Ανοιχτή επιστολη στον κ. Βαρουφάκη

Να σας πω τι θα ήθελα από σας κ. Βαρουφάκη, ως πολίτης, ιδεολογικό επιτελείο ενός κόμματος, δημοσιογράφος κάτι τέτοιο. Έστω και ως πρωθυπουργός σε μία ήρεμη περίοδο της διακυβέρνησής μου.

Θα ήθελα να μου κάνετε μία μελέτη που να δείχνει τις δυνατότητες της Ευρώπης να επιβιώσει στο παγκόσμιο σκηνικό με μία εναλλακτική οικονομική και πολιτική οργάνωση από την παρούσα επιλογή της σχετικής ηγεσίας της Γερμανίας. Αυτό.

Την απάντηση δεν την ξέρω, και ακριβώς αυτό θα ήθελα, μια αξιόπιστη απάντηση. Αν ήμουν καθηγήτρια θα την έδινα και στους φοιτητές μου σε ομάδες. Κι εδώ που φτάσαμε, μου φαίνεται θα επιδιώξω να τη δώσουμε οι συνάδελφοι στο Λύκειο που δουλεύω.

Τόσο ο κόσμος, κι εγώ προσωπικά, που μετρώ ακόμα με τα δάχτυλα, πολλές φορές στην καθημερινή μου ζωή, έχουμε ζοριστεί να καταλάβουμε τι συμβαίνει σ΄αυτόν τον κόσμο, στα οικονομικά και στα πολιτικά.

Λοπόν σε μια τέτοια εργασία πιθανόν να διαφαινόταν ότι ο κ. Σόϊμπλε έχει μια άποψη που μάλλον θεωρεί αναγκαία μια απόλυτη κυριαρχία της Γερμανίας επί της Ευρώπης. Ουσιαστικά μία εκμετάλλευση και μετάλλαξη του έστω ασταθούς και ευάλωτου ευρωπαίκού οικοδομήματος σε μία κοινότητα υποτακτικών με ηγεσία της Γερμανίας. Απόλυτη. Και εκεί θα εξηγούσα στην εισαγωγή μου ότι είναι αναγκασμένος να το κάνει λόγω του ανταγωνισμού με αυταρχικά και διεφθαρμένα καθεστώτα που δρουν ως πολιορκητικοί μηχανισμοί των αγορών, των δικτύων, που αλώνονται από αυτά, τα υπηρετούν, τα προστατεύουν, θέτουν τους μηχανισαμούς του κράτους στις υπηρεσίες του. Εννοώντας, Κίνα , ασιατικές αγορές και κράτη, Ρωσία, κ.λ.π. Θα τόνιζα την ιδιόμορφη θέση και την παγίδευση της Αμερικής στον παλιό ιμπεριαλιστικό ρόλο της, και τις αντιφάσεις ανάμεσα στο πολίτευμα, την εξωτερική πολιτική και τις οικνομικές διαστάσεις κ.λ.π.

Τότε θα αντιλαμβάνομουν τα συμφέροντα και τη λογική του κ.Σόιμπλε, τους φόβους του ότι ακριβώς όλη αυτή η παράδοση της Ευρώπης, περί αλληλεγγύης, δικαιωμάτων , δημοκρατίας κ.λ.π. την αδυνατίζει ως έναν ισχυρό παίκτη πλήρως συνασπισμένο, παραδομένο στη Γερμανία, που μόνο έτσι μπορεί να εξασφαλίσει την επιβίωσή της και όσων την ακολουθούν.κατά τη γνώμη του. Και κατά τα συμφέροντα της χώρας του, όπως τα εννοεί!

Όμως τι θα απαντούσα εγώ στη μελέτη μου για τις εναλλακτικές δυνατότητες; Γιατί εγώ με πείσμα αναζητώ αυτές τις δυνατότητες! και ελπίζω κι εσείς!  Και πιστεύω ότι κάποια άλλη λύση θα υπάρχει, εκτός από την αυθόρμητη αμυντική αντίδραση, αναδίπλωσης στον εαυτό μας είτε είμαστε μικρή χώρα είτε μεγάλη! Αυτό μας ενδιαφέρει. και περιμένουμε. όχι η δαιμονοποίηση του κ. Σόιμπλε!

Τότε, σε μια διαπραγμάτευση, ας πούμε, θα μπορούσαμε να καθησυχασουμε τον εχθρό για την πιθανή απώλεια δύναμης και ισχύος, τα υπέρ και τα κατά, και κυρίως να κάνουμε επίκληση σε αξίες αλλά και συμφέροντα, συμφέροντα και αξίες, για να επιδιώξουμε ελκυστικες φιλίες και συμμαχίες!

