Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

 
Σκέψεις υπέρ της επιλογής του ΟΧΙ:


Για όσους το σκέφτονται και δεν έχουν απαντήσει αυτόματα, και για όσους θέλουν να δουν την επιλογή τους μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες.

"Να ζητάτε το αδύνατο" ! Για να πετύχετε κάτι.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι ένας τέτοιος τρόπος σκέψης είναι ξεπερασμένος, γιατί κρύβει ολοκληρωτικές επιλογές, όπου το Όνειρο κάποιας πλειοψηφίας, ή δυναμικής μειοψηφίας που τελικά πλειοψηφεί, με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα, γίνεται εφιάλτης για την κοινωνία!

Παρόλα αυτά ας εξετάσουμε πόσο μπορούμε να πάμε κόντρα στο Όνειρο σε δεδομένες ιστορικές στιγμές, και τι σημαίνει αυτό:

Εδώ , προς το παρόν έχω να πω το εξής:

α) Ας σκεφτούμε πόσο μπορούμε να συγχέουμε πλέον τα Μνημόνια με ένα είδος αναγκαίας επικράτησης ορθολογισμού και εκσυγχρονισμού στη χώρα.. Μπορούμε;

β) Πόσο μπορούμε να συγχέουμε την αποδοχή των αδήριτων αναγκών της επιβίωσης με πολιτική επιλογή, και σύνθημα ενότητας.


 ΝΑΙ και ΟΧΙ δεν θα είμαστε μαζί στους δρόμους της δουλειάς, της καθημερινότητας την επόμενη μέρα, νικητές και νικημένοι,  δεν είμαστε συνολικά σχεδόν σε αδιέξοδο τα τελευταία χρόνια;

Αν το ΝΑΙ, είναι ένα μικρό παράθυρο προς την ελπίδα της κανονικότητας, σίγουρο (;) για πολλούς (;), για πόσο (;) γιατί στην ουσία δεν είναι και το ΟΧΙ που έχει με το μέρος του μια συνήθη προσπάθεια υπέρβασης που κάνουν συχνά ζορισμένοι λαοί; Μια έμφαση στην ανάγκη τους για οξυγόνο;


Πόση δυναμική θα δώσει στην κοινωνία μας ένα πνεύμα χαρούμενης αποδοχής της Ανάγκης ως βασίλισσας της ζωής μας; Αυτή θα είναι η Νέα Μεγάλη Ιδέα;

Έχω το δικαίωμα να ξέρω ότι είμαι έτοιμος να δώσω γη και ύδωρ για ένα ποτήρι νερό, να κάθομαι να με κάνουν ό, τι θέλουν, όταν διψάω, πεινάω και κρυώνω, να το δέχομαι αυτό, να ζω με αυτό, αλλά να μπορώ και να ονειρεύομαι και κάτι καλύτερο;

Και να προσπαθώ /να προσπαθήσω να το πετύχω;

Και αν αποτύχω επιτρέπεται να γυρίσω στο ζυγό της Ανάγκης, που το ξέρω, βέβαια, όλοι το ξέρουμε, ότι αυτό είναι η καθημερινότητα, αυτό είναι η ζωή;

Πρέπει  δηλαδή, να μην γυρίσω , να αυτοκτονήσω επειδή ήθελα κάτι καλύτερο;

"Ναι , αλλά οι Έλληνες δεν δέχονται ότι έτσι είναι η ζωή, και κάνουν τους μάγκες".

Ωραία , ας το υπενθυμίσυμε και σε αυτούς που δεν το ξέρουν , γιατί μεγάλωσαν καλομαθημένοι στη Μεταπολίτευση, γιατί χάθηκε η λαίκή αυτοεκτίμηση του κόσμου της εργασίας, και ας επιστρέψουμε.


Αλλάζει κάτι;Έτσι θα αποκτήσουμε την κουλτούρα των Κεντροευρωπαίων; Με 20 χρόνια τιμωρίας, να μάθουμε;

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015



Το δημοψήφισμα δεν ακυρώθηκε, αλλά ο πρωθυπουργός μου απήντησε! 

 Αφού εμβάθυνα σήμερα σε Μέσα (μπρρρ) και Δίκτυα (!!) και κατέληξα το πρωϊ ότι πρέπει να πειστεί ο πρωθυπουργός να ακυρώσει ή κάπως να μετεξελίξει το δημοψήφισμα, άκουσα ότι θα μιλήσει στην τηλεόραση. Και περίμενα το μήνυμά του προς τον ελληνικό λαό.

