Τετάρτη 31 Ιουλίου 2019

Hommage a Dimitris Papaioannou

Το 2004, και πιο πριν, ήμουν κι εγώ μία από τις φωνούλες που εξέφραζαν την αντίθεσή τους στους Ολυμπιακούς αγώνες, την προετοιμασία τους, τον τρόπο που έγινε, και το τι φαινόταν ότι θα αφήσει πίσω της..
Εκτός από ένα πράγμα, δύο μάλλον, τελικά:Την τελετή έναρξης και λήξης, και μια αμφιθυμία απέναντι στους εθελοντές.
Ήμουν ακριβώς 43 χρονών, καλοκαίρι στην Παλαιά Επίδαυρο , κλεφτά σε ένα ξενοδοχείο τις είδα, κατασυγκινημένη. Νομίζω έκλαιγα σε πολλά σημεία με λυγμούς. Ήμουν περήφανη για τον Δημήτρη Παπαϊωάννου! Πολύ περήφανη! Σαν να ήταν παιδί μου. Σαν όλα αυτά που δεν θα μπορούσα να ζήσω και να κάνω εγώ ποτέ, και ίσως ήθελα, αδιόρατα..Η δημιουργία, η ευφορία της, στη ζωή και την τέχνη.. Αυτό το παιδί, που το παρακολουθούσε ο αδελφός μου το 1986 με την κοπέλα του , και γύριζε σπίτι και μου έλεγε ότι οι θεατές ήταν λιγότεροι από την Ομάδα Χορού! Αυτό το αναστατωτικό Κοντροσόλ στο Χάος!
Όχι για τις τελετές αορίστως,λοιπόν, ήμουν υπέρ, αλλά για τις τελετές που οργάνωσε ο Παπαϊωάννου, γι αυτή την επιλογή του από τη Γιάννα Αγγελοπούλου, που έκανε κάποιος από το επιτελείο της φαντάζομαι, και που δεν ήταν καθόλου αυτονόητη τότε..
Παρόλες τις επιμέρους αντιρρήσεις για διάφορα σημεία αυτών των τελετών, ήταν κάτι πολύ όμορφο, δυνατό, αναζωογονητικό, "΄ένας κόσμος μικρός και μέγας", ταυτόχρονα, πέρασε από μπροστά μας, σοφός και δροσερός, μειδιών και πλακατζής, αισθαντικός και πνευματικός.. Διαπαιδαγώγησαν με το ύφος και το περιεχόμενο τους αυτές οι τελετές ..
Και κυρίως ανταποκρίθηκαν εντελώς στο σκοπό της επικοινωνιακής περίστασης .
Δηλαδή πως θα δείξουμε τη χώρα μας με τον καλύτερο τρόπο στους ξένους, σε όλη την υφήλιο! Ιστορία, λαό, αξίες..
Πήρε και η γενιά του ΄30 με την ελληνικότητα, την εκδίκησή της , το τερμάτισε ο Παπαϊωάννου!
Και μια γενιά νέων, όπως η ανηψιά μου, τότε συμμετείχε στον κόσμο των εθελοντών, και θαύμασα την αγάπη, την αφοσίωση, την ελπίδα, την αυταπάρνηση.
Και έπειτα μπήκε κι αυτή στη γενιά των 700 ευρώ, και στην ανεργία αυτής της γενιάς, και στα χειρότερα, και στον αγώνα της ζωής σήμερα, πως αλλιώς!
Τώρα αυτό το deja vu τι νόημα ακριβώς έχει; Σε ποιους και πως θα δείξουμε τη χώρα μας; Που απευθύνεται  το "ενιαίο αφήγημα" που ευαγγελίζεται ο πρωθυπουργός ως στόχο της Επιτροπής 2021;Για μας τους ίδιους; Για τους ξένους;Είναι το ενιαίο της ερμηνείας που θα εντυπωσιάσει τους ξένους;Από αυτό προκύπτει ή μπορεί να προκύψει η λαμπρότητα της επανάστασης του ΄' 21;Της ιδρυτικής μας στιγμής ως κράτους;
