Καλύτερα να είσαιαφελής παρά χειριστικός. Στις εκλογές του 2015 την κωλοτούμπα την έκανε ο
Τσίπρας μαζί με άλλους πολίτες της αριστεράς και κεντροααριστεράς που κατάλαβαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση για κάτι καλύτερο , και θα μας έβγαζαν από την Ευρώπη.
Αυτό είναι που λέμε μια κρίσιμη πλειοψηφία
ανθρώπων σε μια κοινωνία, που παθιάζονται με κάτι , γιατί το θεωρούν
σωστό. Και κάνουν την μπαλάτζα να γύρει προς τη μια ή την άλλη πλευρά.
Άνθρωποι σαν και μένα, νομίζω , που έγραφαν με πάθος στα κοινωνικά δίκτυα, καλοκαίρι -
φθινόπωρο του 2015, συζητούσαν, σχολίαζαν, παρακολουθούσαν με όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον την πορεία
της διαπραγμάτευσης, εκφράζονταν , άλλαζαν , και συντελούσαν στη
διαμόρφωση κλίματος. Αυτός ο κόσμος , νομίζω, δραστηριοποιείται σε
περίοδο κρίσης, δεν είναι οπαδός, και έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει
αυτή την αποφασιστική μάζα μέσα σε ένα σώμα πολιτών, που θα καθορίσει
την πορεία του εκλογικού σώματος.Στις εκλογές του 2019 αυτό δεν
υπάρχει. Απλώς μετριούνται, και θα μετρηθούν κουκιά, στην παρούσα
συγκυρία.Αναμέτρηση στρατών, συμφερόντων, επιδιώξων.. Πραγματικών ή
φανταστικών..
Πέμπτη 4 Ιουλίου 2019
Εγκώμιο κωλοτούμπας
Καταθέτω λοιπόν τη γνώμη μου ότι η κωλοτούμπα του Τσίπρα το καλοκαίρι του 2015 ήταν ό, τι πιο ενδιαφέρον και δημιουργικό έγινε τη μεταπολίτευση. Αποδέσμευσε πολλούς ανθρωπους από αναμενόμενες συμπεριφορές και τους έκανε να κινηθούν διαφορετικά. Π.χ. άνθρωποι που δεν είχαν στηρίξει ποτέ οποιαδήποτε κυβέρνηση, στήριξαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που ίσως δεν κατάλαβε και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν τη στήριξαν σαν αριστερή κυβέρνηση, αλλά σαν κυβέρνηση να κάνει μία δουλειά. Η οποία , κακώς - καλώς ήταν αναγκαία: Να μείνουμε Ευρώπη, να φύγουμε από τα μνημόνια, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για την περίσταση.
Αυτό
είναι κάτι που οι νέοι δεν μπορούν να το καταλάβουν.Είναι ήδη μακρινό.
Και σήμερα τους λένε: Μα στο τσάκ είμασταν το 2014, να ανακάμψουμε, να
βγούμε από τα μνημόνια κ.λ.π...Μα οικονομικά φτάσαμε εκεί που είμασταν και το 2014.
Όχι όμως, οι κυβερνήσεις τότε, δεν ήσαν στο τσακ. Ήσαν σε
αδιέξοδο. Δεν είχαν περάσει τις αξιολογήσεις των δανειστών, και ό, τι
είχαν καταφέρει δεν πήγαινε παρακάτω λόγω της ισχυρής αντίδρασης των
πολιτών στα μνημονιακά μέτρα. Και ένας από τους πρωταγωνιστές αυτής της
αντίδρασης ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ.
Υποστηρίζω λοιπόν ότι ήταν έντιμη η διαπραγμάτευση, και έντιμη και η παραδοχή αποτυχίας, και ανάγκης συμβιβασμού.Και ότι σε αυτό τον ακολούθησε ένας κόσμος που παλιά δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτεί ήσυχα μνημονιακά μέτρα.
