδήποτε κοινό έδαφος. Έστω και στενή νησίδα.
Και τόσο όμως που έκαναν, ως ομάδα διαπραγμάτευσης, η ώθηση που δόθηκε σε ένα κίνημα αμφισβήτησης των ευρωπαϊκών επιλογών, η συζήτηση για τα χρέη, ήταν πολύ σημαντικά.
Όπως
στους Ολυμπιακούς του 2004 η Άννα Αγγελοπούλου στηρίχτηκε στον Δημήρη
Παπαϊωάννου για τις τελετές έναρξης και λήξης των αγώνων, έναν σχεδόν
λούμπεν καλλιτέχνη τότε, ένα αουτσάιντερ, έτσι και το πολιτικό σύστημα
και ο λαός, σε στιγμή απελπισίας, πιάστηκε από τον Αλέξη Τσίπρα , τον
πρώην πρόεδρο δεκαπενταμελούς σε εποχή δυναμικών καταλήψεων.
Συμβαίνει..Και πολλές φορές είναι τραγικό, γλυκόπικρο, συγκινητικό. Όλα μαζί!
Συμβαίνει..Και πολλές φορές είναι τραγικό, γλυκόπικρο, συγκινητικό. Όλα μαζί!
Και τότε οι κωλοτούμπες γράφουν ιστορία. Προς μεγάλη έκπληξη
και σούφρωμα φρυδιών όσων περπατούν συνεχώς στα δύο τους πόδια,
επιδιώκοντας ευστάθεια και σκιά.
Μια Βαρουφίτσα προς κύριον Βαρουφάκη
Όχι, δεν θέλω , δεν θέλω
να σε στηρίξω, αγαπητέ κε Βαρουφάκη. Αν και θα μπορούσα ως πρώην
Βαρουφίτσα. Δεν έχεις ξεπεράσει τη μνησικακία σου για το καλοκαίρι,
φθινόπωρο του 2015, και τελικά κατέληξα αφού σε πρόσεξα καλά - καλά,
από την προεκλογική περίοδο των ευρωεκλογών και μετά, ότι δεν είναι
ακόμα το κόμμα και οι θέσεις το κυρίαρχο, αλλά εσύ προσωπικά. Ο Τσίπρας
δεν αρνήθηκε το όμορφο καλοκαίρι που περάσατε μαζί προς μεγάλη έκπληξη
πολλών για πολύ καιρό. Τότε που όλοι
ζητούσαν σοβαρότητα από εκείνον.Και να βρει αποδιοπομπαίους τράγους. Δεν
το έκανε. Και επειδή κάθε τόσο πέφτει λήθη σε αυτόν τον τόπο , το
θυμίζω.. Σε δέχτηκε δίπλα του με τα χρώματα και τα λαχούρια , και ως
υπουργό οικονομικών. Ναι ήταν αφελής, φοβήθηκε, και ναι , το αυτονόητο
έχει ευθύνη. Αλλά και εσύ θεώρησες ότι ήταν εύκολο να τον επηρεάσεις.
Δεν σου αποδίδω κακή προαίρεση. Λαχτάρα να κάνεις πράξη ό, τι θεωρούσες
σωστό. Όμως πολύ- πολύ χειριστικά. Με πολλές παραδοχές βιαστικές. Αυτό
σημαίνει το ΟΧΙ, αυτό θα δεχτούν οι Ευρωπαίοι, αυτό θα κάνουν οι
αγορές.Περιέργως πως ,. και δυστυχώς για τους διανοούμενους, ο φόβος
είναι πιο αγνό, ειλικρινές και ακαταμάχητο κίνητρο για τις πράξεις μας
από τη σφοδρή επιθυμία να επιβάλλουμε κάτι.
Επίσης δε νομίζω ότι το κόμμα θα μακροημερεύσει. Είδα τους ανθρώπους που έρχονται μαζί σου.. Θα χρειαστεί χρόνος να προκύψει νέο σχήμα πιο περιληπτικό.Αλλά και πιο συγκεκριμένο.
Μακάρι όμως το Μερα25, εσύ, να μπεις στην Βουλή. Έτσι γίνονται οσμώσεις, συνεργασίες, εξελίξεις.
Επίσης δε νομίζω ότι το κόμμα θα μακροημερεύσει. Είδα τους ανθρώπους που έρχονται μαζί σου.. Θα χρειαστεί χρόνος να προκύψει νέο σχήμα πιο περιληπτικό.Αλλά και πιο συγκεκριμένο.