Γιατί αν απλώς εμείς κουνάμε το δάχτυλο με τις αξίες και οι άλλοι με την υποτιθέμενη παραγματικότητα που εμείς, τάχα, δεν αποδεχόμαστε, δεν είμαστε τελικά και πολύ διαφορετικοί, αντίθετα όμως πράγματι οι άλλοι έχουν διαφορά δύναμης! Που την ξέρουμε, και δεν τη δραματοποιούμε, αλλά έχουμε θέσεις και πάμε να διαπραγματευτούμε! Και μπορούμε να ξαναπάμε, αν θέλετε, αφού μελετήσουμε όλοι περισσότερο, και αφού διασωθούμε στα βασικά! Με τιμή και πεποίθηση!

Περιμένοντας την απάντησή σας
Κ.Σ.

Υ.Γ. Μήπως όμως ξέρουμε ότι στη βράση κολλάει το σίδερο, και ότι δεν εμπιστευόμαστε ούτε τους εαυτούς μας, ότι σε λίγες μέρες, και αφού ανοίξουν και οι τράπεζες, όλοι θα χρειαστούμε την απλή , γνωστή διαχείριση της καθημερινότητάς μας, που διαχωρίζει, βέβαια τους αριστερούς, στην αριστερά και τους διαχειριστές στα αναγκαία και αναπόφευκτα. Ουφ, δηλαδή!

Η ομιλία του κ. Βαρουφάκη στη Βουλή στις 15/07/2015

Το κεφάλι του Βαρουφάκη!

Αν ξεκινήσουμε με μερικές υποθέσεις , η τέταρτη είναι σίγουρη βάση σκέψης:

α)Δεν ήταν μια δεμένη παρέα, και τώρα ο Τσίπρας ελπίζω να μην πάρει τον εαυτό του πολύ σοβαρά!

β)Περιέργως πως  όμως παίρνει σοβαρά τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, να μείνουμε στο Ευρώ, κ.λ.π. Αυτό, πια! Στην Ελλάδα!

γ) Νέοι, ειλικρινών  προθέσεων άνθρωποι συγκεντρώνουν συχνά γύρω τους μέντορες ή αντιφατικές ατζέντες! (Από Γλέζο, Βαρουφάκη, έως Λαφαζάνη..)

δ) Πριν τις εκλογές το παλιό σύστημα δεν μπορούσε να περάσει πια τίποτα από μέτρα. Γι αυτό είχαμε να πάρουμε λεφτά τόσο καιρό. Δεν ήταν δυνατό να γίνουν οι έλεγχοι της Τρόικας γιατί δεν είχαμε εφαρμόσει τίποτα!


Διαβάστε λοιπόν τη συνέντευξη του Βαρουφάκη, ολόκληρη..

Δεν σημαίνει πάντως ότι εν τη αφελεία μας ψηφίσαμε πολλοί! Ίσα - Ίσα. Και ένα μεγάλο κομμάτι από το ΟΧΙ ήταν σχετικά έτοιμο να ανοιχτεί σε μια περιπέτεια,  ακολουθώντας και κάποιους που αυτοσχεδίαζαν! 

Επιμένω σε αυτό, όσο κι αν φαίνεται άτοπο. Πώς αλλιώς θα υπήρχε μια μικρή ελπίδα στο ελληνικό περιβάλλον; ! Τι πιο εύκολο να μιλάμε στην Ελλάδα για μακρόχρονους προγραμματισμούς , για σοβαρότητα, για μεγάλη οργάνωση κ.λ.π.Και τι ψέμα!

 Και τα λένε αυτά, όσοι τρώνε και υπάρχουν, ακριβώς από την ανατολίτικη αναβλητικότητα, την αδράνεια του ελληνικού συστήματος, όπου τίποτα δεν αλλάζει!

 Όμως ο Τσίπρας δεν άντεξε. Έτσι νομίζω! Ήρθε η ΠΕΡΙΒΟΗΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Αυτή που πολλές φορές φαίνεται ως η μόνη, και ότι, τάχα, δεν αλλάζει! Και μαζεύτηκε! Γι αυτό κι αναρωτιόμασταν τότε για την αποπομπή Βαρουφάκη!