Υποστηρίζω λοιπόν ότι ήταν έντιμη η διαπραγμάτευση, και έντιμη και η παραδοχή αποτυχίας, και ανάγκης συμβιβασμού.Και ότι σε αυτό τον ακολούθησε ένας κόσμος που παλιά δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτεί ήσυχα μνημονιακά μέτρα.
Υποστηρίζω
επίσης ότι όσοι από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ λυσσάνε γιατί αυτοί είχαν
καταλάβει τις δυσκολίες από παλιά, είχαν κάνει τους συμβιβασμούς τους ,
και είχαν και το ΣΥΡΙΖΑ να τους βγάζει γλώσσα, και να τους λέει προδότες
, κατά κάποιο τρόπο, δεν καταλαβαίνουν την ψυχολογική αλήθεια που μας
υποδεικνύει η ιστορία του άσωτου υιού, η παραβολή του απωλολότος
προβάτου και λοιπά. Όσο και αν είναι οδυνηρό για αυτούς, ψυχολογικά,
σημασία έχει πως στον τοίχο που συνάντησε ο Τσίπρας, στο φροντιστηριακό
καλοκαίρι του 2015, έφτασε και μεγάλο μέρος του λαού , και μαζί με τον
Τσίπρα έκανε την κωλοτούμπα, την κυβίστηση προς τα πίσω, προσπάθησε να
το πάρει αλλιώς.
Επίσης ένας άλλος λόγος και της αντίδρασης του
ΣΥΡΙΖΑ στις μνημονιακές αποφάσεις, πριν το 2015, ήταν ότι ένα μεγάλο
μέρος του πολιτικού προσωπικού τις θεωρούσε μεταρρυθμίσεις
εκσυγχρονιστικές . Ότι δηλαδή έδινε την ευκαιρία το μνημόνιο να
εκσυγχρονιστούμε ως κράτος.
Αυτό όμως σε εποχή ισχνών αγελάδων είναι γκροτέσκο.
Η
εποχή να βρει μια τέτοια κρίσιμη πλειοψηφία κάποια κυβέρνηση και να
περάσει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις είχε περάσει με την εποχή Σημίτη. Και
δεν έγινε δυνατόν. Ο Σημίτης και άλλοι, γενικότερα μετά το 1990, δεν
βρήκαν τον τρόπο να κινητοποιήσουν, να εμπνεύσουν ανθρώπους μέσα στο λαό
που θα στήριζαν τέτοια προσπάθεια. Δεν είχαν το όραμα, την ειλικρίνεια,
τους ανθρώπους, τις ιδέες. (;) Δεν είχαν εμπιστοσύνη σε αυτά που
επεδίωκαν. Δεν ήταν εύκολο ένα τέτοιο όραμα μετά την ευφορία της
οικονομίας της δεκαετίας του ΄90 (βλέπε φούσκα εν πολλοίς..) , αλλά και
τις εθνικιστικές κορώνες της ΝΔ κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί κάτι
εκσυγχρονιστικό. Και όμως η ύπαρξη σχημάτων κομματικών , όπως της ΔΗΜΑΡ
π.χ., δείχνει ότι πολλοί από την αριστερά και κεντροαριστερά ήταν
πρόθυμοι να στηρίξουν μέτρα και μεταρρυθμίσεις εκσυγχρονισμού, τότε.
Στη
φτώχεια όμως των μνημονίων, στο περιβάλλον της ανεργίας, της
φτωχοποίησης, της πείνας, δεν μπορείς να εμπνεύσεις μεταρρυθμιστικό
πάθος , και μάλιστα με άλλοθι τα μνημόνια που επιβάλλονται στους
πολίτες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν τα κατάφερε με τη κωλοτούμπα να
συμπαρασύρει πολλούς να στηρίξουν αυτήν την προσπάθεια, ως προσπάθεια
επιβίωσης του έθνους, γιατί η αποτυχία του στο τραπέζι των
διαπραγματεύσεων ήταν πιο πειστική, η οδύνη του γι αυτό επίσης, τα
συμμερίστηκε και τα δύο πολύς κόσμος, που δεν κατέστη δυνατόν να το
νοιώσει αυτά με το Σαμαρά και τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Και
αυτό έκανε τα υπόλοιπα να αντιμετωπιστούν με ελπίδα παρότι ήταν σκληρά.