Μακάρι όμως το Μερα25, εσύ, να μπεις στην Βουλή. Έτσι γίνονται οσμώσεις, συνεργασίες, εξελίξεις.
Τρίτη 14 Ιουλίου 2015
Το κεφάλι του Βαρουφάκη!
Αν ξεκινήσουμε με μερικές υποθέσεις , η τέταρτη είναι σίγουρη βάση σκέψης:
α)Δεν ήταν μια δεμένη παρέα, και τώρα ο Τσίπρας ελπίζω να μην πάρει τον εαυτό του πολύ σοβαρά!
β)Περιέργως πως όμως παίρνει σοβαρά τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, να μείνουμε στο Ευρώ, κ.λ.π. Αυτό, πια! Στην Ελλάδα!
γ) Νέοι, ειλικρινών προθέσεων άνθρωποι συγκεντρώνουν συχνά γύρω τους μέντορες ή αντιφατικές ατζέντες! (Από Γλέζο, Βαρουφάκη, έως Λαφαζάνη..)
δ) Πριν τις εκλογές το παλιό σύστημα δεν μπορούσε να περάσει πια τίποτα από μέτρα. Γι αυτό είχαμε να πάρουμε λεφτά τόσο καιρό. Δεν ήταν δυνατό να γίνουν οι έλεγχοι της Τρόικας γιατί δεν είχαμε εφαρμόσει τίποτα!
Διαβάστε λοιπόν τη συνέντευξη του Βαρουφάκη, ολόκληρη..
Δεν σημαίνει πάντως ότι εν τη αφελεία μας ψηφίσαμε πολλοί! Ίσα - Ίσα. Και ένα μεγάλο κομμάτι από το ΟΧΙ ήταν σχετικά έτοιμο να ανοιχτεί σε μια περιπέτεια, ακολουθώντας και κάποιους που αυτοσχεδίαζαν!
Επιμένω σε αυτό, όσο κι αν φαίνεται άτοπο. Πώς αλλιώς θα υπήρχε μια μικρή ελπίδα στο ελληνικό περιβάλλον; ! Τι πιο εύκολο να μιλάμε στην Ελλάδα για μακρόχρονους προγραμματισμούς , για σοβαρότητα, για μεγάλη οργάνωση κ.λ.π.Και τι ψέμα!
Και τα λένε αυτά, όσοι τρώνε και υπάρχουν, ακριβώς από την ανατολίτικη αναβλητικότητα, την αδράνεια του ελληνικού συστήματος, όπου τίποτα δεν αλλάζει!
Όμως ο Τσίπρας δεν άντεξε. Έτσι νομίζω! Ήρθε η ΠΕΡΙΒΟΗΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Αυτή που πολλές φορές φαίνεται ως η μόνη, και ότι, τάχα, δεν αλλάζει! Και μαζεύτηκε! Γι αυτό κι αναρωτιόμασταν τότε για την αποπομπή Βαρουφάκη!
Αλλά είναι καλό παιδί, και του δώσαμε και το φωτοστέφανο ότι κάτι θα κρατούσε από την τρέλλα, έστω και χωρίς τη γνώση, του Βαρουφάκη. Και μπήκαμε όλοι εκεί στα δωμάτια των Βρυξελλών. Και βγήκαμε φέτες!
Με μα συμφωνία που δεν υπήρχε περίπτωση να πετύχει κανένας, ποτέ των ποτών στην Ελλάδα, παρά μόνο με πραξικόπημα.Και να εφαρμόσει παρά μόνο με δικτατορία. Αλλά φοβήθηκε, όπως φοβόμαστε όλοι! Και πήρε την ευθύνη να κάνει κάτι, γιατί είναι νέος, αριστερός, και έχει την αντίληψη να ολοκληρώνει δράσεις , ακόμα.
Όχι να αφήνει τα πάντα να καταρρέουν, να μην αλλάζει τίποτα, να μην περνούν οι έλεγχοι των θεσμών , άρα και η ροή καφαλαίων , εδώ και ένα χρόνο, όπως κατέληξε η κεντροδεξιά!
