Το ΟΧΙ

Ας εμπιστευτούμε την πλαυρά της κοινωνίας μας που θέλει να αρθρώσει κάτι διαφορετικό , και δεν ξέρει πώς. Είναι και στο ΝΑΙ, αλλά είναι και στο ΟΧΙ.
Το ΝΑΙ, μέχρι τώρα , αν το δούμε ως  τους εξευρωπαϊσμένους , μορφωμένους, δημιουργικούς σχετικά πολίτες , που επιθυμεί ανάπτυξη και εκσυγχρονισμό, δεν μπόρεσε να πάρει το πάνω χέρι στα τεκταινόμενα, πολιτικά και κοινωνικά.

Υπάρχουν παθογένειες, συμφέροντα, δυσκολίες που δεν το αφήνουν.

Επίσης τα τελευταία χρόνια,  ένα κομμάτι του,  αναγκάστηκε να συμπλεύσει με τα δόγματα του σκληρού νεοφιλελευθερισμού θεωρώντας τις συνέπειες αυτών των δογμάτων αναπόφευκτη θυσία για την προκοπή της χώρας


Τώρα με μοχλό αυτή την κυβέρνηση, που έχει μια διάθεση αλλάγής και μια διάθεση δουλειάς.

Ας δοθεί η ευκαιρία να υποστηρίξει η μεσαία τάξη και το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας, που έχει ζαλιστεί και αποπρασανοτολιστεί από ανεργία, μέτρα , ημιμάθεια, αποκοπή  από τις παραδόσεις που προσέδιδαν ταυτότητα στο λαϊκό κόσμο της εργασίας παλαιότερα , και ας αναζητηθεί η κρίσιμη εκείνη πλειοψηφία που στα δύσκολα λειτουργεί ως ατμομηχανή προς την κινητοποίηση δυνάμεων αλλαγής και δημιουργικόηττας.

Ελπίζοντας σε ψυχραιμία και ανάληψη του μικρού , λελογισμένου ρίσκου που θα απαιτήσουν οι επόμενες μέρες

Καλή ψήφο σε όλους μας !

To  ΟΧΙ και η Χρυσή Αυγή

Ακούω την ομιλία της Χρυσής Αυγής. Και σκέφτομαι ότι εδώ είναι ο σκληρός πυρήνας της αντίδρασης της μεσαίας μορφωμένης τάξης. Ο ιδεολογικός, ας πούμε, εκτός από τον άλλον, των κλειστών τραπεζών. 

Όμως, αν η ευαισθησία μας για την Άνοδο της Χρυσής Αυγής είναι ουσιαστική δεν μπορεί να ξεχνά την κοινωνικοοικονομική βάση της επιρροής τέτοιων ιδεών. Δεν μπορεί να τις αντιμετωπίζει εν κενώ.

Έπειτα θυμίζω την άποψη του Πρίμο Λέβι στο παράρτημα του βιβλίου του «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος» :
(...) « ένας νέος φασισμός συνοδευόμενος από μισαλλοδοξία, αυταρχικότητα και δουλεία , μπορεί να γεννηθεί έξω από τη χώρα μας και μετά να εισαχθεί , χωρίς να κινήσει τις υποψίες και ίσως κάτω από άλλο όνομα .
Ή μπορεί να ξεσπάσει στο εσωτερικό της χώρας μας μια βιαότητα η οποία θα μπορούσε να καταστρέψει κάθε αμυντικό φραγμό.
Τότε οι συμβουλές για σύνεση δεν ωφελούν πια και πρέπει να βρούμε τη δύναμη να αντισταθούμε: και η γνώση αυτών που συνέβησαν στην καρδιά της Ευρώπης , αρκετά, πρόσφατα, μπορούν να νουθετήσουν και να βοηθήσουν».

Η μεσαία μορφωμένη τάξη έως τώρα,  αντιμετώπισε και στρίμωξε τη Χρυσή Αυγή.

Αν θέλει να θυμηθεί και τη Βαϊμάρη, και όλα αυτά , θα πρέπει να κάνει κάτι καλύτερο σε αυτή την περίπτωσή.

