ΗΠΑ 2025

Παρακολουθούμε άπραγοι και αμήχανοι. 

Άνθρωποι απολύονται από Οργανισμούς και το Δημόσιο. Κατά χιλιάδες. 

Δημοσιογράφοι αποκλείονται από την επαφή με τον Πρόεδρο, προπηλακίζονται δημοσίως. Ακούω τις προάλλες την κυβερνητική εκπρόσωπο να λέει σε δημοσιογράφο του CNN που πίεζε με τις ερωτήσεις της ( π.χ. τι παρανομίες έχουν κάνει οι μετανάστες που απελαύνονται, αν υπάρχουν records,  για να πάρει την πολύ ενοχλημένη απάντηση ότι η παρανομία τους είναι ακριβώς ότι είναι παράνομοι, δεν έχουν χαρτιά , δηλαδή) ..  Της ειπώθηκε τουλάχιστον δύο φορές ότι " η συμμετοχή στην ενημέρωση από τον Πρόεδρο είναι προνόμιο, το οποίο πρέπει να σέβεται!" 

Για να μην πω να βλέπω τους Ευρωπαίους ηγέτες να ακούν τον Βανς. 

Και κυρίως να αντέξω τον συγκινητικό σχεδόν ενθουσιασμό μαθητών, συμπολιτών, συναδέλφων για τον Τραμπ! Μάλιστα παρατήρησα ότι είναι και αρκετά προσωπικός. Δηλαδή οποιοδήποτε΄"λάθος", σοκαριστική κίνηση,  περίεργη αντίληψη,  δεν του χρεώνεται , γιατί δεν την έκανε ο ίδιος! 

Αυτό προσέξτε το , γιατί το ξέρει και ο ίδιος ο Τραμπ. Διαβάστε την αντίδρασή του στην ομιλία του Βανς. Πόσο έχει οριοθετήσει μια απόσταση γύρω του, ώστε να μένει στο απυρόβλητο με δυνατότητα χειρισμών σε οποιδήποτε έκβαση. 

Παρακολουθούμε την κυοφορία μιας παγκόσμιας συνείδησης πολιτειότητας, υπηκοότητας, πως να το πω,  και των πρώτων βημάτων χειρισμού της. 

Από το ρεύμα ακριβώς που νίκησε επικαλούμενο την εκδίκηση του τοπικού απέναντι στην παγκοσμιοποίηση. 

Όχι ότι δεν είναι αναγκαίο να γίνει . Είναι. Αλλά δεν αντέχω να βλέπω τη γέννα η οποία δεν πάει πάντα όπως θα ήθελε ο καθένας μας. Θα μας αλέσει πάλι η ιστορία; 

Ένα παιδάκι σήμερα που λατρεύει τον Τραμπ στην Ελλάδα ή στο Ουισκόνσιν δεν ξερει ίσως ότι μπορεί να βρεθεί να πολεμά μέσα στην επιδίωξη ηγεμονίας. Αλλά και να το ξέρει θα το αποδεχτεί.. Με παραμύθια. Όπως πάντα. 

Η μόνη μου ελπίδα είναι ότι ίσως αυτή η ανάληψη ηγεμονίας δεν μπορεί να έρθει από μια χώρα που είναι βαθιά σε παρακμή εκτός του στρατού της , κι αν ... 

Το επιστημονικό της δυναμικό θα στηριχτεί; Ίσως , στην υπηρεσία αυτής της ηγεμονίας. Όμως υπάρχουν προηγούμενα όπου μια παρακμασμένη χώρα επιχειρεί να αναλάβει ηγεμονία μέσα από μια δικτατορία; Με την ψυχολογία της ρεβάνς; 

Χωρίς να έχω τη γνώση που χρειάζεται,  δε νομίζω. 

Και υπάρχουν άλλα περιφερειακά κέντρα που επίσης δε νομίζω να θελήσουν να της μεταδώσουν ζωή. Στην κοινωνία της στην ανάπτυξή της. 

Πολύ πολύ ανήσυχη όμως! 

 

 "Ordo amoris"

η σειρά με την οποία αγαπάμε

Ο εκλεγμένος αντιπρόεδρος των Ηνωμένων πολιτειών κάνει μαθήματα γενικά.

Βασιζόμενη σε άρθρο της Γκάρντιαν στις 11 Φεβρουαρίου έμαθα ότι ο Βανς ενοχλημένος από την έκκληση για έλεος προς τους μετανάστες από ανθρώπους όπως η επίσκοπος Mariann Budde και άλλους που ακολούθησαν, και σε υψηλότερες θέσεις και ρόλους , και υποστηρίζοντας τις απελάσεις και άλλες ενέργειες εχθρικές προς τους μετανάστες της κυβέρνησης Τραμπ, στηρίχθηκε λέει στον Θωμά Ακινάτη και στον Ιερό Αυγουστίνο πριν από αυτόν, για να πει ότι η αγάπη προς την οικογένειά μας , τους συγγενείς μας , γειτόνους μας κλπ προηγείται από οποιαδήποτε τάση συμπάθειας προς κάποιον ξένο. Αυτά λένε Ακινάτης και Ιερός Αυγουστίνος κατά τη γνώμη του, που έχει μόλις πέντε χρόνια στην Καθολική πίστη.