Και σχεδόν έλεγα ότι κάπως θα τον έχει φωτίσει ο Θεός, η Παγκόσμια Ψυχή, που λέει κι ο Jung, νομίζω, να κάνει κάνει κάτι για το δημοψήφισμα, παράλληλα με την επιδίωξη συμφωνίας, παράλληλα με την αντιμετώπιση των εσωτερικών καταστάσεων, κ.λ.π.

 Και το έκανε .Δεν υποχώρησε, με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, που τον κοιτούσα και με κοιτούσε στα μάτια , (και τον πρόσεξα καλά καλά) ! Βάζω και κανένα χαμογελάκι, για τους συνοφρυωμένους..Και μετά είπα , εντάξει. Μπορώ να το δω έτσι. Πρέπει βέβαια να ηρεμήσω, να ατενίσω αυτήν την οπτική και να μην γυρνοβολάω πέρα δώθε. Πράγμα απαραίτητο , έτσι κι αλλιώς! 

Τώρα λοιπόν αφού το «απελθέτω απ΄εμού το ποτήριον τούτο», δεν έπιασε, να σας πω τη σκέψη μου για την ψήφο της Κυριακής. Συγγενείς φίλοι σε αναστάτωση. Άλλοι θυμωμένοι, άλλοι πανικόβλητοι, άλλοι πεισμωμένοι, άλλοι στωικοί, άλλοι γρίφοι, άλλοι δεν θα πάνε, άλλοι σε δίλημμα, όπως εγώ. Κατά κάποιον τρόπο, όχι πραγματικά. Είμαστε κάποιοι άνθρωποι που μάλλον θα ψηφίζαμε ΟΧΙ. Και όμως μας καταβάλλει η ευθύνη, η ανησυχία, στιγμές που φαίνεται τόσο άστοχο το ίδιο το ερώτημα μέσα σ΄αυτές τις συνθήκες.

 Γράφω ένα κείμενο,αυτό "το απελθέτω απ΄εμού το ποτήριον τούτο", "μια έκκληση να ακυρωθεί το δημοψήφισμα",  "σαν επιστολή στον Πρωθυπουργό", νομίζω ότι έχω βάσιμα επιχειρήματα, κι όμως, έπειτα ακούω το μήνυμα του πρωθυπουργού, και ανατρέπομαι: Τόσα παράπονα , τόσος θυμός για τα μνημόνια, όλα αυτά τα χρόνια, ας σταθούμε αντάξιοί του, λοιπόν, στον τρόπο που μας αντιμετωπίζει ο πρωθυπουργός, ότι ο "Τσίπρας μας βάζει στη διαπραγμάτευση", να εκφράσουμε τη γνώμη μας στα πλαίσια της λαϊκής κυριαρχίας, και με το ένα ή το άλλο στριμωγμένο και κακοσουλωπωμένο αλλά κατάλληλο για το μερεμέτι μας ερώτημα, (στραβά αρμενίζουμε σε στραβούς γιαλούς), να το κάνουμε, να εκφράσουμε δα αυτή τη γνώμη που τη διατρανώνουμε στις παρέες και παντού τόσα χρόνια. Ότι δεν πιστεύουμε σε τέτοια μέτρα. Και ότι όσο κι αν θέλουμε να φαινόμαστε σοβαροί και Ευρωπαίοι , και όσο κι αν ξέρουμε τα λογικά και τα σωστά, δεν έχουμε και πολλές επιλογές να γίνουμε πειστικοί με αυτά τα όμορφα μέσα, γιατί η θέση μας δεν είναι ισότιμη σε εκείνα τα τραπέζια. Αλλά τουλάχιστον μπορούμε να πούμε ΕΜΕΙΣ τι θέλουμε, κι όχι οι άλλοι που περιμένουν στη γωνία, ο ένας και ο άλλος, και που συμπεριφέρονται με τη νοοτροπία της παρένθεσης.

Έτσι θα ένοιωσε, ίσως, εκεί στα ξένα, στο παρά πέντε, και στο τετέλεσται, και στο "υπόγραψε λοιπόν, να τελειώνουμε", (αυτό πια οι πάντες..),  ότι οι συνομιλητές του δεν ένοιωθαν ότι ο λαός δεν τα θέλει αυτά τα μέτρα, ότι και οι φωτισμένοι κεντροδεξιοί δεν τα πιστεύουν, ότι δεν είναι εύκολο να στηριχτούν πια, με όση έκκληση κι αν γίνει στον εκσυγχρονισμό της χώρας, που όλο περιμένουμε γενεές επί γενεών, αλλά ότι άρχισαν να θεωρούν ότι είναι δικό του πρόβλημα , της ιδεοληψίας του, της αριστεροσύνης του, της αριστοκρατικής αλαζονείας του Βαρουφάκη του, που δεν υπογράφει. Ίσως να ένοιωσε έτσι. Και λέει πείτε το: "είναι δικό μου πρόβλημα" ;Τα θέλετε αυτά ή παρόμοια μέτρα, θα υπογράψετε; Ε, ας το πούμε.

 Και πιθανόν έτσι τον μεγαλώσανε αυτόν τον Πρωθυπουργό, μαζί με άλλα παιδιά της γενιας του, έτσι τον ψηφίσαμε, ότι ο λαός θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες, θα πασχίσει για κάτι. Και λέει ότι αυτά κι αυτά θεωρεί ότι περιμένει από μας. Η σιγουριά είναι ότι θα σεβαστεί την έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας. Και ότι θα βάλει τα δυνατά του. Δηλαδή, υπάρχουν πιο σίγουρες εγγυήσεις; Κι έπειτα πάλι η ευθύνη, τα μάτια των φίλων των συγγενών, αλλά μήπως απλά να πάρουμε την ευθύνη ο καθένας μας;
Σαν επιστολή στον πρωθυπουργό



Σκέφτομαι, ως απλός πολίτης:Αν εγώ είμαι τόσο κοντά ανάμεσα στο ΟΧΙ και στο ΝΑΙ, και αν νομίζω ότι είναι και άλλοι, ακόμα και ανάμεσα στους αποφασισμένους, (πόσα ΟΧΙ υπάρχουν μέσα στα Ναι. και πόσα ΝΑΙ μέσα Οχι,) τότε κάτι είναι πολύ λάθος με αυτό το δημοψήφισμα!

 Και όσο κι αν πιστεύω ότι και ο ανορθολογισμός έχει την αξία του και τη σημασία του στην εξέλιξη της ζωής ζορίζομαι πολύ να συνταχθώ μαζί του αυτή τη στιγμή , και μάλιστα αντιμετωπίζοντάς τον σαν λογική και ψύχραιμη επιλογή.

Λέω λοιπόν: Στην Ελλάδα έχουμε μια εξοικείωση με τον αριστερό λόγο, τα όνειρα και τις πρακτικές, που είναι πολύ διαφορετική και από τις πρώην ανατολικές και απο τις κεντροευρωπαϊκές χώρες. Ας πούμε λοιπόν ότι αυτό το συνειδητό κομμάτι της κοινωνίας, αρκετά περιθωριοποιημένο γενικότερα στην επιρροή του, τα τελευταία χρόνια,  επί της ουσίας, θα ψηφίσει ΟΧΙ, γιατί σχεδόν δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς. Έτσι, είναι ο τρόπος που έχει διαμορφωθεί από νεότητας, έχει τα δικά του εργαλεία ανάλυσης, θέλει έναν καλύτερο , πιο δίκαιο κόσμο. Πάντως και από αυτούς ένα κομμάτι θα ψηφίσει ΝΑΙ. Παρόλη τη συνειδησιακή πίεση.Θα προσπαθήσω να εξηγήσω μετά το γιατί.

 Στους προηγούμενους ανήκει και ένα κομμάτι της νεολαίας που έχει ριζοσπαστικοποιηθεί πολιτικά, τα τελευταία χρόνια, με τον παλιό τρόπο των αριστερών ομάδων και κινημάτων. Κάποιοι από αυτούς συναντούνται και με αντίστοιχες τάσεις διεθνώς που είναι σε στάδιο εξέλιξης και ωρίμανσης. Άλλοι εξελίσσονται μέσα σε περίεργα θερμοκήπια, άμβλυνσης του χάσματος γενεών, σύνδεσης με τις πατρογονικές εστίες, ιδεολογικές, ψυχολογικές, πολιτιστικές..
Έπειτα έχουμε παραπλήσιους άλλους που θα ψηφίσουν ΟΧΙ μετεξελιγμένοι σε αυτόν τον πρόσφατο εθνικόστροφο αριστερισμό. Εδώ θα συναντηθούν και με τους βαμμένους του εθνικισμού, που και από αυτούς πάλι , κάποιοι (πόσοι;) θα ψηφίσουν ΝΑΙ, γιατί έχουν τα μαγαζιά, τις δουλειές, κ.λ.π. που φανταζει ανησυχητικό να χαθούν μέσα στον κυκεώνα των μετεξελίξεων.

 Οι άλλοι θα ψηφίσουν ΝΑΙ. Μα ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι; Διάφοροι!  Και , κατά κάποιο τρόπο αδιάφορο! Υπάρχει μέσα από αυτά που περιέγραψα δυναμική υπέρ του ΟΧΙ; Υπάρχει κουράγιο να φυσήξει από μας τους ίδιους τέτοια πνοή;Μα αν ήταν έτσι θα υπήρχε έξαρση, επικοινωνία, όχι σφιγμένα χείλη, και καχυποψία, και άλλα σημάδια που δείχνουν ότι δεν έχει διαμορφωθεί αυτή η κρίσιμη πλειοψηφία που να συνεπάρει προς το ΟΧΙ. Αντίθετα νομίζω ότι διαμορφώνεται μια σταθερή τάση αμυντικής συσπείρωσης προς το ΝΑΙ. Βεβαίως όπως εξηγούσα και στο σχόλιο μου για τους ανθρώπους του ΝΑΙ, σημασία έχει το ΟΧΙ. Αυτό είναι το σημαντικό σε μια κοινωνία, σε αυτές τις συνθήκες. Αυτοί που θέλουν κάτι να αλλάξει. Όμως και στο ΝΑΙ, πολλοί κατέληξαν επειδή πιστεύουν πώς έστω και η συσπείρωση προς τα εκεί κάποια βάση θα βάλει στα κοινωνικά μας. Άρα κατά τη γνώμη τους κάτι θα αλλάξει.

 Και στις δύο περιπτώσεις δεν υπάρχει ένα όραμα ελπίδας, παρά μόνο ένα όραμα να πάρουμε αποφάσεις και να δουλέψουμε πολύ. Πολύ δουλειά. Και εκεί νομίζω είναι η εφαπτομένη της καλύτερης πλευράς και των δύο. Τώρα είναι απογοητευτικό η δουλειά αυτή στο ΝΑΙ να συνδέεται με την παλαιού τύπου αφοσίωση στην εργασία, ατομοκεντρικής προκοπής , εν πολλοίς, που έχει όμως αρχίσει να νοηματοδοτεί τη ζωή μιας νεολαίας. Και κυρίως είναι απογοητευτική , γιατί μάλλον πρόκειται για αυταπάτη, αν το παγκόσμιο σύστημα αφεθεί ανεξέλεγκτο από θεσμούς,  σε αυτό που κάνει μέχρι τώρα. Είναι φανερό ότι δεν πάμε προς τα πίσω στην "προτεσταντική ηθική του καπιταλισμού", αλλά μάλλον στους Ρωμαίους πολίτες των επιδομάτων, του τζόγου, της φιλανθρωπίας, και άλλων δικτύων επιβίωσης, εν μέσω αστυνόμευσης, αποκλεισμού και βαρβαρότητας. Παρόλα αυτά το μόνο που βλέπω εγώ κοινό θετικό και στα δυο στρατόπεδα είναι η ανάγκη δουλειάς, που στα πιο αριστερά, στο ΟΧΙ, θα πρέπει να έρθει από πολλή  και ανιδιοτελή εργασία, σε ομάδες , γκρουπούσκουλα και  όπου αλλού, για διάβασμα, εργαλεία ανάλυσης, κοινωνικούς και παραγωγικούς πειραματισμούς, αναζήτηση προτύπων, πρακτικών, κοινών τόπων, καθημερινή προσφορά, αλλά και στο ΝΑΙ με άλλο τρόπο το ίδιο. Δημιουργικότητα, συνέπεια, επινοητικότητα, επιμονή, αντοχή, ευελιξία, συνεργασία, ανοχή, ξεπέρασμα προκαταλήψεων, συνεχή αυτοαξιολόγηση κ.λ.π  Κοινός ο παρανομαστής. .

