Αυτά που δεν είπαμε

Αντιγράφω: νεανικά γραπτά  του 1978: 

17 χρονών 

ίσως να κράτησα το ημερολογιο της ελληνικής σιδηρουργίας ΕΠΕ λίγο παραπάνω: 

Για το Lennon και το Σαββόπουλο

Θα κλάψω, θα κλάψω με τα τραγούδια σας 

για να μπορώ στο τέλος να φιλήσω το φονιά σας

Τι είναι πιο γοητευτικό στο Σαββόπουλο

ότι μιλάει ελληνικά 

Σ΄ένα δωμάτιο που το πικάπ ήταν απέναντι από το κρεβάτι είχε δυσκολίες στις στάσεις που έπρεπε αναγκαστικά να πάρει για να διαβάσει με μουσική. Κάποτε έπρεπε να γυρίσει με την πλάτη στο πικάπ και ένοιωθε τον κρουστό ήχο να της διαπερνά τον πρωκτό πράγμα που γινόταν ακριβώς την ώρα που ο Μπολκόνσκι ένοιωθε ντροπή και αηδία για τον εαυτό του και αυτή ήταν έτοιμη να γρατζουνίσει την πλάτη του με νύχια μακρυά και εύθραυστα μέχρι το αίμα να κάνει τα μάτια του βάλτους  και το μυαλό του ένα παλιό ξεχασμένο δαχτυλίδι στο στομάχι των βατράχων. 

 ΗΠΑ 2025

Παρακολουθούμε άπραγοι και αμήχανοι. 

Άνθρωποι απολύονται από Οργανισμούς και το Δημόσιο. Κατά χιλιάδες. 

Δημοσιογράφοι αποκλείονται από την επαφή με τον Πρόεδρο, προπηλακίζονται δημοσίως. Ακούω τις προάλλες την κυβερνητική εκπρόσωπο να λέει σε δημοσιογράφο του CNN που πίεζε με τις ερωτήσεις της ( π.χ. τι παρανομίες έχουν κάνει οι μετανάστες που απελαύνονται, αν υπάρχουν records,  για να πάρει την πολύ ενοχλημένη απάντηση ότι η παρανομία τους είναι ακριβώς ότι είναι παράνομοι, δεν έχουν χαρτιά , δηλαδή) ..  Της ειπώθηκε τουλάχιστον δύο φορές ότι " η συμμετοχή στην ενημέρωση από τον Πρόεδρο είναι προνόμιο, το οποίο πρέπει να σέβεται!" 

Για να μην πω να βλέπω τους Ευρωπαίους ηγέτες να ακούν τον Βανς. 

Και κυρίως να αντέξω τον συγκινητικό σχεδόν ενθουσιασμό μαθητών, συμπολιτών, συναδέλφων για τον Τραμπ! Μάλιστα παρατήρησα ότι είναι και αρκετά προσωπικός. Δηλαδή οποιοδήποτε΄"λάθος", σοκαριστική κίνηση,  περίεργη αντίληψη,  δεν του χρεώνεται , γιατί δεν την έκανε ο ίδιος! 

Αυτό προσέξτε το , γιατί το ξέρει και ο ίδιος ο Τραμπ. Διαβάστε την αντίδρασή του στην ομιλία του Βανς. Πόσο έχει οριοθετήσει μια απόσταση γύρω του, ώστε να μένει στο απυρόβλητο με δυνατότητα χειρισμών σε οποιδήποτε έκβαση. 

Παρακολουθούμε την κυοφορία μιας παγκόσμιας συνείδησης πολιτειότητας, υπηκοότητας, πως να το πω,  και των πρώτων βημάτων χειρισμού της. 

Από το ρεύμα ακριβώς που νίκησε επικαλούμενο την εκδίκηση του τοπικού απέναντι στην παγκοσμιοποίηση. 

Όχι ότι δεν είναι αναγκαίο να γίνει . Είναι. Αλλά δεν αντέχω να βλέπω τη γέννα η οποία δεν πάει πάντα όπως θα ήθελε ο καθένας μας. Θα μας αλέσει πάλι η ιστορία; 

Ένα παιδάκι σήμερα που λατρεύει τον Τραμπ στην Ελλάδα ή στο Ουισκόνσιν δεν ξερει ίσως ότι μπορεί να βρεθεί να πολεμά μέσα στην επιδίωξη ηγεμονίας. Αλλά και να το ξέρει θα το αποδεχτεί.. Με παραμύθια. Όπως πάντα. 

Η μόνη μου ελπίδα είναι ότι ίσως αυτή η ανάληψη ηγεμονίας δεν μπορεί να έρθει από μια χώρα που είναι βαθιά σε παρακμή εκτός του στρατού της , κι αν ... 

Το επιστημονικό της δυναμικό θα στηριχτεί; Ίσως , στην υπηρεσία αυτής της ηγεμονίας. Όμως υπάρχουν προηγούμενα όπου μια παρακμασμένη χώρα επιχειρεί να αναλάβει ηγεμονία μέσα από μια δικτατορία; Με την ψυχολογία της ρεβάνς; 

Χωρίς να έχω τη γνώση που χρειάζεται,  δε νομίζω. 

