Το δημοψήφισμα δεν ακυρώθηκε, αλλά ο πρωθυπουργός μου απήντησε! 

 Αφού εμβάθυνα σήμερα σε Μέσα (μπρρρ) και Δίκτυα (!!) και κατέληξα το πρωϊ ότι πρέπει να πειστεί ο πρωθυπουργός να ακυρώσει ή κάπως να μετεξελίξει το δημοψήφισμα, άκουσα ότι θα μιλήσει στην τηλεόραση. Και περίμενα το μήνυμά του προς τον ελληνικό λαό.

Και σχεδόν έλεγα ότι κάπως θα τον έχει φωτίσει ο Θεός, η Παγκόσμια Ψυχή, που λέει κι ο Jung, νομίζω, να κάνει κάνει κάτι για το δημοψήφισμα, παράλληλα με την επιδίωξη συμφωνίας, παράλληλα με την αντιμετώπιση των εσωτερικών καταστάσεων, κ.λ.π.

 Και το έκανε .Δεν υποχώρησε, με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, που τον κοιτούσα και με κοιτούσε στα μάτια , (και τον πρόσεξα καλά καλά) ! Βάζω και κανένα χαμογελάκι, για τους συνοφρυωμένους..Και μετά είπα , εντάξει. Μπορώ να το δω έτσι. Πρέπει βέβαια να ηρεμήσω, να ατενίσω αυτήν την οπτική και να μην γυρνοβολάω πέρα δώθε. Πράγμα απαραίτητο , έτσι κι αλλιώς! 

Τώρα λοιπόν αφού το «απελθέτω απ΄εμού το ποτήριον τούτο», δεν έπιασε, να σας πω τη σκέψη μου για την ψήφο της Κυριακής. Συγγενείς φίλοι σε αναστάτωση. Άλλοι θυμωμένοι, άλλοι πανικόβλητοι, άλλοι πεισμωμένοι, άλλοι στωικοί, άλλοι γρίφοι, άλλοι δεν θα πάνε, άλλοι σε δίλημμα, όπως εγώ. Κατά κάποιον τρόπο, όχι πραγματικά. Είμαστε κάποιοι άνθρωποι που μάλλον θα ψηφίζαμε ΟΧΙ. Και όμως μας καταβάλλει η ευθύνη, η ανησυχία, στιγμές που φαίνεται τόσο άστοχο το ίδιο το ερώτημα μέσα σ΄αυτές τις συνθήκες.

 Γράφω ένα κείμενο,αυτό "το απελθέτω απ΄εμού το ποτήριον τούτο", "μια έκκληση να ακυρωθεί το δημοψήφισμα",  "σαν επιστολή στον Πρωθυπουργό", νομίζω ότι έχω βάσιμα επιχειρήματα, κι όμως, έπειτα ακούω το μήνυμα του πρωθυπουργού, και ανατρέπομαι: Τόσα παράπονα , τόσος θυμός για τα μνημόνια, όλα αυτά τα χρόνια, ας σταθούμε αντάξιοί του, λοιπόν, στον τρόπο που μας αντιμετωπίζει ο πρωθυπουργός, ότι ο "Τσίπρας μας βάζει στη διαπραγμάτευση", να εκφράσουμε τη γνώμη μας στα πλαίσια της λαϊκής κυριαρχίας, και με το ένα ή το άλλο στριμωγμένο και κακοσουλωπωμένο αλλά κατάλληλο για το μερεμέτι μας ερώτημα, (στραβά αρμενίζουμε σε στραβούς γιαλούς), να το κάνουμε, να εκφράσουμε δα αυτή τη γνώμη που τη διατρανώνουμε στις παρέες και παντού τόσα χρόνια. Ότι δεν πιστεύουμε σε τέτοια μέτρα. Και ότι όσο κι αν θέλουμε να φαινόμαστε σοβαροί και Ευρωπαίοι , και όσο κι αν ξέρουμε τα λογικά και τα σωστά, δεν έχουμε και πολλές επιλογές να γίνουμε πειστικοί με αυτά τα όμορφα μέσα, γιατί η θέση μας δεν είναι ισότιμη σε εκείνα τα τραπέζια. Αλλά τουλάχιστον μπορούμε να πούμε ΕΜΕΙΣ τι θέλουμε, κι όχι οι άλλοι που περιμένουν στη γωνία, ο ένας και ο άλλος, και που συμπεριφέρονται με τη νοοτροπία της παρένθεσης.

Έτσι θα ένοιωσε, ίσως, εκεί στα ξένα, στο παρά πέντε, και στο τετέλεσται, και στο "υπόγραψε λοιπόν, να τελειώνουμε", (αυτό πια οι πάντες..),  ότι οι συνομιλητές του δεν ένοιωθαν ότι ο λαός δεν τα θέλει αυτά τα μέτρα, ότι και οι φωτισμένοι κεντροδεξιοί δεν τα πιστεύουν, ότι δεν είναι εύκολο να στηριχτούν πια, με όση έκκληση κι αν γίνει στον εκσυγχρονισμό της χώρας, που όλο περιμένουμε γενεές επί γενεών, αλλά ότι άρχισαν να θεωρούν ότι είναι δικό του πρόβλημα , της ιδεοληψίας του, της αριστεροσύνης του, της αριστοκρατικής αλαζονείας του Βαρουφάκη του, που δεν υπογράφει. Ίσως να ένοιωσε έτσι. Και λέει πείτε το: "είναι δικό μου πρόβλημα" ;Τα θέλετε αυτά ή παρόμοια μέτρα, θα υπογράψετε; Ε, ας το πούμε.

 Και πιθανόν έτσι τον μεγαλώσανε αυτόν τον Πρωθυπουργό, μαζί με άλλα παιδιά της γενιας του, έτσι τον ψηφίσαμε, ότι ο λαός θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες, θα πασχίσει για κάτι. Και λέει ότι αυτά κι αυτά θεωρεί ότι περιμένει από μας. Η σιγουριά είναι ότι θα σεβαστεί την έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας. Και ότι θα βάλει τα δυνατά του. Δηλαδή, υπάρχουν πιο σίγουρες εγγυήσεις; Κι έπειτα πάλι η ευθύνη, τα μάτια των φίλων των συγγενών, αλλά μήπως απλά να πάρουμε την ευθύνη ο καθένας μας;