Σαν μνημόσυνο 

 Σκέφτομαι έντονα αυτόν τον καιρό, την τριάδα των γυναικών σκηνοθετών μας , των πρώτων, αυτών που άνοιξαν δρόμο, όπως λέμε. ( ; ) Πέθαναν νέες και οι τρεις. Νομίζω ότι δεν είναι τυχαίο. 

 Τώνια Μαρκετάκη: (28 Ιουλίου 1942 - 26 Ιουλίου 1994) 

Φρίντα Λιάππα: Μεσσήνη, 10 Φεβρουαρίου 1948 – Αθήνα, 28 Νοεμβρίου 1994

 Και σχεδόν 20 χρόνια μετά, τα πράγματα δεν έχουν καλύτερη εξέλιξη.

 Λουκία Ρικάκη: 14 Ιουλίου 1961 - 28 Δεκεμβρίου 2011 

Σαράντα χρόνια μετά κάτι γίνεται. Ας το ελπίσουμε , ας το ευχηθούμε.. 

 Πώς τα κατάφερε η Μαρία Πλυτά (1915 - 2006) να φτάσει σε τέτοια ηλικία και να αφήσει πίσω της τέτοιο έργο; Εδώ σας θέλω! 

 Σαν αίτημα για δικαίωση το αναρτώ αυτό. Για όποιον το νοιώθει.  

 Αναρωτιέμαι αν έχει κανείς ρωτήσει το Σαββόπουλο τα τελευταία χρόνια για τη στάση του τότε .." στα χρόνια της μεγάλης ζέστης" Τον ζεσταίνει ακόμα σε αυτά τα δικά του τελευταία χρόνια το "πατρίς θρησκεία , οικογένεια" ; με όσο ιδεαλισμό κι αν του αναγνωρίζω; με όση σπαραχτική ανάγκη επιστροφής στη μήτρα..που ο κάθε δημιουργός τη νοιώθει. Βλέπει το έλειμμα της δικής του θηλυκής πλευράς στο έργο του; Νοιώθει το μικρό πατ κιουτ του έρωτα στο έργο του;Την αποστασιοποιημένη από τον ίδιο και το πάθος; Την παλιομοδίτικη τριάδα της πόρνης,μάνας, μούσας; Θα το δουν άλλοι.. Και αυτό θα είναι μια μικρή δικαίωση.

 Όμως μακάρι να δούμε γυναίκες δημιουργούς.. 

Πώς το λέει ο Σαββόπουλος; 
 ¨Σαν μια Θεότητα που λύει τον πανικό της και διαστέλλεται ξεσπώντας.."

Κε Γκανά τόσο μακριά και τόσο κοντά! Στο δρόμο των αστεριών καλοτάξιδος!

 25 Μαρτίου  2024

"ο αυτοκράτωρ λαός"

Στο φυλλάδιο που τύπωσε ο Ρήγας Φεραίος με τον τίτλο Νέα Πολιτική Διοίκησις, στο οποίο περιέχεται και ο Θούριος,  υπάρχει και ένα Παράρτημα για τη σημαία του νέου Κράτους, όπως την προτείνει ο Ρήγας:

«Η σημαία της Ελληνικής Δημοκρατίας 

 

 είναι μαύρη κάτω, άσπρη στη μέση και  με κόκκινο επάνω. 

Στη μέση υπάρχει πλαγιαστό στο άσπρο το ρόπαλο του Ηρακλή και επάνω του τρεις σταυροί.

Το κόκκινο σημαίνει  την αυτοκρατορικήν πορφύραν και αυτεξουσιότητα του ελληνικού  λαού

Το άσπρο σημαίνει την αθωότητα της δικαίας μας αφορμής κατά της τυραννίας

Το μαύρο σημαίνει τον υπέρ της πατρίδος

και ελευθερίας θάνατον»

Από τον πέμπτο τόμο της έκδοσης της Βουλής των Ελλήνων, με επιμέλεια του Κ.Π. Κιτρομηλίδη

Ρήγα Βελεστινλή :Άπαντα τα σωζόμενα, Αθήνα 2000.

 

 

Αλέξανδρος Μάτσας (1911- 1969)  και Jim Morrison (1943 -1968)

The Crystal Ship (1967) 

Before you slip into unconsciousness
I'd like to have another kiss
Another flashing chance at bliss
Another kiss, another kiss
The days are bright and filled with pain
Enclose me in your gentle rain
The time you ran was too insane
We'll meet again, we'll meet again
Oh tell me where your freedom lies
The streets are fields that never die
Deliver me from reasons why
You'd rather cry, I'd rather fly
The crystal ship is being filled
A thousand girls, a thousand thrills
A million ways to spend your time
When we get back, I'll drop a line
https://youtu.be/GKa1W4a_5mI

ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ

Αντεραστής ανάμεσά μας πλάγιασεν

 ο Ύπνος. Πήρε τα γλαυκά μάτια

 και τά ʼκλεισε· πήρε το στόμα

κι έσβησε το μειδίαμα και το φιλί.