Υπήρχε σε πολλούς πολίτες ένα είδος αλληλεγγύης, και στα capital
controls και μετά.
Άνθρωποι όπως ο Χατζηδάκης της ΝΔ, ο Οικονόμου
της παλιάς ΔΗΜΑΡ, Ο Παπανδρέου, ο Κουμουτσάκος κ.λ.π. δεν μπορούν να
αποδεχτούν γιατι δεν έγινε αυτό κατανοητό,όταν το προσπαθούσαν οι
ίδιοι, και έγινε με το ΣΥΡΙΖΑ, που ακριβώς ήταν ένας από τους παράγοντες
διάβρωσης των δικών τους προσπαθειών.. Κατανοητή λοιπόν η αντίδρασή
τους, ο θυμός, η μνησικακία, η αγανάκτηση... αλλά μέχρι ένός σημείου.
Μετά αποδέχεσαι την ψυχολογική εξέλιξη της κοινωνίας, και δεν δουλεύεις
πάνω στη δική σου μνησικακία και εκδικητικότητα για να δείξεις ότι εσύ
είχες δίκιο τότε, και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας αλήτης που φώναζε στους δρόμους,
όταν εσύ πάσχιζες τόσο σκληρά να κάνεις τη δουλειά, που σου ζητάει
βοήθεια να την κάνει αυτός σήμερα. Αυτή η λύσσα και η μνησικακία έφερε
το σημερινό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, καθώς και τις προβλέψεις για τις
βουλευτικές εκλογές της Κυριακής.
Βεβαίως υπενθυμίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ
δεν είπε εφεξής ότι τα μνημόνια είναι ο μόνος τρόπος ο (απείθαρχος) Έλληνας να δεχτεί μεταρρυθμίσεις, που ήταν και η αχίλλειος
πτέρνα των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων. Είπε "ας δούμε πως
μπορούμε να το κάνουμε όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα", όσο το δυνατόν
καλύτερα. Και θα πετύχαινε περισσότερα αν είχαν μείνει μαζί του με όρεξη
για δουλειά , άνθρωποι που αποχώρησαν στην πρώτη περίοδο της κυβέρνησης
, όπως η Νάντια Βαλαβάνη κ.λ.π. Αλλά δεν θέλησαν. Ήσαν αριστεροί αυτοί
δεν μπορούσαν να ψηφίζουν μνημόνια... Εδώ ξεκινάει το άλλο σκέλος
αντίδρασης που προετοίμασε την ήττα των ευρωεκλογών.
Πάντως τελικά
, και τέσσερα χρόνια μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ τα κατάφερε.. Κρίμα που μάλλον δεν
θα χαρεί τους κόπους του εξελισσόμενος σε μία κανονική κυβέρνηση. Ίως η
αντιπολίτευση του κάνει καλό. Ίως όχι. Στιγμές αποφαστικές για τη ζωή
όπως το 2015 , που μας αλλάζουν και μας εξελίσσουν, δεν έρχονται κάθε
μέρα. Θα αντιμετωπίσει κι αυτός το μπανάλ της ύπαρξής του.
Το θέμα
είναι τι θα κάνει η χώρα με τη ΝΔ , η οποία θα συγκυβερνήσει άτυπα, όχι
θεσμικά , όπως ο ΣΥΡΙΖΑ , με ένα σμάρι ακροδεξιά και πολύ απείθαρχα
στοιχεία που έχουν δικές τους ατζέντες, καθώς επίσης στα σπλάχνα του
υπάρχουν και μετριοπαθείς ή σκληροπυρηνικοί μεταρρυθμιστές, και
νεοφιλελεύθεροι.. Ένα εκρηκτικό μείγμα..
Από το καλοκάιρι του
2015 έμεινε και μια αρμαθιά κόμματα με στοιχείο μια προσωπική
μνησικακία. Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης, Βαρουφάκης. Ειδικά τον τελευταίο
τον θαύμασα και τον υποστήριξα τότε. Ήμουν μια Βαρουφίτσα. Θα ήθελα
σήμερα να του πω, ότι δεν με πείθει ως κόμμα ότι δεν ξεπερνάει τη μνησικακία
του για το τότε. Επίσης μετά το ΟΧΙ κατάλαβα ότι η ηγετική ομάδα
που χειριζόταν τη διαπραγμάτευση δεν είχε καλή συνεννόηση μεταξύ της,
εμένα μου φάνηκε γοητευτική τότε, και ήταν, αλλά, ειδικά ο Βαρουφάκης ,
πιστεύω πήγε σε αυτή την παρέα με σκοπό να ηγεμονεύσει, να χειριστεί,
και ότι οριακά δεν το πέτυχε, γιατι ο Τσίπρας φοβήθηκε , και άκουσε τον
παππού Δραγασάκη. Πράγμα που κάνει ο Τσίπρας αρκετά συχνά. Η σχέση του με
πατέρες και παππούδες κυρίως. Όμως τι πιο ανθρώπινο.. Και τι πιο συνετό,
από το να μην προχωρήσει σε κάτι που δεν ήταν στα παπούτσια του..
Καλύτερα λοιπόν αφελής.. Προσωπικά δεν με πείραζε η λίγη τρέλα του 2015,
στη χώρα μας πολλά μπορούν να συμβούν με λίγη τρέλα, δεν είμαστε και
τόσο της συλλογικότητας, στρατηγικής κ.λ.π., αλλά δεν είμασταν τελικά
έτοιμοι γι αυτά που ήθελε ο Βαρουφάκης, και αυτός θέλησε να το επιβάλει
ακροβατικά, ντριμπλάροντας. Θα έπρεπε να είχαν ετοιμάσει τον κόσμο καιρό
πριν, ή έστω μεταξύ τους να έχουν γίνει οσμώσεις .
Ο Βαρουφάκης έκανε πολλές εσφαλμένες παραδοχές , και τελικά μάλλον πατούσε στη σφοδρή του επιθυμία να κάνει κάτι από αυτά που πίστευε, παρά σε οποιοδήποτε κοινό έδαφος. Έστω και στενή νησίδα.
Και τόσο όμως που έκαναν, ως ομάδα διαπραγμάτευσης, η ώθηση που δόθηκε σε ένα κίνημα αμφισβήτησης των ευρωπαϊκών επιλογών, η συζήτηση για τα χρέη, ήταν πολύ σημαντικά.
Ο Βαρουφάκης έκανε πολλές εσφαλμένες παραδοχές , και τελικά μάλλον πατούσε στη σφοδρή του επιθυμία να κάνει κάτι από αυτά που πίστευε, παρά σε οποιοδήποτε κοινό έδαφος. Έστω και στενή νησίδα.
Και τόσο όμως που έκαναν, ως ομάδα διαπραγμάτευσης, η ώθηση που δόθηκε σε ένα κίνημα αμφισβήτησης των ευρωπαϊκών επιλογών, η συζήτηση για τα χρέη, ήταν πολύ σημαντικά.
Όπως
στους Ολυμπιακούς του 2004 η Άννα Αγγελοπούλου στηρίχτηκε στον Δημήρη
Παπαϊωάννου για τις τελετές έναρξης και λήξης των αγώνων, έναν σχεδόν
λούμπεν καλλιτέχνη τότε, ένα αουτσάιντερ, έτσι και το πολιτικό σύστημα
και ο λαός, σε στιγμή απελπισίας, πιάστηκε από τον Αλέξη Τσίπρα , τον
πρώην πρόεδρο δεκαπενταμελούς σε εποχή δυναμικών καταλήψεων.
Συμβαίνει..Και πολλές φορές είναι τραγικό, γλυκόπικρο, συγκινητικό. Όλα μαζί!