Σωστά του απαντά κάποιος ότι αυτό είναι μια ειδωλολατρική αντίληψη και μας γυρίζει πολλά χρόνια πίσω.. Αλλά που... να ακούσει . Και να μάθει.

Ξιφουλκεί..

Στην Ευρώπη θα ψηφίσουν πολλοί νέοι τώρα , σε αυτούς απευθύνεται, και κάνει μαθήματα στην παλιά φρουρά και καλά μας κάνει, δυστυχώς!

Γι αυτό με το δυναμικό και αρρενωπό του ύφος το θέμα είναι η ελευθερία του λόγου, η Γκρέτα, ο φεμινισμός και οι εκτρώσεις. Ό, τι συγκινεί μια ευαριθμη νεολαία και την εκνευρίζει.

Σκέφτομαι πόσο είχαμε ποτιστεί στη γενιά μου, έτσι νομίζω, ότι ο Χριστιανισμός ακριβώς έφερνε αυτή τη διαφορά. Τη θυμάμαι να την τονίζουν στα Κατηχητικά κλπ ότι καλούς ανθρώπους είχαν και οι αρχαίοι ημων πρόγονοι. Όμως τέτοιους που να βάζουν τον ξένο σε τέτοια θέση και την αγάπη γι αυτόν , μόνο ο Χριστιανισμός την έφερε κλπ. Και τότε βέβαια αυτά τα έλεγαν τα δεξιά Κατηχητικά μας, στην μετεμφυλιακή Ελλάδα μας. Που ένοιωθαν την έλξη που ασκούσε ο ορθολογισμός και η φιλοσοφία με αριστερό πρόσημο. Που ένοιωθαν την έλξη που ασκούσε ο συλλογικός αγώνας.

Γιατί εγώ τουλάχιστον ήξερα , και από μικρή ηλικία, ότι ο δεξιός κόσμος, νοιαζόταν για την πάρτη του, σε μεγάλο βαθμό, τις οικογένειές τους, στήριζαν ο ένας τον άλλο, και έτσι βίωναν το χριστιανικό πνεύμα.

Δεξιό ήταν για μένα πάντα το στενά συμφεροντολογικό. Η αδιαφορία για τα κοινά. Και να έρχεται η οικογένεια πάνω απ΄όλα. Ακούγεται παράξενο σήμερα, έτσι; Εννοώ ότι με ενοχλούσε.

Και κατά κάποιο τρόπο αυτό είπε και ο Βανς στους εκκλησιαστικούς κύκλους τώρα. Τα λέτε αυτά γιατί νοιάζεστε για τα εκατομμύρια που σας δίνει η κυβέρνηση, για να φροντίζετε τους μετανάστες και να στηριζετε ΜΚΟ που διαδίδουν την αθεία.

Μάλιστα! Ντουπ! Μύλος!

Και κάθομαι κι εγώ και άλλοι και ακούω θεολόγους , επισκόπους κλπ. Και περιμένω. με τις κεραίες μου ανοιχτές.

Εάν επιβιώσει η ανθρωπότητα με ένα μη ολοκληρωτικό τρόπο από όλους αυτούς, που ξιφουλκούν αυτή τη στιγμή κυρίως για την ελευθερία να λένε και να κάνουν ό, τι θέλουν οι ίδιοι, θα έχουν επαναδραστηριοποιηθεί ιδέες θεσμοί και αξίες που είχαν απαξιωθεί.

Και θα έχουν ίσως κοπεί υπόγειοι και άρρητοι δεσμοί με την ακροδεξιά. Βαθιά χαραγμένοι μέσα μας.

Γιατί αυτό απασχολούσε τον Αυγουστίνο και αργότερα τον Ακινάτη: "Κι αν είμαστε Χριστιανοί μην μας φοβάστε".. "Δεν θα τα βάλουμε με τα βαθιά ριζωμένα μέσα σας. Αποδεχόμαστε ότι σίγουρα η αγάπη για τους δικούς μας είναι πρωταρχική .. Αλλά πρέπει να αγαπάμε και τον ξένο."΄