 Την ξανθή κόμη χτένισαν τα ήσυχα νερά

 της λήθης, που παρέσυραν τʼ αγαπημένο σώμα

 στον κόσμο των αστέρων και των σκιών.

 Φίλτρα σιγής βιάζουν τα σφαλισμένα χείλη,

 φωνές υπνόβιες τʼ αυτιά, και μες στις φλέβες

ακούω τη βαθιά βοή του ταξιδιού.

 Β!

Ανέδυσες απʼ το βυθό του ύπνου

μʼ αστέρια και κοχύλια μες στα χέρια,

και μες στα μάτια σου, τη σκοτεινή δροσιά

 των θαλασσών.

Καθώς τʼ ανοίγεις, θέλω πρώτος να δεχθώ

το βλέμμα των· μήπως συλλάβω, προτού σβήσει,

 το νόημα του κόσμου που σʼ εκράτησεν

 ολονυκτίς

Elegant 

 

Οι λασπωμένοι, ιδρωμένοι και η αξιοπρέπεια μας 

 (ένα αμήχανο κείμενο) 

 Δίωξη Μπαξεβάνη και Παπαδάκου: Αυτό που μένει είναι η λάσπη. Και η λάσπη απωθεί. Αν αυτοί οι δύο δημοσιογράφοι είχαν δύναμη στα Μέσα και είχαν στριμώξει κάποιους πολιτικούς θα το έβλεπα διαφορετικά. Είναι έτσι; Δε νομίζω. Αλλά ποιος νοιάζεται.. 

 Γενικεύσεις παντού, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, "η δημοκρατία είναι σάπια" , και προχωράμε τη ζωή μας οι περισσότεροι, τηρουμένων των αναλογιών, εντασσόμενοι σε αυτά τα συστήματα για τα οποία κουνάμε αποδοκιμαστικά το κεφάλι, όταν αφορούν τους επώνυμους. Business as usual. Μόνο η ακροδεξιά κάνει χρυσές δουλειές , υγρός χρυσός που λάμπει στα μάτια και τα χαμόγελα του περιβάλλοντος μας. Είναι πια η ζωή και η καθημερινότητά μας. 

 Έχει σημασία να βγάλουμε άκρη οι πολίτες. Έχει σημασία να γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες. Αλλά που να προλάβουμε. Καθημερινότητα , survivor, bachelor, dancing, dressing, ανακαίνιση προσώπου, ρούχων, σπιτιού, στυλ, εκμάθηση τεχνικών επιβίωσης και καριέρας, εμβολιαστές, αντιεμβολιαστές, following και άλλα δυσφορικά της τέχνης μας και της ζωής μας, και ήδη όλα αυτά μια μικρή λεπτομέρεια μέσα στον καθημερινό αγώνα του καθενός. 

 Έπειτα άλλοθι. Εντάξει δεν βγάζουμε άκρη με τη Novartis, και κρατάμε αποστάσεις , αλλά κάνουμε άλλα καλά. 

 Τέλος πάντων μάλλον αυτονόητα όλα αυτά. Απορεί κανείς πως ακόμα κάποιοι παίρνουν τέτοιους ρόλους σαντην Παπαδάκου και το Βαξεβάνη, όταν είναι σαφής ο δρόμος της σύνεσης και της σοφίας. Φαντάζομαι όλα θα παίζονται στα ευάλωτα νιάτα. Και μετά μονόδρομος. 

 Κάτι γκροτέσκες μαριονέτες (όλοι μας) δυνάμεων που είμαστε μέρος τους. Έρχονται στο νου μου εικόνες που ακόμα απωθούν, από εκείνη την τέχνη "την εκφυλισμένη" του Μεσοπολέμου και πιο πριν. Κάτι εκφράστηκε τότε για ένα τέρας, μια σκοτεινιά, που κυρίευσε τις πρώτες μεγαλουπόλεις με αφετηρία τα χωριουδάκια, τη μιζέρια τους και την κακία τους. Δυσώδης, δύσμορφος σκοτεινός ταξιδιώτης που γιγάντωνε συνέχεια καθώς έτρεχε κι αυτός να κάνει την τύχη του προς το Μεγάλο Όνειρο. Του μοντέρνου σύγχρονου κόσμου μας.