Συμβαίνει..Και πολλές φορές είναι τραγικό, γλυκόπικρο, συγκινητικό. Όλα μαζί!
Και τότε οι κωλοτούμπες γράφουν ιστορία. Προς μεγάλη έκπληξη
και σούφρωμα φρυδιών όσων περπατούν συνεχώς στα δύο τους πόδια,
επιδιώκοντας ευστάθεια και σκιά.
Μια Βαρουφίτσα προς κύριον Βαρουφάκη
Όχι, δεν θέλω , δεν θέλω
να σε στηρίξω, αγαπητέ κε Βαρουφάκη. Αν και θα μπορούσα ως πρώην
Βαρουφίτσα. Δεν έχεις ξεπεράσει τη μνησικακία σου για το καλοκαίρι,
φθινόπωρο του 2015, και τελικά κατέληξα αφού σε πρόσεξα καλά - καλά,
από την προεκλογική περίοδο των ευρωεκλογών και μετά, ότι δεν είναι
ακόμα το κόμμα και οι θέσεις το κυρίαρχο, αλλά εσύ προσωπικά. Ο Τσίπρας
δεν αρνήθηκε το όμορφο καλοκαίρι που περάσατε μαζί προς μεγάλη έκπληξη
πολλών για πολύ καιρό. Τότε που όλοι
ζητούσαν σοβαρότητα από εκείνον.Και να βρει αποδιοπομπαίους τράγους. Δεν
το έκανε. Και επειδή κάθε τόσο πέφτει λήθη σε αυτόν τον τόπο , το
θυμίζω.. Σε δέχτηκε δίπλα του με τα χρώματα και τα λαχούρια , και ως
υπουργό οικονομικών. Ναι ήταν αφελής, φοβήθηκε, και ναι , το αυτονόητο
έχει ευθύνη. Αλλά και εσύ θεώρησες ότι ήταν εύκολο να τον επηρεάσεις.
Δεν σου αποδίδω κακή προαίρεση. Λαχτάρα να κάνεις πράξη ό, τι θεωρούσες
σωστό. Όμως πολύ- πολύ χειριστικά. Με πολλές παραδοχές βιαστικές. Αυτό
σημαίνει το ΟΧΙ, αυτό θα δεχτούν οι Ευρωπαίοι, αυτό θα κάνουν οι
αγορές.Περιέργως πως ,. και δυστυχώς για τους διανοούμενους, ο φόβος
είναι πιο αγνό, ειλικρινές και ακαταμάχητο κίνητρο για τις πράξεις μας
από τη σφοδρή επιθυμία να επιβάλλουμε κάτι.
Επίσης δε νομίζω ότι το κόμμα θα μακροημερεύσει. Είδα τους ανθρώπους που έρχονται μαζί σου.. Θα χρειαστεί χρόνος να προκύψει νέο σχήμα πιο περιληπτικό.Αλλά και πιο συγκεκριμένο.
Μακάρι όμως το Μερα25, εσύ, να μπεις στην Βουλή. Έτσι γίνονται οσμώσεις, συνεργασίες, εξελίξεις.
Επίσης δε νομίζω ότι το κόμμα θα μακροημερεύσει. Είδα τους ανθρώπους που έρχονται μαζί σου.. Θα χρειαστεί χρόνος να προκύψει νέο σχήμα πιο περιληπτικό.Αλλά και πιο συγκεκριμένο.
Μακάρι όμως το Μερα25, εσύ, να μπεις στην Βουλή. Έτσι γίνονται οσμώσεις, συνεργασίες, εξελίξεις.
Λήθη και Αυταρχισμός
Τα δώρα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Με αυτά έρχεται, και εξ αιτίας αυτών.
Ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας ανατρέφεται με τη Λήθη, που μπερδεύεται με το φρέσκο ξεκίνημα. Το ξεκίνημα από μηδενική βάση.Οι παλιότεροι πάλι ύπουλα δουλεύουν να γυρίσουν τα πράγματα όπως παλιά. Όμως και λόγω κρίσης πια, και λόγω έλλειψης ανταγωνισμού, να δείτε πως θα μιλάει αυτός ο ιδιωτικός τομέας στους πελάτες του, είτε στην υγεία, είτε στην παιδεία, είτε στις μεταφορές κ.λ.π. "Τάξη" και κονσερβοποίηση. Βλέπε Αγγλία..
Ένας κόσμος το υπηρετεί αυτό πια δίπλα μας. Στα σπίτια μας. . Το έχει και εξιδανικεύσει. Κάθεται σαν τον κροκόδειλο στις όχθες και περιμένει το πράγμα να εξελιχθεί.
Ακούστε τον Μητσοτάκη, δείτε τη γλώσσα του σώματός του, και ανιχνεύστε και στο ίδιο αυτή τη βαθιά αυταρχικότητα για την οποία μιλώ, απειλητική και μόλις συγκρατημένη. Στον ίδιο, όπως και στα στρώματα που τον στηρίζουν.
Βέβαια θα ταραχευτούν και αυτοί από τη σάρα και μάρα που κουβαλά μαζί του ο Μητσοτάκης. Αυτοί είναι απρόβλεπτοι. Και μέχρι και κανα πολεμο δεν θα έλεγαν όχι.
Η φρόνιμη τάξη του ιδιωτικού τομέα προσπαθεί να γυρίσει τα πράγματα στην επίφαση τάξης και αρχών της δεκαετίας του ΄50 στην Αμερική, βέβαια, όχι εδώ..Φαντασιακά...
Το παιδί με το βιβλίο του, το πουλοβεράκι του, τη χωρίστρα, και τα σοσόνια του, τον εκκλησιασμό, και τον αξιοπρεπή πατριωτισμό ... Αυτό δεν ξέρω αν θα τους βγει.
Λυπάμαι όχι για το ΣΥΡΙΖΑ...αλλά για κείνο που λέει ο Κεμάλ του Χατζηδάκι , και για το οποίο οι περισσότεροι είμαστε χέρια, πόδια, χταπόδια ανευθυνουπεύθυνοι..
Τα δώρα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Με αυτά έρχεται, και εξ αιτίας αυτών.
Ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας ανατρέφεται με τη Λήθη, που μπερδεύεται με το φρέσκο ξεκίνημα. Το ξεκίνημα από μηδενική βάση.Οι παλιότεροι πάλι ύπουλα δουλεύουν να γυρίσουν τα πράγματα όπως παλιά. Όμως και λόγω κρίσης πια, και λόγω έλλειψης ανταγωνισμού, να δείτε πως θα μιλάει αυτός ο ιδιωτικός τομέας στους πελάτες του, είτε στην υγεία, είτε στην παιδεία, είτε στις μεταφορές κ.λ.π. "Τάξη" και κονσερβοποίηση. Βλέπε Αγγλία..
Ένας κόσμος το υπηρετεί αυτό πια δίπλα μας. Στα σπίτια μας. . Το έχει και εξιδανικεύσει. Κάθεται σαν τον κροκόδειλο στις όχθες και περιμένει το πράγμα να εξελιχθεί.
Ακούστε τον Μητσοτάκη, δείτε τη γλώσσα του σώματός του, και ανιχνεύστε και στο ίδιο αυτή τη βαθιά αυταρχικότητα για την οποία μιλώ, απειλητική και μόλις συγκρατημένη. Στον ίδιο, όπως και στα στρώματα που τον στηρίζουν.
Βέβαια θα ταραχευτούν και αυτοί από τη σάρα και μάρα που κουβαλά μαζί του ο Μητσοτάκης. Αυτοί είναι απρόβλεπτοι. Και μέχρι και κανα πολεμο δεν θα έλεγαν όχι.
Η φρόνιμη τάξη του ιδιωτικού τομέα προσπαθεί να γυρίσει τα πράγματα στην επίφαση τάξης και αρχών της δεκαετίας του ΄50 στην Αμερική, βέβαια, όχι εδώ..Φαντασιακά...