 Η ιδέα μιας τέτοιας εορτής με ενθουσιάζει.. Αρκεί όμως να διαβάσει κανείς το κείμενο με τους στόχους της επιτροπής, την άμεση σύνδεσή της με τον Πρωθυπουργό για να νοιώσει μια δυσφορία, μια αγκούσα..
Ποιος είναι ο στόχος; Σε ποιους απευθυνόμαστε;
Μήπως θα αρχίσουμε να φωνάζουμε εμείς στους εαυτούς μας πόσο σημαντική ήταν η Επανάσταση του ΄21, όπως φωνάζουμε ότι η Μακεδονία είναι Ελληνική;Σαν να υπονοείται ότι πρέπει να ξεκολλήσουμε από τα σπλάχνα μας κάποιους που κάτι αμφισβητούν; Πολύ ενδοσκοπικά και μεσοπολεμικά τα βλέπω τα πράγματα..
Και κάτι άλλο. Το 2004 ο στόχος ήταν σαφής:Έπρεπε να βγούμε ασπροπρόσωποι, και δεν γινόταν κάτι μεσοβέζικο επ αυτού. Ή θα τους κάναμε τους Ολυμπιακούς ή όχι. Και τότε αναζητήθηκε κάθε πιθανή πηγή αποτελεσματικότητας σε αυτόν τον τόπο:Έτσι προέκυψε ο Παπαϊωάννου νομίζω.Και η συμμετοχή της νεολαίας στους εθελοντές. Δεν υπήρχε χρόνος για τζιριτνζάντζουλες, γιατί αυτόν και όχι εμένα, και εδώ που τα λέμε αυτή ήταν θέση καθαρής δουλειάς, ποιος θα την ήθελε εύκολα στα χεράκια του, στην πλατίτσα του.. Δεν επρόκειτο περί honore.. Επρόκειτο περί καυτής πατάτας.
Τώρα;
Αν το σκεφτείτε αν έμεινε κάτι θετικό στη μνήμη από αυτούς τους Ολυμπιακούς νομίζω ήταν ο Παπαϊωάννου και οι εθελοντές. Όλα τα άλλα πάλιωσαν γκροτέσκα, και έδειξαν το θριλερικό τους πρόσωπο.
Αυτό το αφήγημα του Παπαϊωάννου είχε ενότητα αφηγηματική ακριβώς, και είχε και ιδιοπροσωπία και πρωτοτυπία ασυνήθιστη για τόσο επίσημη περίσταση. Για φιέστα αν θέλετε. Αλλά όλα αυτά στη ζωή, στην ιστορία, στις παρέες στα σχολεία είναι θέματα προς συζήτηση, έρευνα, δημιουργία. Η ενότητα είναι μια στιγμής αφήγηση, και έπειτα γκρεμίζεται, είναι δυναμική. Αλλιώς κοκαλώνει και γελοιοποιείται..
Απορώ λοιπόν τι θα ψάξει να συντονίσει η κα Αγγελοπούλου, που, για ποιο σκοπό..
Τα λέει αυτά πολύ καλά ο Τάσος Κωστόπουλος στην Εφημερίδα των Συντακτών. Άρθρο του χθες με τίτλο "η Εθνεγερσία του Κυριάκου". Και παραθέτει το παράδειγμα αντίστοιχου εορτασμού στη Ρουμανία πέρυσι. Και το είδος του "εθνικού αφηγήματος με σκοπό τη δημιουργία ενιαίας εικόνας και ταυτότητας της χώρας και των φορέων του κράτους» που δημιούργησε και προωθεί η Πολωνία τα τελευταία χρόνια , οι Βαλτικές χώρες κ.λ.π. θα προσέθετα.
Κάποιο τραύμα θεραπεύουν αυτές βέβαια με όλα αυτά, και κάπου δικαιολογούνται ακόμα και στις ακρότητές τους..
Εμείς;
Το τραύμα του Εμφυλίου; Οι λεγόμενοι νικητές αυτό το τραύμα μόνο ως νικητές μπορούν να το χειριστούν;


 Τελετή Έναρξης Ολυμπιακών αγώνων, 2004

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου