Όλα όσα έχω να πω για το Ολοκαύτωμα , καθώς ξημερώνει η 27η Ιανουαρίου , διεθνής ημέρα Μνήμης. 

Ειδικά όταν τα πράγματα είναι δύσκολα 

Τις δέκα εντολές, δηλαδή. Να γονατίσω να πάρω. 

Χαραγμένο για μένα σε γρανίτη αυτό το κείμενο από μια συνέντευξή του : 

 Είναι καθήκον όλων μας να συλλογιστούμε γι’ αυτό πού συνέβη. Όλοι πρέπει να γνωρίζουν ή να θυμούνται πώς όταν μιλούσαν δημόσια ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, αμέτρητα πλήθη τούς πίστευαν, τούς χειροκροτούσαν, τούς θαύμαζαν και τούς λάτρευαν σαν θεούς. Ήταν       « χαρισματικοί ηγέτες «, κατείχαν μια μυστική ικανότητα να γοητεύουν η οποία δεν προερχόταν από την ορθότητα ή το αξιόπιστο των λόγων τους, άλλά από τον υποβλητικό τρόπο με τον οποίο απευθύνονταν στα πλήθη, από την ευγλωττία τους, από το ταλέντο τους στην υποκριτική, ίσως ενστικτώδες, ίσως υπομονετικά εξασκημένο. Οι ιδέες τις όποίες διακήρυτταν δεν ήταν πάντα οι ίδιες και στό σύνολό τους ήταν ανήθικες ή ανόητες ή βάρβαρες· ωστόσο εκατομμύρια πιστοί τούς εξύμνησαν κα τούς ακολούθησαν μέχρι το θάνατό τους. Πρέπει να θυμόμαστε ότι  αυτοί οι πιστοί και οι ανάμεσά τους πρόθυμοι εκτελεστές απάνθρωπων διαταγών, δεν ήταν γεννημένοι δήμιοι, δεν ήταν (έκτός από λίγες εξαιρέσεις) τέρατα: ήταν συνηθισμένοι άνθρωποι. Τέρατα υπάρχουν άλλά είναι πολύ λίγα για να βλάψουν πραγματικά·· πιο επικίνδυνοι είναι σι συνηθισμένα άνθρωποι, οι αξιωματικοί, πρόθυμοι να πιστέψουν και να υπακούσουν χωρίς συζήτηση, όπως ό Άιχμαν, όπως ό Ός, διοικητής του Άουσβιτς, όπως ο Στάνγκλ, διοικητής στην Τρεμπλίνκα, όπως οί Γάλλοι στρατιωτικοί, είκοσι χρόνια μετά, σφαγείς στην Αλγερία, όπως οι ‘Αμερικανοί στρατιωτικοί, τριάντα χρόνια μετά, σφαγείς στο Βιετνάμ.

Πρέπει λοιπόν να δυσπιστούμε απέναντι σε αυτούς πού προσπαθούν να μας πείσουν με μέσα διαφορετικά από ·τη λογική, δηλαδή στους χαρισματικούς ηγέτες· πρέπει να είμαστε προσεκτικοί πριν εμπιστευθούμε σε άλλους την κρίση μας και τη βούλησή μας. «Επειδή είναι δύσκολο να διακρίνουμε τούς αληθινούς προφήτες από τούς ψεύτικους, ας δυσπιστούμε απέναντι σε όλους· είναι καλύτερα να απαρνηθούμε τις αλήθειες των προφητών· ακόμα και άν μας ενθουσιάζουν με την απλότητα και τή λάμψη τους, ακόμα και αν μας φαίνονται βολικές γιατί δεν έχουν κανένα κόστος. Είναι καλύτερα να ικανοποιούμαστε με τις πιο μετριόφρονες και λιγότερο ενθουσιαστικές αλήθειες, αυτές πού και κατακτούμε με κόπο, σιγά σιγά, χωρίς παρεκκλίσεις, με τη μελέτη, το διάλογο και τη σκέψη, και τις όποίες· μπορούμε να επαληθεύσουμε και να εξηγήσουμε.