Φοβήθηκε! Η σχέση με τον Βαρουφάκη ήταν πολύ επιδερμική, και μοναχική. Δεν υπήρχε κάποια ομάδα με την ίδια δυναμική, την ίδια λελογισμένη επιμονή και το θάρρος. Ακριβώς με αυτά που τόσο εύκολα αποδίδονται ως τα αρνητικά του Βαρουφάκη.
Επίσης δεν σημαίνει ότι από δω και πέρα δεν μπορούν κάποιοι να ετοιμάσουν ένα σχέδιο εξόδου ή ό, τι άλλο! Να το δω! Αλλά η ζωή θα προχωράει , και οι νέες γενιές θα είναι αλλού, κατά πάσα πιθανότητα. Εννοώ και σε άλλους προβληματισμούς!
Αν υπάρξει Αριστερά που να θέλει κοινοβουλευτικές, ή κυβερνητικές επιλογές θα πρέπει να δουλέψει πολύ! Πριν!
Το πιο πιθανό, όμως, είναι ότι δεν θα το κάνει! Κομφορμιστική κι αυτή, θα ζητήσει επίσης το κεφάλι του Βαρουφάκη, και θα περιμένει το επόμενο λαϊκό κύμα, να ανεβεί επάνω του το ίδιο ανοργάνωτα, τυχοδιωκτικά, και τζογάροντας, όπως σάλταρε και η κεντροδεξιά στο καράβι της Ευρώπης, από Σημίτη τουλάχιστον και μετά!
Η συνέντευξη του Βαρουφάκη στο NewStateman
Αν ξεκινήσουμε με μερικές υποθέσεις , η τέταρτη είναι σίγουρη βάση σκέψης:
α)Δεν ήταν μια δεμένη παρέα, και τώρα ο Τσίπρας ελπίζω να μην πάρει τον εαυτό του πολύ σοβαρά!
β)Περιέργως πως όμως παίρνει σοβαρά τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, να μείνουμε στο Ευρώ, κ.λ.π. Αυτό, πια! Στην Ελλάδα!
γ) Νέοι, ειλικρινών προθέσεων άνθρωποι συγκεντρώνουν συχνά γύρω τους μέντορες ή αντιφατικές ατζέντες! (Από Γλέζο, Βαρουφάκη, έως Λαφαζάνη..)
δ) Πριν τις εκλογές το παλιό σύστημα δεν μπορούσε να περάσει πια τίποτα από μέτρα. Γι αυτό είχαμε να πάρουμε λεφτά τόσο καιρό. Δεν ήταν δυνατό να γίνουν οι έλεγχοι της Τρόικας γιατί δεν είχαμε εφαρμόσει τίποτα!
Διαβάστε λοιπόν τη συνέντευξη του Βαρουφάκη, ολόκληρη..
Δεν σημαίνει πάντως ότι εν τη αφελεία μας ψηφίσαμε πολλοί! Ίσα - Ίσα. Και ένα μεγάλο κομμάτι από το ΟΧΙ ήταν σχετικά έτοιμο να ανοιχτεί σε μια περιπέτεια, ακολουθώντας και κάποιους που αυτοσχεδίαζαν!
Επιμένω σε αυτό, όσο κι αν φαίνεται άτοπο. Πώς αλλιώς θα υπήρχε μια μικρή ελπίδα στο ελληνικό περιβάλλον; ! Τι πιο εύκολο να μιλάμε στην Ελλάδα για μακρόχρονους προγραμματισμούς , για σοβαρότητα, για μεγάλη οργάνωση κ.λ.π.Και τι ψέμα!
Και τα λένε αυτά, όσοι τρώνε και υπάρχουν, ακριβώς από την ανατολίτικη αναβλητικότητα, την αδράνεια του ελληνικού συστήματος, όπου τίποτα δεν αλλάζει!
Όμως ο Τσίπρας δεν άντεξε. Έτσι νομίζω! Ήρθε η ΠΕΡΙΒΟΗΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Αυτή που πολλές φορές φαίνεται ως η μόνη, και ότι, τάχα, δεν αλλάζει! Και μαζεύτηκε! Γι αυτό κι αναρωτιόμασταν τότε για την αποπομπή Βαρουφάκη!
Αλλά είναι καλό παιδί, και του δώσαμε και το φωτοστέφανο ότι κάτι θα κρατούσε από την τρέλλα, έστω και χωρίς τη γνώση, του Βαρουφάκη. Και μπήκαμε όλοι εκεί στα δωμάτια των Βρυξελλών. Και βγήκαμε φέτες!