Και υπάρχουν άλλα περιφερειακά κέντρα που επίσης δε νομίζω να θελήσουν να της μεταδώσουν ζωή. Στην κοινωνία της στην ανάπτυξή της. 

Πολύ πολύ ανήσυχη όμως! 

 

 "Ordo amoris"

η σειρά με την οποία αγαπάμε

Ο εκλεγμένος αντιπρόεδρος των Ηνωμένων πολιτειών κάνει μαθήματα γενικά.

Βασιζόμενη σε άρθρο της Γκάρντιαν στις 11 Φεβρουαρίου έμαθα ότι ο Βανς ενοχλημένος από την έκκληση για έλεος προς τους μετανάστες από ανθρώπους όπως η επίσκοπος Mariann Budde και άλλους που ακολούθησαν, και σε υψηλότερες θέσεις και ρόλους , και υποστηρίζοντας τις απελάσεις και άλλες ενέργειες εχθρικές προς τους μετανάστες της κυβέρνησης Τραμπ, στηρίχθηκε λέει στον Θωμά Ακινάτη και στον Ιερό Αυγουστίνο πριν από αυτόν, για να πει ότι η αγάπη προς την οικογένειά μας , τους συγγενείς μας , γειτόνους μας κλπ προηγείται από οποιαδήποτε τάση συμπάθειας προς κάποιον ξένο. Αυτά λένε Ακινάτης και Ιερός Αυγουστίνος κατά τη γνώμη του, που έχει μόλις πέντε χρόνια στην Καθολική πίστη.

Σωστά του απαντά κάποιος ότι αυτό είναι μια ειδωλολατρική αντίληψη και μας γυρίζει πολλά χρόνια πίσω.. Αλλά που... να ακούσει . Και να μάθει.

Ξιφουλκεί..

Στην Ευρώπη θα ψηφίσουν πολλοί νέοι τώρα , σε αυτούς απευθύνεται, και κάνει μαθήματα στην παλιά φρουρά και καλά μας κάνει, δυστυχώς!

Γι αυτό με το δυναμικό και αρρενωπό του ύφος το θέμα είναι η ελευθερία του λόγου, η Γκρέτα, ο φεμινισμός και οι εκτρώσεις. Ό, τι συγκινεί μια ευαριθμη νεολαία και την εκνευρίζει.

Σκέφτομαι πόσο είχαμε ποτιστεί στη γενιά μου, έτσι νομίζω, ότι ο Χριστιανισμός ακριβώς έφερνε αυτή τη διαφορά. Τη θυμάμαι να την τονίζουν στα Κατηχητικά κλπ ότι καλούς ανθρώπους είχαν και οι αρχαίοι ημων πρόγονοι. Όμως τέτοιους που να βάζουν τον ξένο σε τέτοια θέση και την αγάπη γι αυτόν , μόνο ο Χριστιανισμός την έφερε κλπ. Και τότε βέβαια αυτά τα έλεγαν τα δεξιά Κατηχητικά μας, στην μετεμφυλιακή Ελλάδα μας. Που ένοιωθαν την έλξη που ασκούσε ο ορθολογισμός και η φιλοσοφία με αριστερό πρόσημο. Που ένοιωθαν την έλξη που ασκούσε ο συλλογικός αγώνας.

Γιατί εγώ τουλάχιστον ήξερα , και από μικρή ηλικία, ότι ο δεξιός κόσμος, νοιαζόταν για την πάρτη του, σε μεγάλο βαθμό, τις οικογένειές τους, στήριζαν ο ένας τον άλλο, και έτσι βίωναν το χριστιανικό πνεύμα.

Δεξιό ήταν για μένα πάντα το στενά συμφεροντολογικό. Η αδιαφορία για τα κοινά. Και να έρχεται η οικογένεια πάνω απ΄όλα. Ακούγεται παράξενο σήμερα, έτσι; Εννοώ ότι με ενοχλούσε.

Και κατά κάποιο τρόπο αυτό είπε και ο Βανς στους εκκλησιαστικούς κύκλους τώρα. Τα λέτε αυτά γιατί νοιάζεστε για τα εκατομμύρια που σας δίνει η κυβέρνηση, για να φροντίζετε τους μετανάστες και να στηριζετε ΜΚΟ που διαδίδουν την αθεία.

Μάλιστα! Ντουπ! Μύλος!

Και κάθομαι κι εγώ και άλλοι και ακούω θεολόγους , επισκόπους κλπ. Και περιμένω. με τις κεραίες μου ανοιχτές.

Εάν επιβιώσει η ανθρωπότητα με ένα μη ολοκληρωτικό τρόπο από όλους αυτούς, που ξιφουλκούν αυτή τη στιγμή κυρίως για την ελευθερία να λένε και να κάνουν ό, τι θέλουν οι ίδιοι, θα έχουν επαναδραστηριοποιηθεί ιδέες θεσμοί και αξίες που είχαν απαξιωθεί.