Είναι φανερό όμως ότι αύτή ή σκέψη είναι πολύ απλή, ώστε να έχει ισχύ σε κάθε περίσταση: ένας νέος φασισμός, συνοδευόμενος από  μισαλλοδοξία, αυταρχικότητα και δουλεία, μπορεί να γεννηθεί από τη χώρα μας και μετά να εισαχθεί, χωρίς να κινήσει τις υποψίες και ίσως κάτω από άλλο όνομα· ή μπορεί να ξεσπάσει στο εσωτερικό· της χώρας μας με βιαιότητα ή όποία θα μπορούσε να καταστρέψει κάθε αμυντικό φραγμό. Τότε οι συμβουλές για σύνεση δεν ωφελούν  πια, και  πρέπει να βρούμε τη δύναμη ν’ αντισταθούμε: και η ·γνώση  αυτών πού συνέβησαν στην καρδιά τής Ευρώπης, αρκετά πρόσφατα  μπορούν να νουθετήσουν και να βοηθήσουν.

 

Από το βιβλίο του επιζήσαντα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης Primo Levi ,

" Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος"

Επίμετρο για τη σχολική έκδοση, 1976

  

Σαν μνημόσυνο 

 Σκέφτομαι έντονα αυτόν τον καιρό, την τριάδα των γυναικών σκηνοθετών μας , των πρώτων, αυτών που άνοιξαν δρόμο, όπως λέμε. ( ; ) Πέθαναν νέες και οι τρεις. Νομίζω ότι δεν είναι τυχαίο. 

 Τώνια Μαρκετάκη: (28 Ιουλίου 1942 - 26 Ιουλίου 1994) 

Φρίντα Λιάππα: Μεσσήνη, 10 Φεβρουαρίου 1948 – Αθήνα, 28 Νοεμβρίου 1994

 Και σχεδόν 20 χρόνια μετά, τα πράγματα δεν έχουν καλύτερη εξέλιξη.

 Λουκία Ρικάκη: 14 Ιουλίου 1961 - 28 Δεκεμβρίου 2011 

Σαράντα χρόνια μετά κάτι γίνεται. Ας το ελπίσουμε , ας το ευχηθούμε.. 

 Πώς τα κατάφερε η Μαρία Πλυτά (1915 - 2006) να φτάσει σε τέτοια ηλικία και να αφήσει πίσω της τέτοιο έργο; Εδώ σας θέλω! 

 Σαν αίτημα για δικαίωση το αναρτώ αυτό. Για όποιον το νοιώθει.  

 Αναρωτιέμαι αν έχει κανείς ρωτήσει το Σαββόπουλο τα τελευταία χρόνια για τη στάση του τότε .." στα χρόνια της μεγάλης ζέστης" Τον ζεσταίνει ακόμα σε αυτά τα δικά του τελευταία χρόνια το "πατρίς θρησκεία , οικογένεια" ; με όσο ιδεαλισμό κι αν του αναγνωρίζω; με όση σπαραχτική ανάγκη επιστροφής στη μήτρα..που ο κάθε δημιουργός τη νοιώθει. Βλέπει το έλειμμα της δικής του θηλυκής πλευράς στο έργο του; Νοιώθει το μικρό πατ κιουτ του έρωτα στο έργο του;Την αποστασιοποιημένη από τον ίδιο και το πάθος; Την παλιομοδίτικη τριάδα της πόρνης,μάνας, μούσας; Θα το δουν άλλοι.. Και αυτό θα είναι μια μικρή δικαίωση.

 Όμως μακάρι να δούμε γυναίκες δημιουργούς.. 

Πώς το λέει ο Σαββόπουλος; 
 ¨Σαν μια Θεότητα που λύει τον πανικό της και διαστέλλεται ξεσπώντας.."