Άραγε που βρισκόμαστε;Τι θα ψηφίσουμε;Και κυρίως , γιατί ο πρωθυπουργός ζητάει να ψηφίσουμε. Θα ερχόμουν πιο κοντά στην έκκληση του Κούλογλου, να σταματήσει το δημοψήφισμα. Τι θα μετρηθεί εκτός από το ότι τρώμε τις σάρκες μας, πόσες έχουμε;

Αν ζητάει από πολλούς μορφωμένους, έντιμους σχετικά νεοέλληνες , με κάποιες δουλειές, δουλίτσες ακόμα,  που πασχίζουν να επιβιώσουν να τα χάσουν  κι αυτά για να μετεξελιχτούν σε κάτι άλλο, συνυπολογίζοντας αυτή τη μετεξέλιξη ως χρέος τους και προς το ποσοστό των Ελλήνων που έχουν περιθωριοποιηθεί και ως καλύτερη μοίρα για το μέλλον, και αν το ζητάει αυτό ενώ ήδη στην πράξη οι συνέπειες του ΝΑΙ  και του ΟΧΙ δείχνουν εξίσου οδυνηρές, τότε και αυτός θα πρέπει να μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο. Αντίθετα από όσα έλεγε προχθές στη συνέντευξή του, ακριβώς. Ζητώντας από τον πολίτη να αντιταχθεί σε ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης θα έπρεπε κι αυτός να μπορεί να ξεπεράσει άλλα αντανακλαστικα! Και ή να παραιτηθεί , ή να διασώσει κάτι από το επιτελείο του, την ταυτότητα αυτού του κόμματος, που ο λαός τον εμπιστεύθηκε να κυβερνήσει.

Να διασώσει και να θυσιάσει. Ακόμα και την κ. Κωνσταντοπούλου, αξιόλογη σε πολλά, που θα χρειαστεί να ωριμάσει κι άλλο, και όχι σε θέσεις εξουσίας. Αν και είναι κοντά στη στόφα των ανθρώπων που θα χρειαστούν κινήματα και κόμματα και κοινωνίες στα χρόνια που έρχονται. Έχουμε όμως ανάγκη να φύγει από πάνω μας αυτή η περίεργη μαγκιά, η οίηση, που σε άλλους εξισώνεται με την επίκληση στο δίκιο, και σε άλλους με τις φαντασιώσεις υπερδύναμης, λόγω πετρελαίων, ιστορίας, σείχηδων στη θέση των σείχηδων, που κάποιοι μας κρατούν και δεν μας αφήνουμε να λάμψουμε.

 Έρχομαι κοντά πρός την έκκληση του Κούλογλου, γιατί κι εγώ το βρίσκω κρίμα να χαθεί αυτή η κυβέρνηση, η φωνή της αριστεράς, ναι, μεταλλαγμένη και ψιθυριστή, έτσι είναι οι εποχές, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα χρειαστεί τεράστια δουλειά να κρατηθεί θερμή, και όχι ηχηρή και νεκρή, που χρειάζεται βέβαια κι ένα λαό μαζί να το υπογραμμίσει.Χρειάζεται κουράγιο να σκηνοθετήσουμε τη ζωή όχι τελετές ένδοξου θανάτου και θυσιών. Κυρίως όταν το έργο είναι δωματίου, δεν θα κινηθεί πάνω στον τεράστιο καμβά της ιστορίας, και μέσα στα δωμάτια των πολυκατοικιών μας θα εξακολουθήσουν να παίζονται τα μικρά και τα μεγάλα δράματά μας, που τα τελευταία χρόνια έχουν οξυνθεί.



Και αν αυτό σημαίνει ότι τελικά ψηφίζουμε ταξικά; Τι θλιβερό, λοιπόν, αν είναι αλήθεια, αλλά έτσι δεν θα έπρεπε να ηγηθεί ο πρωθυπουργός μιας τέτοιας κυβέρνησης έτσι κι αλλιώς. 