Δεν είναι υποχρεωτικό, ανθρώπινο είναι,  όλοι να φοβόμαστε

Αλλά αξίζει ένας από τους πιο μορφωμένους λαούς της Ευρώπης να δεχτεί να πάρει κάποιο ρίσκο.

Ας αγαπήσουμε το λαό μας!
Όπως τον αγαπούν οι ποιητές!

Η αγάπη για την Ευρώπη και η επιλογή του ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα

.. Και όμως από παλιά  μια κάποια Αριστερά ήταν που έδειξε συγκινητική αφοσίωση στην Ευρώπη, από τον παλιό Συνασπισμό, και πιο παλιά το ΚΚΕ εσωτερικού, συγκινητικοί ήταν οι αριστεροί που στήριξαν τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Αν  ψάχνουμε  να συγκινηθούμε.

Θυμίζω τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Που μπορεί και να ήταν στο ΝΑΙ τώρα, δεν ξέρω..

 Ξέρω την πάλη με την αίσθηση ότι συντάσσομαι με κάτι παράλογο, αυτοκαταστροφικό, το γερό άδραγμα της κοινής λογικής που πολλές φορές μπερδεύεται με το ένστικτο επιβίωσης, αλλά ίσως θα μπορούσαμε να ακούσουμε αυτό που λέει η κυβέρνηση:

 " Χρειαστήκαμε να το ξαναπείτε , πολίτες της Ελλάδας, ότι δεν θέλετε πάρα πολύ σκληρά μέτρα, ότι θέλατε κάτι, κάπως  καλύτερο. Αν δεν μπορείτε να το ξαναπείτε,  δεν πειράζει. Εμείς δεν μπορούμε να προχωρήσουμε άλλο, γιατί νομίζουν ότι είναι προσωπική επιμονή, ιδεοληψία η προσπάθειά μας για κάτι πιο μαλακό! Για κάτι κάπως καλύτερο!  "

Με ό, τι κι αν έχω ασχοληθεί τα τελευταία χρόνια ως εκπαιδευτικός, ως σκεπτόμενος άνθρωπος, πάντα η πολιτειότητα ήταν ο άξονας ισορροπίας. 

 

 
Σκέψεις υπέρ της επιλογής του ΟΧΙ:


Για όσους το σκέφτονται και δεν έχουν απαντήσει αυτόματα, και για όσους θέλουν να δουν την επιλογή τους μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες.

"Να ζητάτε το αδύνατο" ! Για να πετύχετε κάτι.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι ένας τέτοιος τρόπος σκέψης είναι ξεπερασμένος, γιατί κρύβει ολοκληρωτικές επιλογές, όπου το Όνειρο κάποιας πλειοψηφίας, ή δυναμικής μειοψηφίας που τελικά πλειοψηφεί, με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα, γίνεται εφιάλτης για την κοινωνία!

Παρόλα αυτά ας εξετάσουμε πόσο μπορούμε να πάμε κόντρα στο Όνειρο σε δεδομένες ιστορικές στιγμές, και τι σημαίνει αυτό:

Εδώ , προς το παρόν έχω να πω το εξής:

α) Ας σκεφτούμε πόσο μπορούμε να συγχέουμε πλέον τα Μνημόνια με ένα είδος αναγκαίας επικράτησης ορθολογισμού και εκσυγχρονισμού στη χώρα.. Μπορούμε;

β) Πόσο μπορούμε να συγχέουμε την αποδοχή των αδήριτων αναγκών της επιβίωσης με πολιτική επιλογή, και σύνθημα ενότητας.