Και θα έχουν ίσως κοπεί υπόγειοι και άρρητοι δεσμοί με την ακροδεξιά. Βαθιά χαραγμένοι μέσα μας.

Γιατί αυτό απασχολούσε τον Αυγουστίνο και αργότερα τον Ακινάτη: "Κι αν είμαστε Χριστιανοί μην μας φοβάστε".. "Δεν θα τα βάλουμε με τα βαθιά ριζωμένα μέσα σας. Αποδεχόμαστε ότι σίγουρα η αγάπη για τους δικούς μας είναι πρωταρχική .. Αλλά πρέπει να αγαπάμε και τον ξένο."΄

Προσπαθούσαν να μαλακώσουν, να κάνουν αποδεκτό κάτι που έλεγε ότι, ὀταν έχεις δυο χιτώνες τον ένα τον δίνεις, ότι αν είσαι πλούσιος πρέπει να δώσεις όλα τα υπάρχοντά σου στους φτωχούς , και αν σου κάνουν κακό να γυρίσεις και το άλλο μάγουλο. Ήταν μια εποχή που πολύς κόσμος ήθελε να γίνει χριστιανός αλλά κάτι τέτοια ήταν άβολα και για μερικούς ακόμα κι αναμμένα κάρβουνα . Μιλούσαν λοιπόν για την αποδοχή κάποιας σειράς στην αγάπη. Αποδέχονταν την εκκοσμίκευση του Χριστιανισμού και προσπαθούσαν να την κάνουν εφικτή. Μπολιάζοντας τον κόσμο με κάποια συμπόνοια τουλάχιστον.. Αυτά τώρα βουτάει ο Βανς και όπου λάχει..

Αρχίζει ένα παιχνίδι ελπίζω. Ακριβώς με αυτό το διακύβευμα. Την ελπίδα.

Λαϊκισμός ή λαϊκή βούληση; 

Συμφωνώ με τον Βανς στο εξής: Πόσο φοβόμαστε τη λαϊκή ψήφο και έκφραση. Η καθεστηκυία τάξη οποιουδήποτε τύπου. Από τις τάξεις μας, και με περιλαμβάνω, μέχρι τα κράτη μας. Βεβαίως ο λόγος του είναι στην ουσία του ανιστόρητος. Όλα ξεκινούν γι αυτόν με την πτώση του Τείχους ως ευκαιρία επανασύνδεσης με Κάτι... Όμως θέτει το θέμα του λαϊκισμού: Με τη διπλή του όψη. Τραγικό πρόβλημα σήμερα με τόση αμορφωσιά και παραπληροφόρηση , αλλά και τόσο βόλεμα και ικανοποίηση. ΌΠως και άλλοτε.. Και αντίθετα ελπίζω με το παλιό τραγούδι..

 

Όλα όσα έχω να πω για το Ολοκαύτωμα , καθώς ξημερώνει η 27η Ιανουαρίου , διεθνής ημέρα Μνήμης. 

Ειδικά όταν τα πράγματα είναι δύσκολα 

Τις δέκα εντολές, δηλαδή. Να γονατίσω να πάρω. 

Χαραγμένο για μένα σε γρανίτη αυτό το κείμενο από μια συνέντευξή του : 

 Είναι καθήκον όλων μας να συλλογιστούμε γι’ αυτό πού συνέβη. Όλοι πρέπει να γνωρίζουν ή να θυμούνται πώς όταν μιλούσαν δημόσια ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, αμέτρητα πλήθη τούς πίστευαν, τούς χειροκροτούσαν, τούς θαύμαζαν και τούς λάτρευαν σαν θεούς. Ήταν       « χαρισματικοί ηγέτες «, κατείχαν μια μυστική ικανότητα να γοητεύουν η οποία δεν προερχόταν από την ορθότητα ή το αξιόπιστο των λόγων τους, άλλά από τον υποβλητικό τρόπο με τον οποίο απευθύνονταν στα πλήθη, από την ευγλωττία τους, από το ταλέντο τους στην υποκριτική, ίσως ενστικτώδες, ίσως υπομονετικά εξασκημένο. Οι ιδέες τις όποίες διακήρυτταν δεν ήταν πάντα οι ίδιες και στό σύνολό τους ήταν ανήθικες ή ανόητες ή βάρβαρες· ωστόσο εκατομμύρια πιστοί τούς εξύμνησαν κα τούς ακολούθησαν μέχρι το θάνατό τους. Πρέπει να θυμόμαστε ότι  αυτοί οι πιστοί και οι ανάμεσά τους πρόθυμοι εκτελεστές απάνθρωπων διαταγών, δεν ήταν γεννημένοι δήμιοι, δεν ήταν (έκτός από λίγες εξαιρέσεις) τέρατα: ήταν συνηθισμένοι άνθρωποι. Τέρατα υπάρχουν άλλά είναι πολύ λίγα για να βλάψουν πραγματικά·· πιο επικίνδυνοι είναι σι συνηθισμένα άνθρωποι, οι αξιωματικοί, πρόθυμοι να πιστέψουν και να υπακούσουν χωρίς συζήτηση, όπως ό Άιχμαν, όπως ό Ός, διοικητής του Άουσβιτς, όπως ο Στάνγκλ, διοικητής στην Τρεμπλίνκα, όπως οί Γάλλοι στρατιωτικοί, είκοσι χρόνια μετά, σφαγείς στην Αλγερία, όπως οι ‘Αμερικανοί στρατιωτικοί, τριάντα χρόνια μετά, σφαγείς στο Βιετνάμ.

