Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κωλοτούμπα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κωλοτούμπα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2019

Εγκώμιο κωλοτούμπας

Καλύτερα να είσαιαφελής παρά χειριστικός. Στις εκλογές του 2015 την κωλοτούμπα την έκανε ο Τσίπρας μαζί με άλλους πολίτες  της αριστεράς και κεντροααριστεράς που κατάλαβαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση για κάτι καλύτερο , και θα μας έβγαζαν από την Ευρώπη.
Αυτό είναι που λέμε μια κρίσιμη πλειοψηφία ανθρώπων σε μια κοινωνία, που παθιάζονται με κάτι , γιατί το θεωρούν σωστό. Και κάνουν την μπαλάτζα να γύρει προς τη μια ή την άλλη πλευρά.
Άνθρωποι σαν και μένα,  νομίζω , που έγραφαν με πάθος στα κοινωνικά δίκτυα,  καλοκαίρι -  φθινόπωρο  του 2015, συζητούσαν, σχολίαζαν, παρακολουθούσαν με όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον την πορεία της διαπραγμάτευσης, εκφράζονταν , άλλαζαν , και συντελούσαν στη διαμόρφωση κλίματος. Αυτός ο κόσμος , νομίζω, δραστηριοποιείται σε περίοδο κρίσης, δεν είναι οπαδός, και έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει αυτή την αποφασιστική μάζα μέσα σε ένα σώμα πολιτών,  που θα καθορίσει την πορεία του εκλογικού σώματος.Στις εκλογές του 2019 αυτό δεν υπάρχει. Απλώς μετριούνται, και θα μετρηθούν κουκιά, στην παρούσα συγκυρία.Αναμέτρηση στρατών, συμφερόντων,  επιδιώξων.. Πραγματικών ή φανταστικών..

Καταθέτω λοιπόν τη γνώμη μου ότι η κωλοτούμπα του Τσίπρα το καλοκαίρι του 2015 ήταν ό, τι πιο ενδιαφέρον και δημιουργικό έγινε τη μεταπολίτευση. Αποδέσμευσε πολλούς ανθρωπους από αναμενόμενες συμπεριφορές και τους έκανε να κινηθούν διαφορετικά. Π.χ. άνθρωποι που δεν είχαν στηρίξει ποτέ οποιαδήποτε κυβέρνηση, στήριξαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που ίσως δεν κατάλαβε και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν τη στήριξαν σαν αριστερή κυβέρνηση, αλλά σαν κυβέρνηση να κάνει μία δουλειά. Η οποία , κακώς - καλώς ήταν αναγκαία: Να μείνουμε Ευρώπη, να φύγουμε από τα μνημόνια, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για την περίσταση.
Αυτό είναι κάτι που οι νέοι δεν μπορούν να το καταλάβουν.Είναι ήδη μακρινό. Και σήμερα τους λένε: Μα στο τσάκ είμασταν το 2014, να ανακάμψουμε, να βγούμε από τα μνημόνια κ.λ.π...Μα οικονομικά φτάσαμε εκεί που είμασταν και το 2014.
Όχι όμως, οι κυβερνήσεις τότε, δεν ήσαν στο τσακ. Ήσαν σε αδιέξοδο. Δεν είχαν περάσει τις αξιολογήσεις των δανειστών, και ό, τι είχαν καταφέρει δεν πήγαινε παρακάτω λόγω της ισχυρής αντίδρασης των πολιτών στα μνημονιακά μέτρα. Και ένας από τους πρωταγωνιστές αυτής της αντίδρασης ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ.
Υποστηρίζω λοιπόν ότι ήταν έντιμη η διαπραγμάτευση, και έντιμη και η παραδοχή αποτυχίας, και ανάγκης συμβιβασμού.Και ότι σε αυτό τον ακολούθησε ένας κόσμος που παλιά δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτεί ήσυχα μνημονιακά μέτρα.
 Υποστηρίζω επίσης ότι όσοι από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ λυσσάνε γιατί αυτοί είχαν καταλάβει τις δυσκολίες από παλιά, είχαν κάνει τους συμβιβασμούς τους , και είχαν και το ΣΥΡΙΖΑ να τους βγάζει γλώσσα, και να τους λέει προδότες , κατά κάποιο τρόπο, δεν καταλαβαίνουν την ψυχολογική αλήθεια που μας υποδεικνύει η ιστορία του άσωτου υιού, η παραβολή του απωλολότος προβάτου και λοιπά. Όσο και αν είναι οδυνηρό για αυτούς, ψυχολογικά, σημασία έχει πως στον τοίχο που συνάντησε ο Τσίπρας, στο φροντιστηριακό καλοκαίρι του 2015, έφτασε και μεγάλο μέρος του λαού , και μαζί με τον Τσίπρα έκανε την κωλοτούμπα, την κυβίστηση  προς τα πίσω, προσπάθησε να το πάρει αλλιώς.