 ΝΑΙ και ΟΧΙ δεν θα είμαστε μαζί στους δρόμους της δουλειάς, της καθημερινότητας την επόμενη μέρα, νικητές και νικημένοι,  δεν είμαστε συνολικά σχεδόν σε αδιέξοδο τα τελευταία χρόνια;

Αν το ΝΑΙ, είναι ένα μικρό παράθυρο προς την ελπίδα της κανονικότητας, σίγουρο (;) για πολλούς (;), για πόσο (;) γιατί στην ουσία δεν είναι και το ΟΧΙ που έχει με το μέρος του μια συνήθη προσπάθεια υπέρβασης που κάνουν συχνά ζορισμένοι λαοί; Μια έμφαση στην ανάγκη τους για οξυγόνο;


Πόση δυναμική θα δώσει στην κοινωνία μας ένα πνεύμα χαρούμενης αποδοχής της Ανάγκης ως βασίλισσας της ζωής μας; Αυτή θα είναι η Νέα Μεγάλη Ιδέα;

Έχω το δικαίωμα να ξέρω ότι είμαι έτοιμος να δώσω γη και ύδωρ για ένα ποτήρι νερό, να κάθομαι να με κάνουν ό, τι θέλουν, όταν διψάω, πεινάω και κρυώνω, να το δέχομαι αυτό, να ζω με αυτό, αλλά να μπορώ και να ονειρεύομαι και κάτι καλύτερο;

Και να προσπαθώ /να προσπαθήσω να το πετύχω;

Και αν αποτύχω επιτρέπεται να γυρίσω στο ζυγό της Ανάγκης, που το ξέρω, βέβαια, όλοι το ξέρουμε, ότι αυτό είναι η καθημερινότητα, αυτό είναι η ζωή;

Πρέπει  δηλαδή, να μην γυρίσω , να αυτοκτονήσω επειδή ήθελα κάτι καλύτερο;

"Ναι , αλλά οι Έλληνες δεν δέχονται ότι έτσι είναι η ζωή, και κάνουν τους μάγκες".

Ωραία , ας το υπενθυμίσυμε και σε αυτούς που δεν το ξέρουν , γιατί μεγάλωσαν καλομαθημένοι στη Μεταπολίτευση, γιατί χάθηκε η λαίκή αυτοεκτίμηση του κόσμου της εργασίας, και ας επιστρέψουμε.


Αλλάζει κάτι;Έτσι θα αποκτήσουμε την κουλτούρα των Κεντροευρωπαίων; Με 20 χρόνια τιμωρίας, να μάθουμε;

Το δημοψήφισμα δεν ακυρώθηκε, αλλά ο πρωθυπουργός μου απήντησε! 

 Αφού εμβάθυνα σήμερα σε Μέσα (μπρρρ) και Δίκτυα (!!) και κατέληξα το πρωϊ ότι πρέπει να πειστεί ο πρωθυπουργός να ακυρώσει ή κάπως να μετεξελίξει το δημοψήφισμα, άκουσα ότι θα μιλήσει στην τηλεόραση. Και περίμενα το μήνυμά του προς τον ελληνικό λαό.

Και σχεδόν έλεγα ότι κάπως θα τον έχει φωτίσει ο Θεός, η Παγκόσμια Ψυχή, που λέει κι ο Jung, νομίζω, να κάνει κάνει κάτι για το δημοψήφισμα, παράλληλα με την επιδίωξη συμφωνίας, παράλληλα με την αντιμετώπιση των εσωτερικών καταστάσεων, κ.λ.π.

 Και το έκανε .Δεν υποχώρησε, με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, που τον κοιτούσα και με κοιτούσε στα μάτια , (και τον πρόσεξα καλά καλά) ! Βάζω και κανένα χαμογελάκι, για τους συνοφρυωμένους..Και μετά είπα , εντάξει. Μπορώ να το δω έτσι. Πρέπει βέβαια να ηρεμήσω, να ατενίσω αυτήν την οπτική και να μην γυρνοβολάω πέρα δώθε. Πράγμα απαραίτητο , έτσι κι αλλιώς! 

Τώρα λοιπόν αφού το «απελθέτω απ΄εμού το ποτήριον τούτο», δεν έπιασε, να σας πω τη σκέψη μου για την ψήφο της Κυριακής. Συγγενείς φίλοι σε αναστάτωση. Άλλοι θυμωμένοι, άλλοι πανικόβλητοι, άλλοι πεισμωμένοι, άλλοι στωικοί, άλλοι γρίφοι, άλλοι δεν θα πάνε, άλλοι σε δίλημμα, όπως εγώ. Κατά κάποιον τρόπο, όχι πραγματικά. Είμαστε κάποιοι άνθρωποι που μάλλον θα ψηφίζαμε ΟΧΙ. Και όμως μας καταβάλλει η ευθύνη, η ανησυχία, στιγμές που φαίνεται τόσο άστοχο το ίδιο το ερώτημα μέσα σ΄αυτές τις συνθήκες.