Πρέπει λοιπόν να δυσπιστούμε απέναντι σε αυτούς πού προσπαθούν να μας πείσουν με μέσα διαφορετικά από ·τη λογική, δηλαδή στους χαρισματικούς ηγέτες· πρέπει να είμαστε προσεκτικοί πριν εμπιστευθούμε σε άλλους την κρίση μας και τη βούλησή μας. «Επειδή είναι δύσκολο να διακρίνουμε τούς αληθινούς προφήτες από τούς ψεύτικους, ας δυσπιστούμε απέναντι σε όλους· είναι καλύτερα να απαρνηθούμε τις αλήθειες των προφητών· ακόμα και άν μας ενθουσιάζουν με την απλότητα και τή λάμψη τους, ακόμα και αν μας φαίνονται βολικές γιατί δεν έχουν κανένα κόστος. Είναι καλύτερα να ικανοποιούμαστε με τις πιο μετριόφρονες και λιγότερο ενθουσιαστικές αλήθειες, αυτές πού και κατακτούμε με κόπο, σιγά σιγά, χωρίς παρεκκλίσεις, με τη μελέτη, το διάλογο και τη σκέψη, και τις όποίες· μπορούμε να επαληθεύσουμε και να εξηγήσουμε.

Είναι φανερό όμως ότι αύτή ή σκέψη είναι πολύ απλή, ώστε να έχει ισχύ σε κάθε περίσταση: ένας νέος φασισμός, συνοδευόμενος από  μισαλλοδοξία, αυταρχικότητα και δουλεία, μπορεί να γεννηθεί από τη χώρα μας και μετά να εισαχθεί, χωρίς να κινήσει τις υποψίες και ίσως κάτω από άλλο όνομα· ή μπορεί να ξεσπάσει στο εσωτερικό· της χώρας μας με βιαιότητα ή όποία θα μπορούσε να καταστρέψει κάθε αμυντικό φραγμό. Τότε οι συμβουλές για σύνεση δεν ωφελούν  πια, και  πρέπει να βρούμε τη δύναμη ν’ αντισταθούμε: και η ·γνώση  αυτών πού συνέβησαν στην καρδιά τής Ευρώπης, αρκετά πρόσφατα  μπορούν να νουθετήσουν και να βοηθήσουν.

 

Από το βιβλίο του επιζήσαντα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης Primo Levi ,

" Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος"

Επίμετρο για τη σχολική έκδοση, 1976

  

Σαν μνημόσυνο 

 Σκέφτομαι έντονα αυτόν τον καιρό, την τριάδα των γυναικών σκηνοθετών μας , των πρώτων, αυτών που άνοιξαν δρόμο, όπως λέμε. ( ; ) Πέθαναν νέες και οι τρεις. Νομίζω ότι δεν είναι τυχαίο. 

 Τώνια Μαρκετάκη: (28 Ιουλίου 1942 - 26 Ιουλίου 1994) 

Φρίντα Λιάππα: Μεσσήνη, 10 Φεβρουαρίου 1948 – Αθήνα, 28 Νοεμβρίου 1994

 Και σχεδόν 20 χρόνια μετά, τα πράγματα δεν έχουν καλύτερη εξέλιξη.

 Λουκία Ρικάκη: 14 Ιουλίου 1961 - 28 Δεκεμβρίου 2011 

Σαράντα χρόνια μετά κάτι γίνεται. Ας το ελπίσουμε , ας το ευχηθούμε.. 

 Πώς τα κατάφερε η Μαρία Πλυτά (1915 - 2006) να φτάσει σε τέτοια ηλικία και να αφήσει πίσω της τέτοιο έργο; Εδώ σας θέλω! 

 Σαν αίτημα για δικαίωση το αναρτώ αυτό. Για όποιον το νοιώθει.  

 Αναρωτιέμαι αν έχει κανείς ρωτήσει το Σαββόπουλο τα τελευταία χρόνια για τη στάση του τότε .." στα χρόνια της μεγάλης ζέστης" Τον ζεσταίνει ακόμα σε αυτά τα δικά του τελευταία χρόνια το "πατρίς θρησκεία , οικογένεια" ; με όσο ιδεαλισμό κι αν του αναγνωρίζω; με όση σπαραχτική ανάγκη επιστροφής στη μήτρα..που ο κάθε δημιουργός τη νοιώθει. Βλέπει το έλειμμα της δικής του θηλυκής πλευράς στο έργο του; Νοιώθει το μικρό πατ κιουτ του έρωτα στο έργο του;Την αποστασιοποιημένη από τον ίδιο και το πάθος; Την παλιομοδίτικη τριάδα της πόρνης,μάνας, μούσας; Θα το δουν άλλοι.. Και αυτό θα είναι μια μικρή δικαίωση.

