Σκέψεις υπέρ της επιλογής του ΟΧΙ:
Για όσους το σκέφτονται και δεν έχουν απαντήσει αυτόματα, και για όσους θέλουν να δουν την επιλογή τους μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες.
"Να ζητάτε το αδύνατο" ! Για να πετύχετε κάτι.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι ένας τέτοιος τρόπος σκέψης είναι ξεπερασμένος,
γιατί κρύβει ολοκληρωτικές επιλογές, όπου το Όνειρο κάποιας πλειοψηφίας,
ή δυναμικής μειοψηφίας που τελικά πλειοψηφεί, με θεμιτά ή αθέμιτα
μέσα, γίνεται εφιάλτης για την κοινωνία!
Παρόλα αυτά ας εξετάσουμε πόσο μπορούμε να πάμε κόντρα στο Όνειρο σε δεδομένες ιστορικές στιγμές, και τι σημαίνει αυτό:
Εδώ , προς το παρόν έχω να πω το εξής:
α) Ας σκεφτούμε πόσο μπορούμε να συγχέουμε πλέον τα Μνημόνια με ένα είδος αναγκαίας επικράτησης ορθολογισμού και εκσυγχρονισμού στη χώρα.. Μπορούμε;
β) Πόσο μπορούμε να συγχέουμε την αποδοχή των αδήριτων αναγκών της επιβίωσης με πολιτική επιλογή, και σύνθημα ενότητας.
ΝΑΙ και ΟΧΙ δεν θα είμαστε μαζί στους δρόμους της δουλειάς, της καθημερινότητας την επόμενη μέρα, νικητές και νικημένοι, δεν είμαστε συνολικά σχεδόν σε αδιέξοδο τα τελευταία χρόνια;
Αν το ΝΑΙ, είναι ένα μικρό παράθυρο προς την ελπίδα της κανονικότητας, σίγουρο (;) για πολλούς (;), για πόσο (;) γιατί στην ουσία δεν είναι και το ΟΧΙ που έχει με το μέρος του μια συνήθη προσπάθεια υπέρβασης που κάνουν συχνά ζορισμένοι λαοί; Μια έμφαση στην ανάγκη τους για οξυγόνο;
Πόση δυναμική θα δώσει στην κοινωνία μας ένα πνεύμα χαρούμενης αποδοχής της Ανάγκης ως βασίλισσας της ζωής μας; Αυτή θα είναι η Νέα Μεγάλη Ιδέα;
Έχω το δικαίωμα να ξέρω ότι είμαι έτοιμος να δώσω γη και ύδωρ για ένα ποτήρι νερό, να κάθομαι να με κάνουν ό, τι θέλουν, όταν διψάω, πεινάω και κρυώνω, να το δέχομαι αυτό, να ζω με αυτό, αλλά να μπορώ και να ονειρεύομαι και κάτι καλύτερο;
Και να προσπαθώ /να προσπαθήσω να το πετύχω;
Και αν αποτύχω επιτρέπεται να γυρίσω στο ζυγό της Ανάγκης, που το ξέρω, βέβαια, όλοι το ξέρουμε, ότι αυτό είναι η καθημερινότητα, αυτό είναι η ζωή;
Πρέπει δηλαδή, να μην γυρίσω , να αυτοκτονήσω επειδή ήθελα κάτι καλύτερο;
"Ναι , αλλά οι Έλληνες δεν δέχονται ότι έτσι είναι η ζωή, και κάνουν τους μάγκες".
Ωραία , ας το υπενθυμίσυμε και σε αυτούς που δεν το ξέρουν , γιατί μεγάλωσαν καλομαθημένοι στη Μεταπολίτευση, γιατί χάθηκε η λαίκή αυτοεκτίμηση του κόσμου της εργασίας, και ας επιστρέψουμε.
Αλλάζει κάτι;Έτσι θα αποκτήσουμε την κουλτούρα των Κεντροευρωπαίων; Με 20 χρόνια τιμωρίας, να μάθουμε;
Παρόλα αυτά ας εξετάσουμε πόσο μπορούμε να πάμε κόντρα στο Όνειρο σε δεδομένες ιστορικές στιγμές, και τι σημαίνει αυτό:
Εδώ , προς το παρόν έχω να πω το εξής:
α) Ας σκεφτούμε πόσο μπορούμε να συγχέουμε πλέον τα Μνημόνια με ένα είδος αναγκαίας επικράτησης ορθολογισμού και εκσυγχρονισμού στη χώρα.. Μπορούμε;
β) Πόσο μπορούμε να συγχέουμε την αποδοχή των αδήριτων αναγκών της επιβίωσης με πολιτική επιλογή, και σύνθημα ενότητας.
ΝΑΙ και ΟΧΙ δεν θα είμαστε μαζί στους δρόμους της δουλειάς, της καθημερινότητας την επόμενη μέρα, νικητές και νικημένοι, δεν είμαστε συνολικά σχεδόν σε αδιέξοδο τα τελευταία χρόνια;
Αν το ΝΑΙ, είναι ένα μικρό παράθυρο προς την ελπίδα της κανονικότητας, σίγουρο (;) για πολλούς (;), για πόσο (;) γιατί στην ουσία δεν είναι και το ΟΧΙ που έχει με το μέρος του μια συνήθη προσπάθεια υπέρβασης που κάνουν συχνά ζορισμένοι λαοί; Μια έμφαση στην ανάγκη τους για οξυγόνο;
Πόση δυναμική θα δώσει στην κοινωνία μας ένα πνεύμα χαρούμενης αποδοχής της Ανάγκης ως βασίλισσας της ζωής μας; Αυτή θα είναι η Νέα Μεγάλη Ιδέα;
Έχω το δικαίωμα να ξέρω ότι είμαι έτοιμος να δώσω γη και ύδωρ για ένα ποτήρι νερό, να κάθομαι να με κάνουν ό, τι θέλουν, όταν διψάω, πεινάω και κρυώνω, να το δέχομαι αυτό, να ζω με αυτό, αλλά να μπορώ και να ονειρεύομαι και κάτι καλύτερο;
Και να προσπαθώ /να προσπαθήσω να το πετύχω;
Και αν αποτύχω επιτρέπεται να γυρίσω στο ζυγό της Ανάγκης, που το ξέρω, βέβαια, όλοι το ξέρουμε, ότι αυτό είναι η καθημερινότητα, αυτό είναι η ζωή;
Πρέπει δηλαδή, να μην γυρίσω , να αυτοκτονήσω επειδή ήθελα κάτι καλύτερο;
"Ναι , αλλά οι Έλληνες δεν δέχονται ότι έτσι είναι η ζωή, και κάνουν τους μάγκες".
Ωραία , ας το υπενθυμίσυμε και σε αυτούς που δεν το ξέρουν , γιατί μεγάλωσαν καλομαθημένοι στη Μεταπολίτευση, γιατί χάθηκε η λαίκή αυτοεκτίμηση του κόσμου της εργασίας, και ας επιστρέψουμε.
Αλλάζει κάτι;Έτσι θα αποκτήσουμε την κουλτούρα των Κεντροευρωπαίων; Με 20 χρόνια τιμωρίας, να μάθουμε;