Επίσης ένας άλλος λόγος και της αντίδρασης του ΣΥΡΙΖΑ  στις μνημονιακές αποφάσεις, πριν το 2015, ήταν ότι ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού τις θεωρούσε μεταρρυθμίσεις εκσυγχρονιστικές . Ότι δηλαδή έδινε την ευκαιρία το μνημόνιο να εκσυγχρονιστούμε ως κράτος.
Αυτό όμως σε εποχή ισχνών αγελάδων είναι γκροτέσκο.
Η εποχή να βρει μια τέτοια κρίσιμη πλειοψηφία κάποια κυβέρνηση και να περάσει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις είχε περάσει με την εποχή Σημίτη. Και δεν έγινε δυνατόν. Ο Σημίτης και άλλοι, γενικότερα  μετά το 1990,  δεν βρήκαν τον τρόπο να κινητοποιήσουν, να εμπνεύσουν ανθρώπους μέσα στο λαό που θα στήριζαν τέτοια προσπάθεια. Δεν είχαν το όραμα, την ειλικρίνεια, τους ανθρώπους, τις ιδέες. (;)  Δεν είχαν εμπιστοσύνη σε αυτά που επεδίωκαν. Δεν ήταν εύκολο ένα τέτοιο όραμα μετά την ευφορία  της οικονομίας της δεκαετίας του ΄90 (βλέπε φούσκα εν πολλοίς..) , αλλά και τις εθνικιστικές κορώνες της ΝΔ κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί κάτι εκσυγχρονιστικό. Και όμως η ύπαρξη σχημάτων κομματικών , όπως της ΔΗΜΑΡ π.χ.,  δείχνει ότι πολλοί από την αριστερά και κεντροαριστερά ήταν πρόθυμοι να στηρίξουν μέτρα και μεταρρυθμίσεις εκσυγχρονισμού, τότε.
Στη φτώχεια όμως των μνημονίων, στο περιβάλλον της ανεργίας, της φτωχοποίησης, της πείνας, δεν μπορείς να εμπνεύσεις μεταρρυθμιστικό πάθος , και μάλιστα με άλλοθι τα μνημόνια που επιβάλλονται στους πολίτες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν τα κατάφερε με τη κωλοτούμπα  να συμπαρασύρει πολλούς να στηρίξουν αυτήν την προσπάθεια, ως προσπάθεια επιβίωσης του έθνους, γιατί η αποτυχία του στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ήταν πιο πειστική, η οδύνη του γι αυτό επίσης, τα συμμερίστηκε και τα δύο πολύς κόσμος, που δεν κατέστη δυνατόν να το νοιώσει αυτά με το Σαμαρά και τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Και αυτό έκανε τα υπόλοιπα να αντιμετωπιστούν με ελπίδα παρότι ήταν σκληρά. Υπήρχε σε πολλούς πολίτες ένα είδος αλληλεγγύης,  και στα capital controls και μετά.
Άνθρωποι όπως ο Χατζηδάκης της ΝΔ, ο Οικονόμου της παλιάς ΔΗΜΑΡ, Ο Παπανδρέου, ο Κουμουτσάκος κ.λ.π. δεν μπορούν να αποδεχτούν γιατι δεν έγινε αυτό  κατανοητό,όταν το προσπαθούσαν οι ίδιοι, και έγινε με το ΣΥΡΙΖΑ, που ακριβώς ήταν ένας από τους παράγοντες διάβρωσης των δικών τους προσπαθειών.. Κατανοητή λοιπόν η αντίδρασή τους, ο θυμός, η μνησικακία, η αγανάκτηση... αλλά μέχρι ένός σημείου. Μετά αποδέχεσαι την ψυχολογική εξέλιξη της κοινωνίας,  και δεν δουλεύεις πάνω στη δική σου μνησικακία και εκδικητικότητα για να δείξεις ότι εσύ είχες δίκιο τότε, και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας αλήτης που φώναζε στους δρόμους,  όταν εσύ πάσχιζες τόσο σκληρά να κάνεις τη δουλειά,  που σου ζητάει βοήθεια να την κάνει αυτός σήμερα. Αυτή η λύσσα και η μνησικακία έφερε το σημερινό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, καθώς και τις προβλέψεις για τις βουλευτικές εκλογές της Κυριακής.
Βεβαίως υπενθυμίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είπε εφεξής ότι τα μνημόνια είναι ο μόνος τρόπος ο (απείθαρχος) Έλληνας να δεχτεί μεταρρυθμίσεις, που ήταν και η αχίλλειος πτέρνα των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων. Είπε "ας δούμε πως μπορούμε να το κάνουμε όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα", όσο το δυνατόν καλύτερα. Και θα πετύχαινε περισσότερα αν είχαν μείνει μαζί του με όρεξη για δουλειά , άνθρωποι που αποχώρησαν στην πρώτη περίοδο της κυβέρνησης , όπως η Νάντια Βαλαβάνη κ.λ.π. Αλλά δεν θέλησαν. Ήσαν αριστεροί αυτοί δεν μπορούσαν να ψηφίζουν μνημόνια... Εδώ ξεκινάει το άλλο σκέλος αντίδρασης που προετοίμασε την ήττα των ευρωεκλογών.