Προσπαθούσαν να μαλακώσουν, να κάνουν αποδεκτό κάτι που έλεγε ότι, ὀταν έχεις δυο χιτώνες τον ένα τον δίνεις, ότι αν είσαι πλούσιος πρέπει να δώσεις όλα τα υπάρχοντά σου στους φτωχούς , και αν σου κάνουν κακό να γυρίσεις και το άλλο μάγουλο. Ήταν μια εποχή που πολύς κόσμος ήθελε να γίνει χριστιανός αλλά κάτι τέτοια ήταν άβολα και για μερικούς ακόμα κι αναμμένα κάρβουνα . Μιλούσαν λοιπόν για την αποδοχή κάποιας σειράς στην αγάπη. Αποδέχονταν την εκκοσμίκευση του Χριστιανισμού και προσπαθούσαν να την κάνουν εφικτή. Μπολιάζοντας τον κόσμο με κάποια συμπόνοια τουλάχιστον.. Αυτά τώρα βουτάει ο Βανς και όπου λάχει..

Αρχίζει ένα παιχνίδι ελπίζω. Ακριβώς με αυτό το διακύβευμα. Την ελπίδα.

Λαϊκισμός ή λαϊκή βούληση; 

Συμφωνώ με τον Βανς στο εξής: Πόσο φοβόμαστε τη λαϊκή ψήφο και έκφραση. Η καθεστηκυία τάξη οποιουδήποτε τύπου. Από τις τάξεις μας, και με περιλαμβάνω, μέχρι τα κράτη μας. Βεβαίως ο λόγος του είναι στην ουσία του ανιστόρητος. Όλα ξεκινούν γι αυτόν με την πτώση του Τείχους ως ευκαιρία επανασύνδεσης με Κάτι... Όμως θέτει το θέμα του λαϊκισμού: Με τη διπλή του όψη. Τραγικό πρόβλημα σήμερα με τόση αμορφωσιά και παραπληροφόρηση , αλλά και τόσο βόλεμα και ικανοποίηση. ΌΠως και άλλοτε.. Και αντίθετα ελπίζω με το παλιό τραγούδι..

 

Όλα όσα έχω να πω για το Ολοκαύτωμα , καθώς ξημερώνει η 27η Ιανουαρίου , διεθνής ημέρα Μνήμης. 

Ειδικά όταν τα πράγματα είναι δύσκολα 

Τις δέκα εντολές, δηλαδή. Να γονατίσω να πάρω. 

Χαραγμένο για μένα σε γρανίτη αυτό το κείμενο από μια συνέντευξή του : 

 Είναι καθήκον όλων μας να συλλογιστούμε γι’ αυτό πού συνέβη. Όλοι πρέπει να γνωρίζουν ή να θυμούνται πώς όταν μιλούσαν δημόσια ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, αμέτρητα πλήθη τούς πίστευαν, τούς χειροκροτούσαν, τούς θαύμαζαν και τούς λάτρευαν σαν θεούς. Ήταν       « χαρισματικοί ηγέτες «, κατείχαν μια μυστική ικανότητα να γοητεύουν η οποία δεν προερχόταν από την ορθότητα ή το αξιόπιστο των λόγων τους, άλλά από τον υποβλητικό τρόπο με τον οποίο απευθύνονταν στα πλήθη, από την ευγλωττία τους, από το ταλέντο τους στην υποκριτική, ίσως ενστικτώδες, ίσως υπομονετικά εξασκημένο. Οι ιδέες τις όποίες διακήρυτταν δεν ήταν πάντα οι ίδιες και στό σύνολό τους ήταν ανήθικες ή ανόητες ή βάρβαρες· ωστόσο εκατομμύρια πιστοί τούς εξύμνησαν κα τούς ακολούθησαν μέχρι το θάνατό τους. Πρέπει να θυμόμαστε ότι  αυτοί οι πιστοί και οι ανάμεσά τους πρόθυμοι εκτελεστές απάνθρωπων διαταγών, δεν ήταν γεννημένοι δήμιοι, δεν ήταν (έκτός από λίγες εξαιρέσεις) τέρατα: ήταν συνηθισμένοι άνθρωποι. Τέρατα υπάρχουν άλλά είναι πολύ λίγα για να βλάψουν πραγματικά·· πιο επικίνδυνοι είναι σι συνηθισμένα άνθρωποι, οι αξιωματικοί, πρόθυμοι να πιστέψουν και να υπακούσουν χωρίς συζήτηση, όπως ό Άιχμαν, όπως ό Ός, διοικητής του Άουσβιτς, όπως ο Στάνγκλ, διοικητής στην Τρεμπλίνκα, όπως οί Γάλλοι στρατιωτικοί, είκοσι χρόνια μετά, σφαγείς στην Αλγερία, όπως οι ‘Αμερικανοί στρατιωτικοί, τριάντα χρόνια μετά, σφαγείς στο Βιετνάμ.