Αλλά είναι καλό παιδί, και του δώσαμε και το φωτοστέφανο ότι κάτι θα κρατούσε από την τρέλλα, έστω και χωρίς τη γνώση, του Βαρουφάκη. Και μπήκαμε όλοι εκεί στα δωμάτια των Βρυξελλών. Και βγήκαμε φέτες!

 Με μα συμφωνία που δεν υπήρχε περίπτωση να πετύχει κανένας, ποτέ των ποτών στην Ελλάδα, παρά μόνο με πραξικόπημα.Και να εφαρμόσει παρά μόνο με δικτατορία. Αλλά φοβήθηκε, όπως φοβόμαστε όλοι!  Και πήρε την ευθύνη να κάνει κάτι, γιατί είναι νέος, αριστερός,  και έχει την αντίληψη να ολοκληρώνει δράσεις , ακόμα.

Όχι να αφήνει τα πάντα να καταρρέουν, να μην αλλάζει τίποτα, να μην περνούν οι έλεγχοι των θεσμών , άρα και η ροή καφαλαίων , εδώ και ένα χρόνο, όπως κατέληξε η κεντροδεξιά!

Φοβήθηκε! Η σχέση με τον Βαρουφάκη ήταν πολύ επιδερμική, και μοναχική. Δεν υπήρχε κάποια ομάδα με την ίδια δυναμική, την ίδια λελογισμένη επιμονή και το θάρρος. Ακριβώς με αυτά που τόσο εύκολα αποδίδονται ως τα αρνητικά του Βαρουφάκη.


Επίσης δεν σημαίνει ότι από δω και πέρα δεν μπορούν κάποιοι να ετοιμάσουν ένα σχέδιο εξόδου ή ό, τι άλλο!  Να το δω! Αλλά η ζωή θα προχωράει , και οι νέες γενιές θα είναι αλλού, κατά πάσα πιθανότητα. Εννοώ και σε άλλους προβληματισμούς!

Αν υπάρξει Αριστερά που να θέλει κοινοβουλευτικές, ή κυβερνητικές επιλογές θα πρέπει να δουλέψει πολύ! Πριν!

Το πιο πιθανό, όμως, είναι ότι δεν θα το κάνει! Κομφορμιστική κι αυτή, θα ζητήσει επίσης το κεφάλι του Βαρουφάκη, και θα περιμένει το επόμενο λαϊκό κύμα, να ανεβεί επάνω του το ίδιο ανοργάνωτα, τυχοδιωκτικά, και τζογάροντας, όπως σάλταρε και η κεντροδεξιά στο καράβι της Ευρώπης, από Σημίτη τουλάχιστον και μετά!