 Όμως μακάρι να δούμε γυναίκες δημιουργούς.. 

Πώς το λέει ο Σαββόπουλος; 
 ¨Σαν μια Θεότητα που λύει τον πανικό της και διαστέλλεται ξεσπώντας.."

Κε Γκανά τόσο μακριά και τόσο κοντά! Στο δρόμο των αστεριών καλοτάξιδος!

 25 Μαρτίου  2024

"ο αυτοκράτωρ λαός"

Στο φυλλάδιο που τύπωσε ο Ρήγας Φεραίος με τον τίτλο Νέα Πολιτική Διοίκησις, στο οποίο περιέχεται και ο Θούριος,  υπάρχει και ένα Παράρτημα για τη σημαία του νέου Κράτους, όπως την προτείνει ο Ρήγας:

«Η σημαία της Ελληνικής Δημοκρατίας 

 

 είναι μαύρη κάτω, άσπρη στη μέση και  με κόκκινο επάνω. 

Στη μέση υπάρχει πλαγιαστό στο άσπρο το ρόπαλο του Ηρακλή και επάνω του τρεις σταυροί.

Το κόκκινο σημαίνει  την αυτοκρατορικήν πορφύραν και αυτεξουσιότητα του ελληνικού  λαού

Το άσπρο σημαίνει την αθωότητα της δικαίας μας αφορμής κατά της τυραννίας

Το μαύρο σημαίνει τον υπέρ της πατρίδος

και ελευθερίας θάνατον»

Από τον πέμπτο τόμο της έκδοσης της Βουλής των Ελλήνων, με επιμέλεια του Κ.Π. Κιτρομηλίδη

Ρήγα Βελεστινλή :Άπαντα τα σωζόμενα, Αθήνα 2000.

 

 

Αλέξανδρος Μάτσας (1911- 1969)  και Jim Morrison (1943 -1968)

The Crystal Ship (1967) 

Before you slip into unconsciousness
I'd like to have another kiss
Another flashing chance at bliss
Another kiss, another kiss
The days are bright and filled with pain
Enclose me in your gentle rain
The time you ran was too insane
We'll meet again, we'll meet again
Oh tell me where your freedom lies
The streets are fields that never die
Deliver me from reasons why
You'd rather cry, I'd rather fly
The crystal ship is being filled
A thousand girls, a thousand thrills
A million ways to spend your time
When we get back, I'll drop a line
https://youtu.be/GKa1W4a_5mI

ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ

Αντεραστής ανάμεσά μας πλάγιασεν

 ο Ύπνος. Πήρε τα γλαυκά μάτια

 και τά ʼκλεισε· πήρε το στόμα

κι έσβησε το μειδίαμα και το φιλί.

 Την ξανθή κόμη χτένισαν τα ήσυχα νερά

 της λήθης, που παρέσυραν τʼ αγαπημένο σώμα

 στον κόσμο των αστέρων και των σκιών.

 Φίλτρα σιγής βιάζουν τα σφαλισμένα χείλη,

 φωνές υπνόβιες τʼ αυτιά, και μες στις φλέβες

ακούω τη βαθιά βοή του ταξιδιού.

 Β!

Ανέδυσες απʼ το βυθό του ύπνου

μʼ αστέρια και κοχύλια μες στα χέρια,

και μες στα μάτια σου, τη σκοτεινή δροσιά

 των θαλασσών.

Καθώς τʼ ανοίγεις, θέλω πρώτος να δεχθώ

το βλέμμα των· μήπως συλλάβω, προτού σβήσει,

 το νόημα του κόσμου που σʼ εκράτησεν

 ολονυκτίς

Elegant 

 

Οι λασπωμένοι, ιδρωμένοι και η αξιοπρέπεια μας 

 (ένα αμήχανο κείμενο) 

 Δίωξη Μπαξεβάνη και Παπαδάκου: Αυτό που μένει είναι η λάσπη. Και η λάσπη απωθεί. Αν αυτοί οι δύο δημοσιογράφοι είχαν δύναμη στα Μέσα και είχαν στριμώξει κάποιους πολιτικούς θα το έβλεπα διαφορετικά. Είναι έτσι; Δε νομίζω. Αλλά ποιος νοιάζεται.. 

 Γενικεύσεις παντού, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, "η δημοκρατία είναι σάπια" , και προχωράμε τη ζωή μας οι περισσότεροι, τηρουμένων των αναλογιών, εντασσόμενοι σε αυτά τα συστήματα για τα οποία κουνάμε αποδοκιμαστικά το κεφάλι, όταν αφορούν τους επώνυμους. Business as usual. Μόνο η ακροδεξιά κάνει χρυσές δουλειές , υγρός χρυσός που λάμπει στα μάτια και τα χαμόγελα του περιβάλλοντος μας. Είναι πια η ζωή και η καθημερινότητά μας. 