Πρέπει λοιπόν να δυσπιστούμε απέναντι σε αυτούς πού προσπαθούν να μας πείσουν με μέσα διαφορετικά από ·τη λογική, δηλαδή στους χαρισματικούς ηγέτες· πρέπει να είμαστε προσεκτικοί πριν εμπιστευθούμε σε άλλους την κρίση μας και τη βούλησή μας. «Επειδή είναι δύσκολο να διακρίνουμε τούς αληθινούς προφήτες από τούς ψεύτικους, ας δυσπιστούμε απέναντι σε όλους· είναι καλύτερα να απαρνηθούμε τις αλήθειες των προφητών· ακόμα και άν μας ενθουσιάζουν με την απλότητα και τή λάμψη τους, ακόμα και αν μας φαίνονται βολικές γιατί δεν έχουν κανένα κόστος. Είναι καλύτερα να ικανοποιούμαστε με τις πιο μετριόφρονες και λιγότερο ενθουσιαστικές αλήθειες, αυτές πού και κατακτούμε με κόπο, σιγά σιγά, χωρίς παρεκκλίσεις, με τη μελέτη, το διάλογο και τη σκέψη, και τις όποίες· μπορούμε να επαληθεύσουμε και να εξηγήσουμε.

Είναι φανερό όμως ότι αύτή ή σκέψη είναι πολύ απλή, ώστε να έχει ισχύ σε κάθε περίσταση: ένας νέος φασισμός, συνοδευόμενος από  μισαλλοδοξία, αυταρχικότητα και δουλεία, μπορεί να γεννηθεί από τη χώρα μας και μετά να εισαχθεί, χωρίς να κινήσει τις υποψίες και ίσως κάτω από άλλο όνομα· ή μπορεί να ξεσπάσει στο εσωτερικό· της χώρας μας με βιαιότητα ή όποία θα μπορούσε να καταστρέψει κάθε αμυντικό φραγμό. Τότε οι συμβουλές για σύνεση δεν ωφελούν  πια, και  πρέπει να βρούμε τη δύναμη ν’ αντισταθούμε: και η ·γνώση  αυτών πού συνέβησαν στην καρδιά τής Ευρώπης, αρκετά πρόσφατα  μπορούν να νουθετήσουν και να βοηθήσουν.

 

Από το βιβλίο του επιζήσαντα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης Primo Levi ,

" Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος"

Επίμετρο για τη σχολική έκδοση, 1976

  

Σαν μνημόσυνο 

 Σκέφτομαι έντονα αυτόν τον καιρό, την τριάδα των γυναικών σκηνοθετών μας , των πρώτων, αυτών που άνοιξαν δρόμο, όπως λέμε. ( ; ) Πέθαναν νέες και οι τρεις. Νομίζω ότι δεν είναι τυχαίο. 

 Τώνια Μαρκετάκη: (28 Ιουλίου 1942 - 26 Ιουλίου 1994) 

Φρίντα Λιάππα: Μεσσήνη, 10 Φεβρουαρίου 1948 – Αθήνα, 28 Νοεμβρίου 1994

 Και σχεδόν 20 χρόνια μετά, τα πράγματα δεν έχουν καλύτερη εξέλιξη.

 Λουκία Ρικάκη: 14 Ιουλίου 1961 - 28 Δεκεμβρίου 2011 

Σαράντα χρόνια μετά κάτι γίνεται. Ας το ελπίσουμε , ας το ευχηθούμε.. 

 Πώς τα κατάφερε η Μαρία Πλυτά (1915 - 2006) να φτάσει σε τέτοια ηλικία και να αφήσει πίσω της τέτοιο έργο; Εδώ σας θέλω! 

 Σαν αίτημα για δικαίωση το αναρτώ αυτό. Για όποιον το νοιώθει.  

 Αναρωτιέμαι αν έχει κανείς ρωτήσει το Σαββόπουλο τα τελευταία χρόνια για τη στάση του τότε .." στα χρόνια της μεγάλης ζέστης" Τον ζεσταίνει ακόμα σε αυτά τα δικά του τελευταία χρόνια το "πατρίς θρησκεία , οικογένεια" ; με όσο ιδεαλισμό κι αν του αναγνωρίζω; με όση σπαραχτική ανάγκη επιστροφής στη μήτρα..που ο κάθε δημιουργός τη νοιώθει. Βλέπει το έλειμμα της δικής του θηλυκής πλευράς στο έργο του; Νοιώθει το μικρό πατ κιουτ του έρωτα στο έργο του;Την αποστασιοποιημένη από τον ίδιο και το πάθος; Την παλιομοδίτικη τριάδα της πόρνης,μάνας, μούσας; Θα το δουν άλλοι.. Και αυτό θα είναι μια μικρή δικαίωση.

 Όμως μακάρι να δούμε γυναίκες δημιουργούς.. 

Πώς το λέει ο Σαββόπουλος; 
 ¨Σαν μια Θεότητα που λύει τον πανικό της και διαστέλλεται ξεσπώντας.."