Είναι όμως αλήθεια; Δεν ξέρω. Έξω από το μπαλκόνι μου, κάποιος παίρνει συνέντευξη από κάποιον , κοντά στο άκτιστο οικόπεδο, είναι γειτονιά του κέντρου, γραφεία και κατοικίες πολιτικών, η εικόνα με θυμώνει, τι δουλειά έχω εγώ με όλους αυτούς, ναι, βολεμένοι, χαρτογιακάδες, παρατρεχάμενοι, αλλά που είναι οι άλλοι; Με ένα ΟΧΙ θα τους βρω; Θα βρεθούμε σε αγώνες;  Μιλάμε για μια χώρα να μετατραπεί σε μια συνεχή ζωντανή διαδήλωση; Τι να πω μπορεί και κάτι να φέρει αυτό. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Και όσο θα προσπαθούμε να σκεφτούμε κάτι εμείς στα σπίτια μας η ζωή είναι που; Εδώ και χρόνια δεν τη χώσαμε στις τράπεζες, στα σπίτια, στα νοσοκομεία, στην καθημερινότητα, στη ρουτίνα, και στην ανημπόρια; Στα όμορφα και στα άσχημα;  Θα επαναλάβουμε για χιλιοστή φορά ένα σκηνικό παραναλώματος και προδοσίας;