Το παιδί με το βιβλίο του, το πουλοβεράκι του, τη χωρίστρα, και τα σοσόνια του, τον εκκλησιασμό, και τον αξιοπρεπή πατριωτισμό ... Αυτό δεν ξέρω αν θα τους βγει.
Λυπάμαι όχι για το ΣΥΡΙΖΑ...αλλά για κείνο που λέει ο Κεμάλ του Χατζηδάκι , και για το οποίο οι περισσότεροι είμαστε χέρια, πόδια, χταπόδια ανευθυνουπεύθυνοι..
Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2019
H εκδρομή των "καλών παιδιών" της γενιάς του '60
Elliott Abrams, ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα:Με αφορμή αναφορά του ονόματός του σε ομιλία βουλευτή των Podemos, έψαξα μερικά πράγματα γι αυτόν
Και να τι κατάλαβα:
Πρώτον διάβαζε πολύ κι έπαιρνε το ένα πτυχίο μετά το άλλο το 1969, 1970, 1973.
Έπειτα καταλήγει να συνεργαστεί με τον Ρήγκαν το 1980.Διαφωνούσε κυρίως με την εξωτερική πολιτική του Κάρτερ.Οι οικογενειακές του καταβολές είναι Δημοκρατικές και ο ίδιος καταρχάς ξεκίνησε με το Δημοκρατικό κόμμα.
Διαφωνούσε και πρόσφατα με την εξωτερική πολιτική του Ομπάμα. Θεωρεί ότι έδωσε θάρρος στους Μουσουλμάνους, αλλά δεν έδειξε τη στρατιωτική πυγμή που θα έπρεπε , όταν άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου.Δηλαδή ότι δεν έστειλε , ας πούμε, αμέσως ισχυρές δυνάμεις να σταθούν στο πλευρό της αντιπολίτευσης όταν ο Άσαντ ξεκίνησε τις πρώτες εκδηλώσεις άγριας καταστολής των διαδηλώσεων.
Είναι από τους πρωτεργάτες της ανάμειξης στη ρύθμιση της επαναστατημένης Λατινικής Αμερικής, στην πρωτοβουλία των Contras και ακριβώς στην παρούσα συγκυρία ειδικός απεσταλμένος των Ηνωμένων πολιτειών στη Βενεζουέλα.
Μπορεί να έχει δίκιο από την πλευρά του , αν σκεφτούμε διάφορους στην παρακμή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που φαντάζονταν μια επανασύσταση. Που στην ουσία λυπούνται γιατί η Δύναμη αδιαφορεί να πάρει τον παλιό ρόλο της , και να βάλει τα πράγματα σε τάξη.
Και τάξη είναι τα πράγματα να μείνουν όπως ήταν, οι αριστεροί να έχουν μια μικρή έως ανύπαρκτη θέση στον κόσμο τους και οι μουσουλμάνοι να είναι αποδεκτοί επίσης ως καλά και υποταγμένα παιδιά.
Είναι άνθρωποι που η πρακτική τους παραείναι ιστορικά προσδιορισμένη. Οι ιδέες τους το ίδιο.
Εκφράζουν όλη την αντίδραση στο ελευθεριακό κόσμο που προέκυψε από τη δεκαετία του ΄60 και μετά.Είναι βεβαίως έξυπνοι, επίμονοι, και ιδεαλιστές.Έχουν μία έντονη τάση να διαλέγουν πλευρά και να βλέπουν τους Άλλους ως εχθρούς. Οι μικρές εξυπηρετήσεις στους δικούς 'μας" θεωρούνται δίχτυ ασφαλείας για τη φωτεινή πλευρά που υποστηρίζουν, και όχι απλώς εξυπηρετήσεις.
Πίσω από τις πρωτοβουλίες τέτοιων ανθρώπων συμφύρονται συνήθως πολύ κακά παιδιά.
Τώρα κι εγώ είμαι ένα καλό παιδί κατά βάση, και τον καταλαβαίνω σε πολλά!