Με μα συμφωνία που δεν υπήρχε περίπτωση να πετύχει κανένας, ποτέ των ποτών στην Ελλάδα, παρά μόνο με πραξικόπημα.Και να εφαρμόσει παρά μόνο με δικτατορία. Αλλά φοβήθηκε, όπως φοβόμαστε όλοι! Και πήρε την ευθύνη να κάνει κάτι, γιατί είναι νέος, αριστερός, και έχει την αντίληψη να ολοκληρώνει δράσεις , ακόμα.
Όχι να αφήνει τα πάντα να καταρρέουν, να μην αλλάζει τίποτα, να μην περνούν οι έλεγχοι των θεσμών , άρα και η ροή καφαλαίων , εδώ και ένα χρόνο, όπως κατέληξε η κεντροδεξιά!
Φοβήθηκε! Η σχέση με τον Βαρουφάκη ήταν πολύ επιδερμική, και μοναχική. Δεν υπήρχε κάποια ομάδα με την ίδια δυναμική, την ίδια λελογισμένη επιμονή και το θάρρος. Ακριβώς με αυτά που τόσο εύκολα αποδίδονται ως τα αρνητικά του Βαρουφάκη.
Επίσης δεν σημαίνει ότι από δω και πέρα δεν μπορούν κάποιοι να ετοιμάσουν ένα σχέδιο εξόδου ή ό, τι άλλο! Να το δω! Αλλά η ζωή θα προχωράει , και οι νέες γενιές θα είναι αλλού, κατά πάσα πιθανότητα. Εννοώ και σε άλλους προβληματισμούς!
Αν υπάρξει Αριστερά που να θέλει κοινοβουλευτικές, ή κυβερνητικές επιλογές θα πρέπει να δουλέψει πολύ! Πριν!
Το πιο πιθανό, όμως, είναι ότι δεν θα το κάνει! Κομφορμιστική κι αυτή, θα ζητήσει επίσης το κεφάλι του Βαρουφάκη, και θα περιμένει το επόμενο λαϊκό κύμα, να ανεβεί επάνω του το ίδιο ανοργάνωτα, τυχοδιωκτικά, και τζογάροντας, όπως σάλταρε και η κεντροδεξιά στο καράβι της Ευρώπης, από Σημίτη τουλάχιστον και μετά!
Η συνέντευξη του Βαρουφάκη στο NewStateman
Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015
Το δημοψήφισμα δεν ακυρώθηκε, αλλά ο πρωθυπουργός μου απήντησε!
Αφού εμβάθυνα σήμερα σε Μέσα (μπρρρ) και Δίκτυα (!!) και κατέληξα το πρωϊ ότι πρέπει να πειστεί ο πρωθυπουργός να ακυρώσει ή κάπως να μετεξελίξει το δημοψήφισμα, άκουσα ότι θα μιλήσει στην τηλεόραση. Και περίμενα το μήνυμά του προς τον ελληνικό λαό.
Και σχεδόν έλεγα ότι κάπως θα τον έχει φωτίσει ο Θεός, η Παγκόσμια Ψυχή, που λέει κι ο Jung, νομίζω, να κάνει κάνει κάτι για το δημοψήφισμα, παράλληλα με την επιδίωξη συμφωνίας, παράλληλα με την αντιμετώπιση των εσωτερικών καταστάσεων, κ.λ.π.
Και το έκανε .Δεν υποχώρησε, με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, που τον κοιτούσα και με κοιτούσε στα μάτια , (και τον πρόσεξα καλά καλά) ! Βάζω και κανένα χαμογελάκι, για τους συνοφρυωμένους..Και μετά είπα , εντάξει. Μπορώ να το δω έτσι. Πρέπει βέβαια να ηρεμήσω, να ατενίσω αυτήν την οπτική και να μην γυρνοβολάω πέρα δώθε. Πράγμα απαραίτητο , έτσι κι αλλιώς!
Τώρα λοιπόν αφού το «απελθέτω απ΄εμού το ποτήριον τούτο», δεν έπιασε, να σας πω τη σκέψη μου για την ψήφο της Κυριακής. Συγγενείς φίλοι σε αναστάτωση. Άλλοι θυμωμένοι, άλλοι πανικόβλητοι, άλλοι πεισμωμένοι, άλλοι στωικοί, άλλοι γρίφοι, άλλοι δεν θα πάνε, άλλοι σε δίλημμα, όπως εγώ. Κατά κάποιον τρόπο, όχι πραγματικά. Είμαστε κάποιοι άνθρωποι που μάλλον θα ψηφίζαμε ΟΧΙ. Και όμως μας καταβάλλει η ευθύνη, η ανησυχία, στιγμές που φαίνεται τόσο άστοχο το ίδιο το ερώτημα μέσα σ΄αυτές τις συνθήκες.