 Έχει σημασία να βγάλουμε άκρη οι πολίτες. Έχει σημασία να γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες. Αλλά που να προλάβουμε. Καθημερινότητα , survivor, bachelor, dancing, dressing, ανακαίνιση προσώπου, ρούχων, σπιτιού, στυλ, εκμάθηση τεχνικών επιβίωσης και καριέρας, εμβολιαστές, αντιεμβολιαστές, following και άλλα δυσφορικά της τέχνης μας και της ζωής μας, και ήδη όλα αυτά μια μικρή λεπτομέρεια μέσα στον καθημερινό αγώνα του καθενός. 

 Έπειτα άλλοθι. Εντάξει δεν βγάζουμε άκρη με τη Novartis, και κρατάμε αποστάσεις , αλλά κάνουμε άλλα καλά. 

 Τέλος πάντων μάλλον αυτονόητα όλα αυτά. Απορεί κανείς πως ακόμα κάποιοι παίρνουν τέτοιους ρόλους σαντην Παπαδάκου και το Βαξεβάνη, όταν είναι σαφής ο δρόμος της σύνεσης και της σοφίας. Φαντάζομαι όλα θα παίζονται στα ευάλωτα νιάτα. Και μετά μονόδρομος. 

 Κάτι γκροτέσκες μαριονέτες (όλοι μας) δυνάμεων που είμαστε μέρος τους. Έρχονται στο νου μου εικόνες που ακόμα απωθούν, από εκείνη την τέχνη "την εκφυλισμένη" του Μεσοπολέμου και πιο πριν. Κάτι εκφράστηκε τότε για ένα τέρας, μια σκοτεινιά, που κυρίευσε τις πρώτες μεγαλουπόλεις με αφετηρία τα χωριουδάκια, τη μιζέρια τους και την κακία τους. Δυσώδης, δύσμορφος σκοτεινός ταξιδιώτης που γιγάντωνε συνέχεια καθώς έτρεχε κι αυτός να κάνει την τύχη του προς το Μεγάλο Όνειρο. Του μοντέρνου σύγχρονου κόσμου μας.

Το Βλέμμα των Αρχηγών

Μανώλης Κοττάκης στην ΕΡΤ: "Ἁν αξιολογούσε αυτός τη σημαντική είδηση από τη χθεσινοβραδυνή εκδήλωση στο Προεδρικό Μέγαρο για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας θα ήταν το βλέμμα των Αρχηγών του ΓΕΕΘΑ, ΓΕΝ, ΓΕΣ...Το βλέμμα που έδειχνε την ετοιμότητά τους!" Και να νοιώθω τόσο ανίσχυρα θυμωμένη καλοί μου φίλοι! Ακόμα και κάποιοι μεταξύ μας τον θέλουν, τον περιμένουν στωϊκά, τον περιμένουν σα θυσία στην αντιπολιτευτική επιτυχία απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ! Μιλάω κυρίως γι αυτή την πλευρά αποδοχής και προσμονής του πολέμου! Οι άλλοι ποτέ δεν θα είχαν πάρει το πάνω χέρι αν ο κόσμος της ειρήνης δεν είχε διχαστεί και παραιτηθεί. Αν το μίσος και το πείσμα δεν είχαν παρεισφρύσει παντού. Βεβαίως πρόκειται για αμυντικό πόλεμο, μου το επεσήμαναν με αγανάκτηση διάφοροι σε σχόλια που θριαμβολογούσαν για τον πόλεμο και τη στάση μας! Τόση μόρφωση, αντιπολεμική λογοτεχνία , ταινίες, να πω τα ελάχιστα μιας γενιάς , τίποτα , σε τίποτα δεν θα χρησιμεύσουν;! Και όλοι άνω των σαράντα, σέξι και τρέντι, όπως ο κ. Κοττάκης, (καμία σχέση με τον παλιό δημοσιογράφο με το ντύσιμο και το ύφος παρεκκλησιαστικού) καμαρώνουμε και ομνύουμε στην ετοιμοπόλεμη γενιά που ετοιμαζόμαστε να οδηγήσουμε στην απώλεια. Απώλεια ζωών, ψυχών, κ.λ.π. Για μια ρεβάνς με τη σημερινή αντιπολίτευση , και για να κρατηθούν κάποιοι στην εξουσία.Και γιατί δεν νοιάζονται για τις συνέπειες ενός πολέμου. Είναι οι μόνοι που ξέρουν τη διαχρονικότητα της εξουσίας, και τη διαχρονικότητα της σχετικοποίησης της ζωής των απλών ανθρώπων. Και εξουσία που δεν το θυμίζει αυτό ηχηρά δεν μπορεί να σταθεί. Με κάθε τρόπο όλα τα κέντρα εξουσίας προσπαθούν να ελέγχξουν το είδος του πολίτη και των αντιλήψεων , και του τρόπου ζωής του που διαμορφώθηκε στο δυτικό κόσμο μεταπολεμικά.Λοιπόν η δυτική μεταπολεμική ύβρις πρέπει να πληρωθεί, ε;Μία ισότητα προς τα κάτω, ακριβώς! Με τον ορθολογισμό να επιβιώνει μόνο στις διαδικασίες των επιστημονικών εργαστηρίων. Να κάνω το σταυρό μου να μη γίνει πόλεμος;! Όχι ούτε αυτό δεν μπορώ! Ο σταυρός έχει προ πολλού μπει μπροστά και περιμένει ανυπόμονα τις φριχτές λιτανείες του πολέμου.