Μου θυμίζει την Κοντολίζα Ράις σε πιο βαθείς τόνους και ως πιο μεγάλος στην ηλικία!
Εντάσσεται κατά τη γνώμη μου στους ανθρώπους που έκαναν (κι αυτοί ) κακό με καλές προθέσεις , και εκφράζουν την αντίδραση σε ό, τι νέο έφερε η ιστορία το 19ο και 20ο αιώνα.
Η αντίδραση όμως, η μνησικακία, η αγανάκτηση για πολλά, δεν μπορούν να είναι ιδεολογία.
Ιδεολογία χωρίς Θεό , χωρίς δηλαδή το όνομα του λαού, της Ελευθερίας, της Ισότητας, κ.λ.π. δεν μπορεί να υπάρξει πραγματικά.
Και έτσι αφήνεσαι στη Δύναμη, τη δύναμη των αγορών, εν προκειμένω, και φαντασιώνεσαι την ελευθερία τους, τη δικαιοσύνη τους κ.λ.π.
Δεν είναι τυχαία η αναζωπύρωση από όλους αυτούς μιας θρησκευτικότητας που μοιάζει τόσο με μαγαζάκια.. (του τρόμου!)
Είναι επικίνδυνοι γιατί ακριβώς είναι αντίδραση σε κάτι!
Σκιαμαχούν με το παρελθόν!
Γι αυτό και δεν τους αρκεί ο κλασικός φιλελευθερισμός και η δημοκρατία!
Είναι οι πρώτοι που αναγνωρίζουν έμπρακτα τη νίκη των αριστερών και κομμουνιστικών ιδεολογιών!
Αυτοί που αντιλαμβάνονται ότι οι ιδεολογίες αυτές σάρωσαν τον παλιό κόσμο, πολύ πιο απόλυτα και δραστικά από ότι θα ήθελα να το αντιληφθώ εγώ, ας πούμε , που προσπαθώ να τεντώσω τα παλιά κουρελάκια! (της δημοκρατίας, του φιλελευθερισμού..., ακόμα και της παραδοσιακής αντίληψης για τη θρησκεία, όπως πριν τα μαγαζάκια, ή έστω φαντασιακά!)
Ενώ εδώ το θέμα είναι ο πόλεμος! Και όποιος δεν πολεμά μαζί τους είναι εναντίον τους!
Ενώ εδώ το θέμα είναι ο πόλεμος! Και όποιος δεν πολεμά μαζί τους είναι εναντίον τους!
Μετά τους "εκδρομείς του ΄60" κάνουν κι αυτοί την αντι-εκδρομή τους!
Ας πούμε στην ιστορία του "ἀσώτου υιού" σήμερα ζούμε την επικυριαρχία του μεγάλου αδελφού, αυτού με το παράπονο στον Πατέρα! "Εγώ ήμουν πάντα πιστός σε Σένα Πατέρα και και δούλεψα για σένα καλά. . Και τώρα έρχεται αυτός ο γιος που κατασπατάλησε το μερίδιό του στην περιουσία σου, και συ σφάζεις γι αυτόν τον Μόσχον τον σιτευτόν"...
Με αλτσχάιμερ, γεροντάματα, αποδυνάμωση του Πατέρα που δέχεται και αγαπά, την παίρνει την εκδίκησή του ο μεγάλος γιος!
Και υφιστάμεθα τώρα την εποχή του δοξάστε μας! Εμάς τους ιδίους που όλα ποιούμεν καλώς εφόσον δεν υπάρχουν αριστεροί, τρομοκράτες, και οι χαραγματιές των υποστηρικτών τους γύρω μας!
Το θέμα είναι ποιο ιστορικό ρεύμα μας παίρνει και μας σηκώνει, ( ή και μας αλέθει), εμάς!
Και τι θα προκύψει.
Να τα βλέπαμε από ψηλά, καλά θάταν, έλα όμως που έχουμε και ρόλο και ευθύνη!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)