 Γράφω ένα κείμενο,αυτό "το απελθέτω απ΄εμού το ποτήριον τούτο", "μια έκκληση να ακυρωθεί το δημοψήφισμα",  "σαν επιστολή στον Πρωθυπουργό", νομίζω ότι έχω βάσιμα επιχειρήματα, κι όμως, έπειτα ακούω το μήνυμα του πρωθυπουργού, και ανατρέπομαι: Τόσα παράπονα , τόσος θυμός για τα μνημόνια, όλα αυτά τα χρόνια, ας σταθούμε αντάξιοί του, λοιπόν, στον τρόπο που μας αντιμετωπίζει ο πρωθυπουργός, ότι ο "Τσίπρας μας βάζει στη διαπραγμάτευση", να εκφράσουμε τη γνώμη μας στα πλαίσια της λαϊκής κυριαρχίας, και με το ένα ή το άλλο στριμωγμένο και κακοσουλωπωμένο αλλά κατάλληλο για το μερεμέτι μας ερώτημα, (στραβά αρμενίζουμε σε στραβούς γιαλούς), να το κάνουμε, να εκφράσουμε δα αυτή τη γνώμη που τη διατρανώνουμε στις παρέες και παντού τόσα χρόνια. Ότι δεν πιστεύουμε σε τέτοια μέτρα. Και ότι όσο κι αν θέλουμε να φαινόμαστε σοβαροί και Ευρωπαίοι , και όσο κι αν ξέρουμε τα λογικά και τα σωστά, δεν έχουμε και πολλές επιλογές να γίνουμε πειστικοί με αυτά τα όμορφα μέσα, γιατί η θέση μας δεν είναι ισότιμη σε εκείνα τα τραπέζια. Αλλά τουλάχιστον μπορούμε να πούμε ΕΜΕΙΣ τι θέλουμε, κι όχι οι άλλοι που περιμένουν στη γωνία, ο ένας και ο άλλος, και που συμπεριφέρονται με τη νοοτροπία της παρένθεσης.

Έτσι θα ένοιωσε, ίσως, εκεί στα ξένα, στο παρά πέντε, και στο τετέλεσται, και στο "υπόγραψε λοιπόν, να τελειώνουμε", (αυτό πια οι πάντες..),  ότι οι συνομιλητές του δεν ένοιωθαν ότι ο λαός δεν τα θέλει αυτά τα μέτρα, ότι και οι φωτισμένοι κεντροδεξιοί δεν τα πιστεύουν, ότι δεν είναι εύκολο να στηριχτούν πια, με όση έκκληση κι αν γίνει στον εκσυγχρονισμό της χώρας, που όλο περιμένουμε γενεές επί γενεών, αλλά ότι άρχισαν να θεωρούν ότι είναι δικό του πρόβλημα , της ιδεοληψίας του, της αριστεροσύνης του, της αριστοκρατικής αλαζονείας του Βαρουφάκη του, που δεν υπογράφει. Ίσως να ένοιωσε έτσι. Και λέει πείτε το: "είναι δικό μου πρόβλημα" ;Τα θέλετε αυτά ή παρόμοια μέτρα, θα υπογράψετε; Ε, ας το πούμε.

 Και πιθανόν έτσι τον μεγαλώσανε αυτόν τον Πρωθυπουργό, μαζί με άλλα παιδιά της γενιας του, έτσι τον ψηφίσαμε, ότι ο λαός θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες, θα πασχίσει για κάτι. Και λέει ότι αυτά κι αυτά θεωρεί ότι περιμένει από μας. Η σιγουριά είναι ότι θα σεβαστεί την έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας. Και ότι θα βάλει τα δυνατά του. Δηλαδή, υπάρχουν πιο σίγουρες εγγυήσεις; Κι έπειτα πάλι η ευθύνη, τα μάτια των φίλων των συγγενών, αλλά μήπως απλά να πάρουμε την ευθύνη ο καθένας μας;