                    http://www.acmi.net.au/exhibitions/past-exhibitions/2011/bill-viola-the-raft/


Ο κόσμος του Ναι, είναι ο κόσμος μας, ο καθημερινός. Ας πούμε υπάρχουμε και συνυπάρχουμε. Μπαίνουμε στο λεωφορείο, ή στο μετρό, ή στο θέατρο, μαζί, περπατάμε μαζί στους δρόμους, τις πλατείες, μας εξυπηρετούν ή όχι, δουλεύουμε δίπλα δίπλα, καμιά φορά και μαζί, φλερτάρουμε ή αντιπαθιόμαστε. Σηκώνουμε ένα μαντήλι που έπεσε από το συνάνθρωπο, του δίνουμε τη θέση μας, του χαμογελάμε. Καμιά φορά όταν μπαίνει ένας επαίτης στο μετρό κοιτιόμαστε με αμηχανία, άλλοι αποδοκιμάζουν τον επαίτη, άλλοι γελούν.Άλλοι δίνουν κάτι. Άλλοι μας δίνουν απόδειξη, αλλού κάνουμε σκόντο, άλλοι είναι καλοί πελάτες, μερικές φορές μας φέρθηκαν ή τους φερθήκαμε άσχημα, ή γενναιόδωρα. Άλλοι είναι καλλιτέχνες, άλλοι αμόρφωτοι, άλλοι έτσι κι άλλοι αλλιώς. Τέλος πάντων πρέπει να νοιώθουμε ότι απειλείται αυτή η καθημερινή συνύπαρξη για να γινόμαστε ξαφνικά και κάτι άλλο, η συσπείρωση του Ναι, η διατράνωση του αυτονόητου, ότι θέλουμε να ζούμε απλά , όπως ζούμε, να είμαστε έτσι μαζί, καθημερινά, να μην αλλάξει τίποτα, αν είναι δυνατόν. .Ίσως ακριβώς συνειδητοποιούμε ότι μέσα στο δάσος όλοι αναζητούμε απλά την ανθρώπινη παρουσία, ένα σπιτάκι με φως,. Όμως αυτή η ξαφνική ενότητα του Μένουμε Ευρώπη, απαντάμε Ναι στο δημοψήφισμα, στην ουσία ως κέρδος έχει αυτή τη συνειδητοποίηση της πολύτιμης καθημερινότητας. Έχει; Έστω.. Όμως, ας σκεφτούμε το Τρούμαν Σόου, Το Κουρδιστό Πορτοκάλι, το Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν,και κυρίως όταν σβήσουν τα φώτα του ερωτήματος για το δημοψήφισμα τι θα έχει μείνει από αυτή την ενότητα; Υπάρχει κάτι εδώ που θα πρότεινα να το σκεφτούμε.Και οι Ναι και οι Όχι μάλιστα, μαζί θα είμαστε και την επόμενη μέρα, και η καθημερινότητα έχει απαιτήσεις. Αλλά το δημοψήφισμα ρωτάει κάτι. Και έχει ακριβώς τον κίνδυνο, το ρίσκο, της θέλησης για αλλαγή. Για κάτι άλλο. Ακριβώς αχαρτογράφητο, αδιανόητο, να θέλεις κάτι άλλο, και για το διπλανό σου. Κι ίσως κάποιοι του Ναι νοιώθουν ότι οι του Οχι τους προδίδουν , όπως ο Ανδρέας  τη Ρήνη στην Τιμή και το Χρήμα, και δεν μπορούν μετά να τους πουν , όπως ο Ανδρέας στη Ρήνη, "και δεν την έχω τώρα την αγάπη; "Όχι, του λέει η Ρήνη, πέταξε σαν το πουλί! Όμως η ανάγκη της απλής συμβίωσης , δεν είναι σχέση, έρωτας,  θα υπάρχει και την άλλη μέρα , η Ανάγκη είναι ο μεγάλος μας σύντροφος, ο μεγάλος μας Συνοδός, και την Ανάγκη, το ζυγό της τον ξέρουμε, ηθελημένα και αθέλητα, να γιατί δεν μπορούμε να τον επιλέξουμε, είναι σόλοικο, τα δεσμά της Ανάγκης λύνονται για λίγο και ο άνθρωπος αναπνέει , και τότε γιορτάζει, ονειρεύεται. Να γιατί, όσο κι αν φαίνεται παράλογο, κάτι συμβαίνει εκεί στους τροχούς του καθημερινού Ναι, και δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε, απλά για να νοιώσουμε μία νύχτα ζεστά ο ένας δίπλα στον Άλλο. Βέβαια όμως και μπορούμε. Εγώ το έχω κάνει πολλές φορές. Κι εσείς ίσως το έχετε κάνει πολλές φορές. Μπορούμε να φτάσουμε πολύ μακριά για να μην αλλάξουμε. Μπορούμε να δεχτούμε πολλά, όταν έχουμε εκτιμήσει τα λίγα που έχουμε, και θέλουμε να τα κρατήσουμε. Υπάρχει όμως ένα ερώτημα. Θέλουμε κάτι να αλλάξει; Υπάρχει λόγος σε αυτές τις καθημερινές διαδρομές μας κάτι να αλλάξει; "Τίποτα δεν αλλάζει. Ίσως. Ναι, λένε άλλοι". Αλλά,  έστω,  πως; Θα το κάνει, λοιπόν, ο καθένας μόνος του, όταν δεν βλέπει ο διπλανός του; Θα το κάνουν οι άλλοι για μένα με τρόπο που δεν θέλω, θα το κάνουμε "εμείς" γι αυτούς με τρόπο που δεν θέλουν, θα το κάνουν άλλοι για μας με τρόπο που "δεν θέλουμε"; Πώς μπορούμε να μετατρέψουμε αυτή την απλή συμβίωση σε ενότητα αλλαγής; Είμαστε βαρείς, αδρανείς, δεν θα συγκινηθούμε εύκολα από κραυγές επαναστατικές, γνωρίζουμε τη βία τέτοιων ιστορικών στιγμών από το παρελθόν, τα αδιέξοδα , και τις διαφορετικές προσγειώσεις στα ίδια και χειρότερα, γι αυτό καθόμαστε ήσυχα κάτω από την ομπρέλα του Ναι, και με πείσμα.( Γι αυτό, ίσως, καθόμαστε άβολα κάτω από τον ίσκιο του ΟΧΙ, σφιγμένοι). Όμως οι άνθρωποι θέλουν να βρεθούν κοντά, έστω και για να πουν θέλω να παίρνω και σήμερα το μετρό, όπως το έπαιρνα και χθες, και να κάνω τα ίδια με χθες, "δος μου την προίκα σου και θα ζήσουμε για πάντα μαζί" λέει ο φτωχεμένος Ανδρέας, που έχει γίνει λαθρέμπορος για να μη φανεί ότι αρχοντόπουλο αυτός, πρέπει να δουλεύει, και η Ρήνη του λέει "θα πάω στην πόλη, θα δουλέψω και θα κουναρήσω μόνη το παιδί μου". Και το ζευγάρι χωρίζει. Και έτσι αρχίζει ο 20ος αιώνας. Που τώρα όμως έχει περάσει.




                                     https://en.wikipedia.org/wiki/The_Raft_of_the_Medusa






Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Leonard Cohen on The Gypsy's Wife, with live performance (1979)

Μια ανάρτηση που όλο χάνω και ξαναβρίσκω. 


Leonard Cohen - First We Take Manhattan

Εδώ είναι που λέει it` s father` s day and everybody is wounded