Η συνέντευξη του Βαρουφάκη στο NewStateman

από την αντίσταση στην ανθεκτικότητα        Αντώνης Λιάκος

 Tο δημοψήφισμα αποτέλεσε μια ισχυρή στιγμή αντίστασης και μια εκδήλωση αξιοπρέπειας όχι μόνο απέναντι στην αποικιακού τύπου συμπεριφορά των Ευρωπαίων ηγετών που χειρίζονται τις διαπραγματεύσεις, αλλά και προς εκείνο το μέρος της ελληνικής κοινωνίας που έχει εσωτερικεύσει τη νοοτροπία του υποδεέστερου (subalterity) και μιλά με τη φωνή του Κυρίου. Τα ποσοστά και η κατανομή του «Όχι» και του «Ναι» στις πλούσιες και τις φτωχές περιοχές έφεραν με μεγάλη σαφήνεια μπροστά μας την κοινωνία των δύο τρίτων. Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή, δεδομένου του ασφυκτικού πλαισίου με το κλείσιμο των τραπεζών και την άμετρη καταστροφολογία, απέναντι στην οποία οι Έλληνες αντέδρασαν με αξιοσημείωτη ηρεμία. Η απόφαση ήταν περισσότερο κοινωνική και λιγότερο ιδεολογική, πράγμα που επίσης φάνηκε από τα τραυλίσματα και τις υπαναχωρήσεις των μεσοαστών αριστερών της μεταπολίτευσης, αλλά και από την πύκνωση του «Όχι» σε γεωγραφικές περιοχές και ηλικίες που ψήφιζαν από παράδοση συντηρητικά. Κυρίως ήταν η λαϊκότητα που ήρθε στο προσκήνιο, αυτό το τέρας που εξορκίζεται στο όνομα του λαϊκισμού, εδώ και χρόνια, αλλά δεν λέει να πεθάνει. 
Ακριβώς όμως αυτή τη στιγμή, τη στιγμή της αντίστασης, χρειάζεται να πάμε ένα βήμα πιο πέρα: από την αντίσταση στην ανθεκτικότητα. Η αντίσταση, ως ηθικοπολιτική στάση αλλά και λαϊκό σύνθημα, ως κουλτούρα και πολιτική πράξη, είναι κάτι που προέρχεται ιστορικά από την εποχή του μεγάλου αντιφασιστικού πολέμου. Προηγουμένως μπορεί οι κοινωνίες πράγματι να αντιστέκονταν στις αλλαγές που επέβαλε ο καπιταλισμός, αλλά δεν είχαν θεωρητικοποιήσει τη στάση τους αυτή ως αντίσταση. Στη γλώσσα των κοινωνικών κινημάτων ήταν η έννοια της «επανάστασης» που μετρούσε, του «αγώνα», της «πάλης των τάξεων». Η έννοια της αντίστασης επικράτησε ως μια ιδεολογία που επιδίωκε να ενώσει την κοινωνία απέναντι στον φασισμό, ο οποίος εξέφραζε μια γενικευμένη απειλή κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.
Η έννοια της αντίστασης έγραψε τη δική της ιστορία στην Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, απέναντι στις αντιδημοκρατικές εκτροπές, στη δικτατορία του 1967. Το να αντιστέκεσαι απέκτησε μια αύρα, εξιδανικεύτηκε ως στάση ζωής, όπως στους στίχους του Μιχάλη Κατσαρού: Αντισταθείτε.¹ Αυτή η αύρα συνόδευσε τη δημιουργία της σημερινής κυβερνώσας Αριστεράς. Όχι μόνο τη συνόδευσε, αλλά την έθρεψε κιόλας, ήταν η μεγάλη πηγή που την άρδευσε, κυρίως όταν άρχισε να φυσάει η λαίλαπα των αλλαγών του νεοφιλελευθερισμού. Η αντίσταση ως εκδίπλωση της κριτικής και των αγώνων απόκρουσης αυτών των αλλαγών, πριν αλλά κυρίως κατά τη διάρκεια της κρίσης, έφερε την Αριστερά στην εξουσία.
Γιατί λοιπόν αυτή την έννοια, αντί να τη διαφυλάξουμε, να την αντικαταστήσουμε; Και γιατί να την αντικαταστήσουμε με την έννοια της ανθεκτικότητας; Και γιατί τίθεται το συγκεκριμένο ζήτημα τώρα, μετά τον θρίαμβο του πνεύματος της αντίστασης;
Η αντίσταση προϋποθέτει δύο δυνάμεις: αυτή που επιτίθεται και αυτή που αντιστέκεται. Ο κόσμος μας όμως δεν είναι δυαδικός: εμείς και οι εχθροί. Είναι πολύπλοκος και πολυσχιδής. Πρέπει να επιβιώσει κανείς από πιέσεις και καταστροφές που προέρχονται από πολλές πλευρές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είναι μόνο η πολιτική της λιτότητας απέναντι στην οποία πρέπει να αντισταθεί κανείς. Η πίεση προς τη λιτότητα προέρχεται μεν από τη δημοσιονομική πειθαρχία στην οποία εξαναγκάζει η σημερινή ηγεσία της Ε.Ε., αλλά επιβάλλεται επίσης έμμεσα και εξίσου αποτελεσματικά από τον ανταγωνισμό της περιφέρειας. Σε αυτόν τον ανταγωνισμό τα πιο αδύναμα μέρη του δυτικού κόσμου υποκύπτουν και δεν μπορούν να υπερασπίσουν τα στάνταρ της προηγούμενης ζωής τους. Οι απειλές αυτές δεν προέρχονται μόνο από την Κίνα, την Ινδία και τις άλλες χώρες φτηνής παραγωγής. Η πρώην Ανατολική Ευρώπη που τώρα βρίσκεται εντός Ε.