Σαν επιστολή στον πρωθυπουργό



Σκέφτομαι, ως απλός πολίτης:Αν εγώ είμαι τόσο κοντά ανάμεσα στο ΟΧΙ και στο ΝΑΙ, και αν νομίζω ότι είναι και άλλοι, ακόμα και ανάμεσα στους αποφασισμένους, (πόσα ΟΧΙ υπάρχουν μέσα στα Ναι. και πόσα ΝΑΙ μέσα Οχι,) τότε κάτι είναι πολύ λάθος με αυτό το δημοψήφισμα!

 Και όσο κι αν πιστεύω ότι και ο ανορθολογισμός έχει την αξία του και τη σημασία του στην εξέλιξη της ζωής ζορίζομαι πολύ να συνταχθώ μαζί του αυτή τη στιγμή , και μάλιστα αντιμετωπίζοντάς τον σαν λογική και ψύχραιμη επιλογή.

Λέω λοιπόν: Στην Ελλάδα έχουμε μια εξοικείωση με τον αριστερό λόγο, τα όνειρα και τις πρακτικές, που είναι πολύ διαφορετική και από τις πρώην ανατολικές και απο τις κεντροευρωπαϊκές χώρες. Ας πούμε λοιπόν ότι αυτό το συνειδητό κομμάτι της κοινωνίας, αρκετά περιθωριοποιημένο γενικότερα στην επιρροή του, τα τελευταία χρόνια,  επί της ουσίας, θα ψηφίσει ΟΧΙ, γιατί σχεδόν δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς. Έτσι, είναι ο τρόπος που έχει διαμορφωθεί από νεότητας, έχει τα δικά του εργαλεία ανάλυσης, θέλει έναν καλύτερο , πιο δίκαιο κόσμο. Πάντως και από αυτούς ένα κομμάτι θα ψηφίσει ΝΑΙ. Παρόλη τη συνειδησιακή πίεση.Θα προσπαθήσω να εξηγήσω μετά το γιατί.

 Στους προηγούμενους ανήκει και ένα κομμάτι της νεολαίας που έχει ριζοσπαστικοποιηθεί πολιτικά, τα τελευταία χρόνια, με τον παλιό τρόπο των αριστερών ομάδων και κινημάτων. Κάποιοι από αυτούς συναντούνται και με αντίστοιχες τάσεις διεθνώς που είναι σε στάδιο εξέλιξης και ωρίμανσης. Άλλοι εξελίσσονται μέσα σε περίεργα θερμοκήπια, άμβλυνσης του χάσματος γενεών, σύνδεσης με τις πατρογονικές εστίες, ιδεολογικές, ψυχολογικές, πολιτιστικές..
Έπειτα έχουμε παραπλήσιους άλλους που θα ψηφίσουν ΟΧΙ μετεξελιγμένοι σε αυτόν τον πρόσφατο εθνικόστροφο αριστερισμό. Εδώ θα συναντηθούν και με τους βαμμένους του εθνικισμού, που και από αυτούς πάλι , κάποιοι (πόσοι;) θα ψηφίσουν ΝΑΙ, γιατί έχουν τα μαγαζιά, τις δουλειές, κ.λ.π. που φανταζει ανησυχητικό να χαθούν μέσα στον κυκεώνα των μετεξελίξεων.

 Οι άλλοι θα ψηφίσουν ΝΑΙ. Μα ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι; Διάφοροι!  Και , κατά κάποιο τρόπο αδιάφορο! Υπάρχει μέσα από αυτά που περιέγραψα δυναμική υπέρ του ΟΧΙ; Υπάρχει κουράγιο να φυσήξει από μας τους ίδιους τέτοια πνοή;Μα αν ήταν έτσι θα υπήρχε έξαρση, επικοινωνία, όχι σφιγμένα χείλη, και καχυποψία, και άλλα σημάδια που δείχνουν ότι δεν έχει διαμορφωθεί αυτή η κρίσιμη πλειοψηφία που να συνεπάρει προς το ΟΧΙ. Αντίθετα νομίζω ότι διαμορφώνεται μια σταθερή τάση αμυντικής συσπείρωσης προς το ΝΑΙ. Βεβαίως όπως εξηγούσα και στο σχόλιο μου για τους ανθρώπους του ΝΑΙ, σημασία έχει το ΟΧΙ. Αυτό είναι το σημαντικό σε μια κοινωνία, σε αυτές τις συνθήκες. Αυτοί που θέλουν κάτι να αλλάξει. Όμως και στο ΝΑΙ, πολλοί κατέληξαν επειδή πιστεύουν πώς έστω και η συσπείρωση προς τα εκεί κάποια βάση θα βάλει στα κοινωνικά μας. Άρα κατά τη γνώμη τους κάτι θα αλλάξει.