Εγγονόπουλος

https://www.facebook.com/hartismag/videos/235237770860493/?t=2

Το ψηλομύτικο ΟΧΙ, ή αλλιώς και μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε

Ο Σόιμπλε ήταν και είναι αντιπαθής στην Ελλάδα και αλλού φαντάζομαι. Ο Μακρόν έχει στην Ελλάδα περισσότερους συμπαθούντες, ..νομίζω. Όμως και οι δύο προσπαθούν να δημιουργήσουν ατμομηχανές ανάπτυξης στην Ευρώπη. Όχι εσύ (Γερμανία) , αλλά εγώ προσπαθεί να αρθρώσει η Γαλλία. Δεν θέλει λοιπόν βαγόνια που θα καθυστερούν, κατά τη γνώμη της, την επιζητούμενη αναπτυξιακή πορεία της Ευρώπης.
Αυτά βλέπω εγώ αδαής εν πολλοίς πολίτης.
Και σκέφτομαι ότι αυτό δοκιμάστηκε με μια δυνατή Γερμανία, και δεν μπορεί να πετύχει. Γιατί μόνη της η Γερμανία δεν μπορεί να συναγωνιστεί Κίνα και άλλες ανατολικές οικονομίες , και μαζί με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, δεν είναι εύκολο να κινηθεί αυταρχικά , όπως "χρειάζεται" σε τέτοιο παιχνίδι στην παρούσα συγκυρία, και το διεθνές περιβάλλον.
Πώς να κάνεις τις ευρωπαϊκές χώρες, ακόμα και τις πρώην Ανατολικές, να σκύψουν το κεφάλι και να δουλέψουν για την όποια ατμομηχανή, ελπίζοντας σε επιβίωση ή κάποια ανάπτυξη, και αν..
Επομένως θα έπρεπε να βρεθεί άλλη λύση.
Με την Αλβανία και τη Βόρεια Μακεδονία εντός .
Τουλάχιστον για να μην υπάρχουν φασαρίες στο υπογάστριο της Ευρώπης , που έλεγαν παλιά.
Θα μπορούσαν να υπολογίσουν επίσης στο δυναμισμό αυτών των χωρών.
Αλλά ο Μακρόν και λοιποί δεν έχουν όραμα, δεν έχουν λύσεις. Απέτυχε ο Σόιμπλε σε αυτού του τύπου το σχέδιο. Άλλο;
Δεν ξέρω πως ακούγεται αλλά το έλλειμμα είναι κυρίως θεωρητικό, ανάλυσης.
Δεν υπάρχουν αναλύσεις και προτάσεις , μάλλον, από άλλους, πλην τους λεγόμενους νεοφιλελεύθερους, που δεν ξέρω αν παραδέχονται ότι η δική τους λύση είναι απλώς διάλυση κάθε Ευρώπης κ.λ.π.
Υπερδυνάμεις μπλεγμένες σε πολέμους, διστάζουν με χίλιους τρόπους να προχωρήσουν σε λύσεις, κυρίως στο πρόβλημα της Παγκοσμιοποίησης , όπως το προωθεί τώρα ο κινεζικός δράκος..
Αν ολοκληρώσει και τον άξονα που επιχειρεί με το BRICS τι θα γίνει;Συναρπαστικό για έναν παρατηρητή. Η αλλαγή από τον 20ο στον 21ο αιώνα.
Αλλά ο Δυτικός κόσμος της κας προέδρου της Ε.Ε. και άλλων κυρίων και κυριών δεν δείχνεται αντάξιος των προκλήσεων..
Κάθεται στη Σύγκλητο περιμένοντας, τι περιμένοντας, ήδη άρχισε τη λαμπρή υποδοχή των λεγόμενων πάντα βαρβάρων.. Που μόνο ως πρόσφυγες δεν μας αρέσουν.
Και οι οποίοι εν τω μεταξύ πεθαίνουν στην Συρία, στο Αιγαίο, στα σύνορα με την Τουρκία, και όπου αλλού, για τα πουκάμισα τα αδειανά, τα κρύα από την αδιαφορία όλων μας,  που ίσως τα φοράμε ήδη κι εμείς,  ή επίκειται να τα φορέσουμε με κάποιον τρόπο.
Να μιλήσω για Brexit τώρα;Να μιλήσω .. Ποιοι θα κάνουν την ηρωική έξοδο και προς τα πού;
Το CITY; Καϋμένε κόσμε! Καϋμένε βρεταννικέ  λαέ!
Θα κοιτάνε από τους ουραξονύστες τους την πόλη του Λονδίνου, περιμένοντας μια πτήση με τα ιδιωτικά τους αεροπλάνα, ελικόπτερα, και καθαρίζοντας τα δόντια τους με οδοντογλυφίδες τύπου Boris Johnson κ.λ.π.
Δείχνω στους μαθητές μου τη ζωηράδα του Αγγλικού κοινοβουλίου για να τους πω ότι κάπως έτσι θα ήταν η ατμόσφαιρα στην Εκκλησία του Δήμου στην Αθήνα του 5ου αιώνα.
Αλλά ακριβώς! Το οικονομικό παιχνίδι δεν έμπαινε και εκεί προς συζήτηση στην εκκλησία του Δήμου! Λεπτομέρειες, σημαντικές. καμιά φορά , ρυθμίζονταν.
Τι να σας πω:Οι δούλοι, οι γυναίκες εκτός παραγωγής, αλλά εντός οικονομίας, οι ξένοι μοχλός ανάπτυξης, οι γαιοκτήμονες και πολύ πλούσιοι έχουν τον κύριο λόγο, άτυπα βέβαια στην Αθήνα, αλλού και θεσμικά, σε ένα εκλογικό σώμα που έχει συρρικνωθεί αυστηρά στους λίγους που έχουν το δικαίωμα του πολίτη..
Μήπως είχαν δίκιο; Μήπως οι Ανατολικές χώρες και τότε δεν ήταν τόσο μακριά στην ουσία απ΄όσο ξελαρρυγίζομαι να τονίζω εγώ στους μαθητές, υπογραμμίζοντας τον ανατολικό αυταρχισμό-δεσποτισμό σε σύγκριση με τις μορφές συμμετοχής στην εξουσία, στις ελληνικές πόλεις;😁