Ε. είναι ένας αναπάντεχος σύμμαχος της γερμανικής ηγεσίας, ένας ανταγωνιστής της Ελλάδας, με τις ανύπαρκτες συντάξεις και τους χαμηλότατους μισθούς, με την απουσία δημοκρατικών παραδόσεων. Πώς να αρθρώσεις την αντίσταση εναντίον αυτών των άλλων φτωχών; Στις χώρες αυτές η μετακομμουνιστική πολιτική τάξη, χωρίς δημοκρατικές παραδόσεις, αυτοπεποίθηση και δική της παράδοση, αγκάλιασε με φανατισμό νεοφώτιστου τις νεοφιλελεύθερες συνταγές που καλά καλά δεν είχαν εφαρμοστεί ούτε στις ίδιες τις χώρες από όπου προέρχονταν. Οι συχνές πυκνές συγκρίσεις με τους μισθούς και τις συντάξεις της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας από τους ανθρώπους της τρόικας δείχνουν τις διαθέσεις του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου. Τους χρησιμοποιούν ως εφεδρεία. Η Ελλάδα οφείλει να επιστρέψει στον γεωγραφικό της χώρο. Αν προσθέσεις σ’ αυτό τη γερμανική κυριαρχία στις χώρες αυτές, καταλαβαίνεις το καινούριο γεωπολιτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται κάτω από την επίφαση και τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν μπορεί να αντισταθμίσει τη γερμανική επιρροή στο ανατολικό κομμάτι της Ευρώπης, από τη Βαλτική έως το Αιγαίο.
Η αντίσταση προϋποθέτει λίγο-πολύ γνωστούς κινδύνους. Τον εχθρό τον ξέρεις. Αλλά σήμερα πολλές φορές εκείνο που έχεις να αντιμετωπίσεις είναι αναπάντεχο. Η ενδεχομενικότητα σε έναν σύνθετο κόσμο δημιουργεί νέα προβλήματα, αλλά και ευκαιρίες. Πώς να μιλήσεις για αντίσταση στο πιεστικό ζήτημα των προσφύγων και των μεταναστών, μέσα στο δεδομένο πλαίσιο που ορίζεται από τους πολέμους στην περιφέρεια της Μεσογείου και τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς που δεν επιτρέπουν την κινητικότητά τους στην υπόλοιπη Ευρώπη; Πώς να μιλήσεις για αντίσταση στην περίπτωση του Ισλαμικού Κράτους που περικυκλώνει τη Μεσόγειο; Πώς να μιλήσεις για αντίσταση στο παζλ της Ουκρανίας; Πώς να μιλήσεις για αντίσταση μπροστά σε κινδύνους άγνωστους όπως μια πιθανή κατάρρευση της αγοράς αξιών στην Κίνα;
Για όλους αυτούς τους λόγους, αλλά και για άλλους πολλούς, το ζήτημα τώρα δεν είναι πλέον η αντίσταση αλλά η ανθεκτικότητα. Η ικανότητα της αντοχής. Η ικανότητα να απορροφήσεις έναν κίνδυνο, ενδεχομένως να υποχωρήσεις, αλλά στη συνέχεια να συνέλθεις και να επανέλθεις στη φυσιολογική κατάσταση. Και οι κοινωνίες σήμερα έχουν ανάγκη από αυτή την ανθεκτικότητα. Γιατί η ανθεκτικότητα σημαίνει επιβίωση, σημαίνει μακροχρόνια στρατηγική, πολυσύνθετη, ανάπτυξη ειδικών ικανοτήτων.
Πιστεύω ότι αυτό δεν είναι απλώς ένα θεωρητικό σχήμα, δανεισμένο από τη βιολογία και την οικολογία, δηλαδή την ανθεκτικότητα των οργανισμών και των οικολογικών συστημάτων να αντέξουν τις πιέσεις, να επιβιώσουν και να επανέλθουν (resilience). Η εποχή που ζούμε είναι μια εποχή που έχει τα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος εν κινδύνω, ή καλύτερα του περιβάλλοντος εν κινδύνοις.
Είχα υποστηρίξει, από την αρχή της κρίσης και με διάφορες ευκαιρίες, ότι όσα μας συμβαίνουν σήμερα δεν πρέπει να τα δούμε μέσα στο δίπολο λιτότητας-μη λιτότητας, Γερμανίας-Ελλάδας, ευρωπαϊκού Βορρά-Νότου ή άλλων διπολικών συστημάτων.
Συμβαίνει μια μεγάλη αλλαγή στον κόσμο. Αλλαγή παραγωγικών μοντέλων, γεωγραφικών οικονομικών ζωνών, αναδιάταξης κέντρων και περιφερειών. Σε αυτή τη μεγάλη αλλαγή η Ευρώπη μεταβάλλεται, δεν συνεχίζει να είναι αυτό που ήταν, αναδιατάσσει τις περιφέρειές της, τις οικονομικές της κυριαρχίες. Σε ένα παρόμοιο σκηνικό, που είναι σκηνικό πολέμου, θα πρέπει να προβληθούν τα ελληνικά πράγματα για να είναι κατανοητά. Η κρίση και η πολιτική της κρίσης αλλάζει την οικονομία και την κοινωνία της Ελλάδας. Μέσα σε αυτή την προοπτική η αντίσταση έχει μεν ηθικό νόημα, ως προς τις συμπεριφορές, αλλά στην προβολή της στη μεγάλη εικόνα είναι η ανθεκτικότητα που μετράει. Ανθεκτικότητα βιοτική ώστε να μη διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός, ανθεκτικότητα ηθική ώστε να μην εξαχρειωθεί το αίσθημα του κόσμου, ανθεκτικότητα πολιτική ώστε να συνεχίζει να υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να προσβλέπει στην επούλωση των πληγών και στην αειφορία, στην εικόνα ενός μέλλοντος το οποίο είναι αναγκαίο για την επιβίωση του παρόντος.