 Και στις δύο περιπτώσεις δεν υπάρχει ένα όραμα ελπίδας, παρά μόνο ένα όραμα να πάρουμε αποφάσεις και να δουλέψουμε πολύ. Πολύ δουλειά. Και εκεί νομίζω είναι η εφαπτομένη της καλύτερης πλευράς και των δύο. Τώρα είναι απογοητευτικό η δουλειά αυτή στο ΝΑΙ να συνδέεται με την παλαιού τύπου αφοσίωση στην εργασία, ατομοκεντρικής προκοπής , εν πολλοίς, που έχει όμως αρχίσει να νοηματοδοτεί τη ζωή μιας νεολαίας. Και κυρίως είναι απογοητευτική , γιατί μάλλον πρόκειται για αυταπάτη, αν το παγκόσμιο σύστημα αφεθεί ανεξέλεγκτο από θεσμούς,  σε αυτό που κάνει μέχρι τώρα. Είναι φανερό ότι δεν πάμε προς τα πίσω στην "προτεσταντική ηθική του καπιταλισμού", αλλά μάλλον στους Ρωμαίους πολίτες των επιδομάτων, του τζόγου, της φιλανθρωπίας, και άλλων δικτύων επιβίωσης, εν μέσω αστυνόμευσης, αποκλεισμού και βαρβαρότητας. Παρόλα αυτά το μόνο που βλέπω εγώ κοινό θετικό και στα δυο στρατόπεδα είναι η ανάγκη δουλειάς, που στα πιο αριστερά, στο ΟΧΙ, θα πρέπει να έρθει από πολλή  και ανιδιοτελή εργασία, σε ομάδες , γκρουπούσκουλα και  όπου αλλού, για διάβασμα, εργαλεία ανάλυσης, κοινωνικούς και παραγωγικούς πειραματισμούς, αναζήτηση προτύπων, πρακτικών, κοινών τόπων, καθημερινή προσφορά, αλλά και στο ΝΑΙ με άλλο τρόπο το ίδιο. Δημιουργικότητα, συνέπεια, επινοητικότητα, επιμονή, αντοχή, ευελιξία, συνεργασία, ανοχή, ξεπέρασμα προκαταλήψεων, συνεχή αυτοαξιολόγηση κ.λ.π  Κοινός ο παρανομαστής. .

Άραγε που βρισκόμαστε;Τι θα ψηφίσουμε;Και κυρίως , γιατί ο πρωθυπουργός ζητάει να ψηφίσουμε. Θα ερχόμουν πιο κοντά στην έκκληση του Κούλογλου, να σταματήσει το δημοψήφισμα. Τι θα μετρηθεί εκτός από το ότι τρώμε τις σάρκες μας, πόσες έχουμε;

Αν ζητάει από πολλούς μορφωμένους, έντιμους σχετικά νεοέλληνες , με κάποιες δουλειές, δουλίτσες ακόμα,  που πασχίζουν να επιβιώσουν να τα χάσουν  κι αυτά για να μετεξελιχτούν σε κάτι άλλο, συνυπολογίζοντας αυτή τη μετεξέλιξη ως χρέος τους και προς το ποσοστό των Ελλήνων που έχουν περιθωριοποιηθεί και ως καλύτερη μοίρα για το μέλλον, και αν το ζητάει αυτό ενώ ήδη στην πράξη οι συνέπειες του ΝΑΙ  και του ΟΧΙ δείχνουν εξίσου οδυνηρές, τότε και αυτός θα πρέπει να μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο. Αντίθετα από όσα έλεγε προχθές στη συνέντευξή του, ακριβώς. Ζητώντας από τον πολίτη να αντιταχθεί σε ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης θα έπρεπε κι αυτός να μπορεί να ξεπεράσει άλλα αντανακλαστικα! Και ή να παραιτηθεί , ή να διασώσει κάτι από το επιτελείο του, την ταυτότητα αυτού του κόμματος, που ο λαός τον εμπιστεύθηκε να κυβερνήσει.