Γράφω ένα κείμενο,αυτό "το απελθέτω απ΄εμού το ποτήριον τούτο", "μια έκκληση να ακυρωθεί το δημοψήφισμα", "σαν επιστολή στον Πρωθυπουργό", νομίζω ότι έχω βάσιμα επιχειρήματα, κι όμως, έπειτα ακούω το μήνυμα του πρωθυπουργού, και ανατρέπομαι: Τόσα παράπονα , τόσος θυμός για τα μνημόνια, όλα αυτά τα χρόνια, ας σταθούμε αντάξιοί του, λοιπόν, στον τρόπο που μας αντιμετωπίζει ο πρωθυπουργός, ότι ο "Τσίπρας μας βάζει στη διαπραγμάτευση", να εκφράσουμε τη γνώμη μας στα πλαίσια της λαϊκής κυριαρχίας, και με το ένα ή το άλλο στριμωγμένο και κακοσουλωπωμένο αλλά κατάλληλο για το μερεμέτι μας ερώτημα, (στραβά αρμενίζουμε σε στραβούς γιαλούς), να το κάνουμε, να εκφράσουμε δα αυτή τη γνώμη που τη διατρανώνουμε στις παρέες και παντού τόσα χρόνια. Ότι δεν πιστεύουμε σε τέτοια μέτρα. Και ότι όσο κι αν θέλουμε να φαινόμαστε σοβαροί και Ευρωπαίοι , και όσο κι αν ξέρουμε τα λογικά και τα σωστά, δεν έχουμε και πολλές επιλογές να γίνουμε πειστικοί με αυτά τα όμορφα μέσα, γιατί η θέση μας δεν είναι ισότιμη σε εκείνα τα τραπέζια. Αλλά τουλάχιστον μπορούμε να πούμε ΕΜΕΙΣ τι θέλουμε, κι όχι οι άλλοι που περιμένουν στη γωνία, ο ένας και ο άλλος, και που συμπεριφέρονται με τη νοοτροπία της παρένθεσης.
Έτσι θα ένοιωσε, ίσως, εκεί στα ξένα, στο παρά πέντε, και στο τετέλεσται, και στο "υπόγραψε λοιπόν, να τελειώνουμε", (αυτό πια οι πάντες..), ότι οι συνομιλητές του δεν ένοιωθαν ότι ο λαός δεν τα θέλει αυτά τα μέτρα, ότι και οι φωτισμένοι κεντροδεξιοί δεν τα πιστεύουν, ότι δεν είναι εύκολο να στηριχτούν πια, με όση έκκληση κι αν γίνει στον εκσυγχρονισμό της χώρας, που όλο περιμένουμε γενεές επί γενεών, αλλά ότι άρχισαν να θεωρούν ότι είναι δικό του πρόβλημα , της ιδεοληψίας του, της αριστεροσύνης του, της αριστοκρατικής αλαζονείας του Βαρουφάκη του, που δεν υπογράφει. Ίσως να ένοιωσε έτσι. Και λέει πείτε το: "είναι δικό μου πρόβλημα" ;Τα θέλετε αυτά ή παρόμοια μέτρα, θα υπογράψετε; Ε, ας το πούμε.
Και πιθανόν έτσι τον μεγαλώσανε αυτόν τον Πρωθυπουργό, μαζί με άλλα παιδιά της γενιας του, έτσι τον ψηφίσαμε, ότι ο λαός θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες, θα πασχίσει για κάτι. Και λέει ότι αυτά κι αυτά θεωρεί ότι περιμένει από μας. Η σιγουριά είναι ότι θα σεβαστεί την έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας. Και ότι θα βάλει τα δυνατά του. Δηλαδή, υπάρχουν πιο σίγουρες εγγυήσεις; Κι έπειτα πάλι η ευθύνη, τα μάτια των φίλων των συγγενών, αλλά μήπως απλά να πάρουμε την ευθύνη ο καθένας μας;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)