Η Ελλάδα μετά από ένα δημοψήφισμα που κέρδισε και διατράνωσε την αντίστασή της, βρίσκεται απέναντι σε δυνάμεις υπέρτερες, αλλά θα έλεγα και μοχθηρές. Το ελληνικό παράδειγμα, το οποίο βρίσκει ανταπόκριση και συμπάθεια σε ένα μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, πρέπει να καταστραφεί. Να εξοβελιστεί ή να συκοφαντηθεί διά της υποταγής. Τα πράγματα έχουν δρομολογηθεί προς την περίφημη έξοδο, η οποία θα πάρει τιμωρητικό χαρακτήρα.
Υποταγή ή έξοδος λοιπόν; Υποταγή ή αντίσταση; Στο δίλημμα αυτό θα απαντούσα ότι πρέπει να καθοδηγηθούμε από εκείνο που εξασφαλίζει την ανθεκτικότητα. Την ανθεκτικότητα της χώρας, αλλά και την ανθεκτικότητα της κυβέρνησης της Αριστεράς. Και θέλω εδώ να εξηγηθώ, γιατί δεν είναι εύκολο να διατυπώνεις σαφείς απαντήσεις σε δύσκολους και ρευστούς καιρούς.
Τόσο η έξοδος όσο και η αποδοχή ενός νέου μνημονίου χρειάζονται διαχείριση. Και θα μπορούσε να υπάρξει καλή και κακή διαχείριση. Η πολιτική των μνημονίων έως τώρα οδήγησε σε καταστροφές τη χώρα, τη γονάτισε επειδή, εκτός των άλλων, την εφαρμογή τους την ανέλαβαν κυβερνήσεις ψοφοδεείς, ιδιοτελείς και διεφθαρμένες. Η σημερινή κυβέρνηση έως τώρα απέδειξε ότι διαθέτει τα κύτταρα της αντίστασης, πάλεψε σκληρά έως την τελευταία στιγμή, δεν είναι ανάγκη να πέσει και επί των επάλξεων. Με την ίδια ικανότητα και προπαντός θέληση μπορεί να δράσει για να εξασφαλίσει την ανθεκτικότητα. Μέσα σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο, αν έχει θέληση θα βρει ευκαιρίες για να ανατρέψει δυσμενείς συνθήκες, να κερδίσει έδαφος, να αλλάξει τις ισορροπίες. Αλλά πρέπει να είναι μέσα, όχι έξω. Να είναι μέσα καιροφυλακτώντας για το ενδεχόμενο, προετοιμαζόμενη με ένα σαρωτικό κύμα μεταρρυθμίσεων, να αλλάξει τα πάντα και να κερδίσει το χαμένο έδαφος στο εσωτερικό, να μεταβάλει ριζικά το πολιτικό τοπίο και τους εσωτερικούς συσχετισμούς δυνάμεων.
Ας θυμηθούμε την ιστορία του Κυρίου και του Υπηρέτη στον Χέγκελ. Στη συμβολική αυτή παραβολή, ο ένας, προκειμένου να μην πέσει ηρωικώς, δέχεται να αναγνωρίσει τον άλλο και να εργαστεί γι’ αυτόν. Στο τέλος όμως αυτός είναι που κερδίζει, γιατί ο Κύριος αναλώνεται για να συντηρήσει την κυριαρχία του. Αυτό συνέβη αναρίθμητες φορές, και η ανατροπή της ισχύος ανάμεσα στη Δύση και τις πρώην αποικίες της, τον αναδυόμενο κόσμο, είναι μια επαλήθευση της προβλεπτικότητας αυτού του μύθου.
«Και το δημοψήφισμα;» θα πείτε, «τι θα πούμε στον κόσμο αυτόν που είπε Όχι;» Μα το δημοψήφισμα αυτό δημιούργησε μια υποκειμενικότητα πολύ ισχυρή, τον πυρήνα θέλησης που ισχυροποιεί την ανθεκτικότητα, και έχει καταστήσει τον πρωθυπουργό αναμφισβήτητο κυρίαρχο του πολιτικού πεδίου. Επομένως το «Όχι» θα εκφραστεί με την εκκαθάριση του εσωτερικού πεδίου, εκείνων των προνομίων και των νοοτροπιών του ενός τρίτου της κοινωνίας, ή ακόμη εκείνου του δεκάτου που κατά τη διάρκεια της κρίσης κέρδισε άλλο ένα δέκα τοις εκατό της εθνικής πίτας. Ισχυροποίηση των εσωτερικών ερεισμάτων δεν σημαίνει δημιουργία ενός νέου σκληροπυρηνικού καθεστώτος τσαβικού ή μαδερικού τύπου, αλλά σαρωτικές μεταρρυθμίσεις σε όλα τα πεδία, από τη Δικαιοσύνη έως την Παιδεία, τη Δημόσια Διοίκηση, την Υγεία, παντού. Σημαίνει αναμόρφωση του πεδίου της ενημέρωσης, σημαίνει ένα αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα και φορολόγηση της ολιγαρχίας. Σαρωτικές αλλαγές που θα ανατρέψουν ισορροπίες που δημιουργήθηκαν εδώ και πολλές δεκαετίες, κατεστημένα που δεν μπορούν να θιχτούν διαφορετικά πάρα μόνο κάτω από καθεστώς έκτατης ανάγκης, όπως είναι αυτό που επιβάλλεται τώρα από το εξωτερικό. Χρειάζεται ένα γιακωβίνικο πνεύμα που θα σαρώσει τις εσωτερικές Βανδέες. Ανθεκτικότητα σημαίνει ανορθόδοξος πόλεμος, όχι πόλεμος χαρακωμάτων. Είναι τόσο πολλά που πρέπει να γίνουν σε αυτή την κοινωνία, ώστε οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση στο εξωτερικό πρέπει να χρησιμοποιηθούν ως μοχλός αλλαγών στο εσωτερικό. Ανθεκτικότητα είναι ο αίλουρος που παραμονεύει την ευκαιρία μέσα από την πυκνή φυλλωσιά του δέντρου, όχι ο σκύλος που φυλάει τα σύνορα στο γυμνό και χωρίς προφυλάξεις πεδίο.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1. http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/mixalhs_katsaros_poems.htm