Πάντως τελικά , και τέσσερα χρόνια μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ τα κατάφερε.. Κρίμα που μάλλον δεν θα χαρεί τους κόπους του εξελισσόμενος σε μία κανονική κυβέρνηση. Ίως η αντιπολίτευση του κάνει καλό. Ίως όχι. Στιγμές αποφαστικές για τη ζωή όπως το 2015 , που μας αλλάζουν και μας εξελίσσουν,  δεν έρχονται κάθε μέρα. Θα αντιμετωπίσει κι αυτός το μπανάλ της ύπαρξής του.
Το θέμα είναι τι θα κάνει η χώρα με τη ΝΔ , η οποία θα συγκυβερνήσει άτυπα, όχι θεσμικά , όπως ο ΣΥΡΙΖΑ , με ένα σμάρι ακροδεξιά και πολύ απείθαρχα στοιχεία που έχουν δικές τους ατζέντες, καθώς επίσης στα σπλάχνα του υπάρχουν και μετριοπαθείς ή σκληροπυρηνικοί μεταρρυθμιστές,  και νεοφιλελεύθεροι..  Ένα εκρηκτικό μείγμα..
Από το καλοκάιρι του 2015 έμεινε και μια αρμαθιά κόμματα με στοιχείο μια προσωπική μνησικακία. Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης, Βαρουφάκης. Ειδικά τον τελευταίο τον θαύμασα και τον υποστήριξα τότε. Ήμουν μια Βαρουφίτσα.  Θα ήθελα σήμερα να του πω, ότι δεν με πείθει ως κόμμα ότι δεν ξεπερνάει τη μνησικακία του για το τότε. Επίσης  μετά το ΟΧΙ κατάλαβα ότι η ηγετική ομάδα που χειριζόταν τη διαπραγμάτευση δεν είχε καλή συνεννόηση μεταξύ της, εμένα μου φάνηκε γοητευτική τότε, και ήταν, αλλά, ειδικά ο Βαρουφάκης ,  πιστεύω πήγε σε αυτή την παρέα με σκοπό να ηγεμονεύσει, να χειριστεί, και ότι οριακά δεν το πέτυχε, γιατι ο Τσίπρας φοβήθηκε , και άκουσε τον παππού Δραγασάκη. Πράγμα που κάνει ο Τσίπρας αρκετά συχνά. Η σχέση του με πατέρες και παππούδες κυρίως. Όμως τι πιο ανθρώπινο.. Και τι πιο συνετό, από το να μην προχωρήσει σε κάτι που δεν ήταν στα παπούτσια του.. Καλύτερα λοιπόν αφελής.. Προσωπικά δεν με πείραζε η λίγη τρέλα του 2015, στη χώρα μας πολλά μπορούν να συμβούν με λίγη τρέλα, δεν είμαστε και τόσο της συλλογικότητας, στρατηγικής κ.λ.π., αλλά δεν είμασταν τελικά έτοιμοι γι αυτά που ήθελε ο Βαρουφάκης, και αυτός θέλησε να το επιβάλει ακροβατικά, ντριμπλάροντας. Θα έπρεπε να είχαν ετοιμάσει τον κόσμο καιρό πριν, ή έστω μεταξύ τους να έχουν γίνει οσμώσεις .
Ο Βαρουφάκης έκανε πολλές εσφαλμένες παραδοχές , και τελικά μάλλον πατούσε στη σφοδρή του επιθυμία να κάνει κάτι από αυτά που πίστευε, παρά σε οποιοδήποτε κοινό έδαφος. Έστω και στενή νησίδα.
Και τόσο όμως που έκαναν, ως ομάδα διαπραγμάτευσης,  η ώθηση που δόθηκε σε ένα κίνημα αμφισβήτησης των ευρωπαϊκών επιλογών, η συζήτηση για τα χρέη, ήταν πολύ σημαντικά.
Όπως στους Ολυμπιακούς του 2004 η Άννα Αγγελοπούλου στηρίχτηκε στον Δημήρη Παπαϊωάννου για τις τελετές έναρξης και λήξης των αγώνων, έναν σχεδόν λούμπεν καλλιτέχνη τότε, ένα αουτσάιντερ, έτσι και το πολιτικό σύστημα και ο λαός, σε στιγμή απελπισίας,  πιάστηκε από τον Αλέξη Τσίπρα , τον πρώην πρόεδρο δεκαπενταμελούς σε εποχή δυναμικών καταλήψεων.
Συμβαίνει..Και πολλές φορές είναι τραγικό, γλυκόπικρο, συγκινητικό. Όλα μαζί!
Και τότε οι κωλοτούμπες γράφουν ιστορία. Προς μεγάλη έκπληξη και σούφρωμα φρυδιών όσων περπατούν συνεχώς στα δύο τους πόδια, επιδιώκοντας ευστάθεια και σκιά.



Posted by The Crystal project at 10:52 π.μ. 0 comments
Labels: , , , , , , ,
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)