Στον Γκουαλντακιβίρ του Λόρκα

Μια υπόμνηση της μελοποιημένης ποίησης του Λόρκα που μας μεγάλωσε.
Εδώ ο ποιητής Νίκος Καββαδίας γράφει τον δικό του Federico Garcia Lorca (19 Μαίου 1945) μελοποιημένο από τον Θάνο Μικρούτσικο (δίσκος “Ο Σταυρός του Νότου”, 1979) με το Γιάννη Κούτρα να το τραγουδά.
Το 1948, στην Ελευσίνα, θα γράψει ο Νίκος Εγγονόπουλος το δικό του ποίημα, αφιερωμένο στη δολοφονία του Λόρκα.
Επέτειος της δολοφονίας του σήμερα. 19 Αυγούστου 1936.

Frederico Garcia Lorca  

Poeta en Nueva York

Με αφετηρία το Take this Waltz του Leonard Cohen που εκδόθηκε από τον ίδιο τον Κοέν το Σεπτέμβριο του 1986 στο Παρίσι, με αφορμή την επέτειο για τα τα 50 χρόνια από το θάνατό του ποιητή, τη δολοφονία του, η CBS εκδίδει λίγο αργότερα στο 1986, με πρωτοβουλία του Manolo Diaz,  το album Poets in New York.
Εδώ παραθέτω τη μία πλευρά του δίσκου, με έξι από τα εννιά μελοποιημένα ποιήματα από τη συλλογή του Federico Garcia Lorca "Poeta en Nueva York".από διάφορους μουσικούς της εποχής, Περιλαμβάνεται και Θεοδωράκης, Georges Moustaki.
Τα ποιήματα αυτά πιθανόν να άρχισαν να γράφονται κατά τη διάρκεια ή μετά την επίσκεψη του Λόρκα στη Νέα Υόρκη (για λίγο φοιτητής στο Κολούμπια), Ιούνιο του 1929 με Μάρτιο του 1930, και μετά να συνεχίστηκε η γραφή τους και στην επίσκεψή του στην Κούβα, όπου έδωσε μια διάλεξη για την ποίηση. .Όπως και νά ναι Ιούνιο του 1930 επέστρεψε στην Ισπανία.
Τα ποιήματα όμως δημοσιεύτηκαν το 1940 , αρχικά στο Μεξικό και τις Η.Π.Α., λόγω της λογοκρισίας του Φρανκικού καθεστώτος.
Στο δίσκο συμμετέχουν επίσης Andion, David Broza, Angelo Branduardi, Pepe and Paco de Lucia, Manfred Maurenbrecher, Victor Manuel, Lluis Llach, Donovan, Chico Buarque, and Raimundo Fagner.

Ο Λέοναρντ Κοέν μετέφρασε το "Little Viennese Waltz" του Λόρκα, και έτσι έγινε το Take This Waltz..
Ήταν επομένως στη Νέα Υόρκη ο Λόρκα τον Οκτώβριο του 1929 που συνέβη το Κραχ.
Ο ποιητής καταθέτει την εντύπωση του Νέου Κόσμου επάνω του. Θεωρείται ένα ή και το σημαντικότερο έργο του Λόρκα (5 Ιουνίου του 1898-19 Αυγούστου του 1936)

Poets in New York