Το ΟΧΙ

Ας εμπιστευτούμε την πλαυρά της κοινωνίας μας που θέλει να αρθρώσει κάτι διαφορετικό , και δεν ξέρει πώς. Είναι και στο ΝΑΙ, αλλά είναι και στο ΟΧΙ.
Το ΝΑΙ, μέχρι τώρα , αν το δούμε ως  τους εξευρωπαϊσμένους , μορφωμένους, δημιουργικούς σχετικά πολίτες , που επιθυμεί ανάπτυξη και εκσυγχρονισμό, δεν μπόρεσε να πάρει το πάνω χέρι στα τεκταινόμενα, πολιτικά και κοινωνικά.

Υπάρχουν παθογένειες, συμφέροντα, δυσκολίες που δεν το αφήνουν.

Επίσης τα τελευταία χρόνια,  ένα κομμάτι του,  αναγκάστηκε να συμπλεύσει με τα δόγματα του σκληρού νεοφιλελευθερισμού θεωρώντας τις συνέπειες αυτών των δογμάτων αναπόφευκτη θυσία για την προκοπή της χώρας


Τώρα με μοχλό αυτή την κυβέρνηση, που έχει μια διάθεση αλλάγής και μια διάθεση δουλειάς.

Ας δοθεί η ευκαιρία να υποστηρίξει η μεσαία τάξη και το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας, που έχει ζαλιστεί και αποπρασανοτολιστεί από ανεργία, μέτρα , ημιμάθεια, αποκοπή  από τις παραδόσεις που προσέδιδαν ταυτότητα στο λαϊκό κόσμο της εργασίας παλαιότερα , και ας αναζητηθεί η κρίσιμη εκείνη πλειοψηφία που στα δύσκολα λειτουργεί ως ατμομηχανή προς την κινητοποίηση δυνάμεων αλλαγής και δημιουργικόηττας.