Να διασώσει και να θυσιάσει. Ακόμα και την κ. Κωνσταντοπούλου, αξιόλογη σε πολλά, που θα χρειαστεί να ωριμάσει κι άλλο, και όχι σε θέσεις εξουσίας. Αν και είναι κοντά στη στόφα των ανθρώπων που θα χρειαστούν κινήματα και κόμματα και κοινωνίες στα χρόνια που έρχονται. Έχουμε όμως ανάγκη να φύγει από πάνω μας αυτή η περίεργη μαγκιά, η οίηση, που σε άλλους εξισώνεται με την επίκληση στο δίκιο, και σε άλλους με τις φαντασιώσεις υπερδύναμης, λόγω πετρελαίων, ιστορίας, σείχηδων στη θέση των σείχηδων, που κάποιοι μας κρατούν και δεν μας αφήνουμε να λάμψουμε.

 Έρχομαι κοντά πρός την έκκληση του Κούλογλου, γιατί κι εγώ το βρίσκω κρίμα να χαθεί αυτή η κυβέρνηση, η φωνή της αριστεράς, ναι, μεταλλαγμένη και ψιθυριστή, έτσι είναι οι εποχές, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα χρειαστεί τεράστια δουλειά να κρατηθεί θερμή, και όχι ηχηρή και νεκρή, που χρειάζεται βέβαια κι ένα λαό μαζί να το υπογραμμίσει.Χρειάζεται κουράγιο να σκηνοθετήσουμε τη ζωή όχι τελετές ένδοξου θανάτου και θυσιών. Κυρίως όταν το έργο είναι δωματίου, δεν θα κινηθεί πάνω στον τεράστιο καμβά της ιστορίας, και μέσα στα δωμάτια των πολυκατοικιών μας θα εξακολουθήσουν να παίζονται τα μικρά και τα μεγάλα δράματά μας, που τα τελευταία χρόνια έχουν οξυνθεί.

Και αν αυτό σημαίνει ότι τελικά ψηφίζουμε ταξικά; Τι θλιβερό, λοιπόν, αν είναι αλήθεια, αλλά έτσι δεν θα έπρεπε να ηγηθεί ο πρωθυπουργός μιας τέτοιας κυβέρνησης έτσι κι αλλιώς. 

Είναι όμως αλήθεια; Δεν ξέρω. Έξω από το μπαλκόνι μου, κάποιος παίρνει συνέντευξη από κάποιον , κοντά στο άκτιστο οικόπεδο, είναι γειτονιά του κέντρου, γραφεία και κατοικίες πολιτικών, η εικόνα με θυμώνει, τι δουλειά έχω εγώ με όλους αυτούς, ναι, βολεμένοι, χαρτογιακάδες, παρατρεχάμενοι, αλλά που είναι οι άλλοι; Με ένα ΟΧΙ θα τους βρω; Θα βρεθούμε σε αγώνες;  Μιλάμε για μια χώρα να μετατραπεί σε μια συνεχή ζωντανή διαδήλωση; Τι να πω μπορεί και κάτι να φέρει αυτό. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Και όσο θα προσπαθούμε να σκεφτούμε κάτι εμείς στα σπίτια μας η ζωή είναι που; Εδώ και χρόνια δεν τη χώσαμε στις τράπεζες, στα σπίτια, στα νοσοκομεία, στην καθημερινότητα, στη ρουτίνα, και στην ανημπόρια; Στα όμορφα και στα άσχημα;  Θα επαναλάβουμε για χιλιοστή φορά ένα σκηνικό παραναλώματος και προδοσίας;