Ελπίζοντας σε ψυχραιμία και ανάληψη του μικρού , λελογισμένου ρίσκου που θα απαιτήσουν οι επόμενες μέρες

Καλή ψήφο σε όλους μας !

To  ΟΧΙ και η Χρυσή Αυγή

Ακούω την ομιλία της Χρυσής Αυγής. Και σκέφτομαι ότι εδώ είναι ο σκληρός πυρήνας της αντίδρασης της μεσαίας μορφωμένης τάξης. Ο ιδεολογικός, ας πούμε, εκτός από τον άλλον, των κλειστών τραπεζών. 

Όμως, αν η ευαισθησία μας για την Άνοδο της Χρυσής Αυγής είναι ουσιαστική δεν μπορεί να ξεχνά την κοινωνικοοικονομική βάση της επιρροής τέτοιων ιδεών. Δεν μπορεί να τις αντιμετωπίζει εν κενώ.

Έπειτα θυμίζω την άποψη του Πρίμο Λέβι στο παράρτημα του βιβλίου του «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος» :
(...) « ένας νέος φασισμός συνοδευόμενος από μισαλλοδοξία, αυταρχικότητα και δουλεία , μπορεί να γεννηθεί έξω από τη χώρα μας και μετά να εισαχθεί , χωρίς να κινήσει τις υποψίες και ίσως κάτω από άλλο όνομα .
Ή μπορεί να ξεσπάσει στο εσωτερικό της χώρας μας μια βιαότητα η οποία θα μπορούσε να καταστρέψει κάθε αμυντικό φραγμό.
Τότε οι συμβουλές για σύνεση δεν ωφελούν πια και πρέπει να βρούμε τη δύναμη να αντισταθούμε: και η γνώση αυτών που συνέβησαν στην καρδιά της Ευρώπης , αρκετά, πρόσφατα, μπορούν να νουθετήσουν και να βοηθήσουν».

Η μεσαία μορφωμένη τάξη έως τώρα,  αντιμετώπισε και στρίμωξε τη Χρυσή Αυγή.

Αν θέλει να θυμηθεί και τη Βαϊμάρη, και όλα αυτά , θα πρέπει να κάνει κάτι καλύτερο σε αυτή την περίπτωσή.

Δεν είναι υποχρεωτικό, ανθρώπινο είναι,  όλοι να φοβόμαστε

Αλλά αξίζει ένας από τους πιο μορφωμένους λαούς της Ευρώπης να δεχτεί να πάρει κάποιο ρίσκο.

Ας αγαπήσουμε το λαό μας!
Όπως τον αγαπούν οι ποιητές!

Η αγάπη για την Ευρώπη και η επιλογή του ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα

.. Και όμως από παλιά  μια κάποια Αριστερά ήταν που έδειξε συγκινητική αφοσίωση στην Ευρώπη, από τον παλιό Συνασπισμό, και πιο παλιά το ΚΚΕ εσωτερικού, συγκινητικοί ήταν οι αριστεροί που στήριξαν τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Αν  ψάχνουμε  να συγκινηθούμε.

Θυμίζω τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Που μπορεί και να ήταν στο ΝΑΙ τώρα, δεν ξέρω..

 Ξέρω την πάλη με την αίσθηση ότι συντάσσομαι με κάτι παράλογο, αυτοκαταστροφικό, το γερό άδραγμα της κοινής λογικής που πολλές φορές μπερδεύεται με το ένστικτο επιβίωσης, αλλά ίσως θα μπορούσαμε να ακούσουμε αυτό που λέει η κυβέρνηση:

 " Χρειαστήκαμε να το ξαναπείτε , πολίτες της Ελλάδας, ότι δεν θέλετε πάρα πολύ σκληρά μέτρα, ότι θέλατε κάτι, κάπως  καλύτερο. Αν δεν μπορείτε να το ξαναπείτε,  δεν πειράζει. Εμείς δεν μπορούμε να προχωρήσουμε άλλο, γιατί νομίζουν ότι είναι προσωπική επιμονή, ιδεοληψία η προσπάθειά μας για κάτι πιο μαλακό! Για κάτι κάπως καλύτερο!  "

Με ό, τι κι αν έχω ασχοληθεί τα τελευταία χρόνια ως εκπαιδευτικός, ως σκεπτόμενος άνθρωπος, πάντα η πολιτειότητα ήταν ο άξονας ισορροπίας.